The Monochrome Set in dB’s

The Monochrome Set, dat was altijd de band van de twee illustere heren Ganesh Seshadri en Thomas Hardy. Door de jaren heen vormden zij tweeën de nucleaire kern van de band. Ooit in 1977, tijdens de oerknal van de punkrevolutie, zagen zij hun kans schoon en sprongen het podium op, om er vervolgens nooit meer vanaf te komen. De ene gast, beter bekend als simpelweg ‘Did,’ is van Indiase afkomst en is tot op de dag van vandaag van de partij. De ander is wat anders gaan doen, pas twee jaar geleden gooide hij het monochrome bijltje er bij neer. Hem kon je herkennen aan zijn psychedelische druipsnor en je mocht hem aanspreken met de debiele naam ‘Lester Square.’ Tja, zo stond hij nou eenmaal op tientallen platenhoezen vermeld.

monocg

De eerste serie plaatjes van The Monochrome Set

Als afsplitsing van een vroege Adam & The Ants (!, ooit een gevaarlijke SM-band) en met muziek die eigenlijk helemaal niks met punk van doen had (hoogstens de energie en het DIY-gevoel) speelden zij zich al snel in de kijker der liefhebbers. Met een sound die ‘hard to pigeon-hole’ was, als een soort clubje oriëntale Syd Barretts die zich uitleefden in een muziekwinkel ofzo. Eerst een drietal klassieke singles op Rough Trade, gevolgd door een debuut-LP die uitkwam op één van die vele fake-indie labels die de wereld rijk is, het Virgin sub-label Dindisk in dit geval. De hoes van die debuut-LP (‘Strange Boutique’) is uitgevoerd in een prachtig monochroom grijs, en daar herkennen we met gemak de hand van Peter Saville in natuurlijk, maar dat terzijde. En o ja, was het niet Johnny Marr die ooit ruiterlijk toegaf dat de bekende jangly guitar sound van The Smiths rechtstreeks terug te herleiden is naar de early Monochrome Set? Nou dan!

‘He’s Frank’ heette hun eerste single. uit 1979. Niet bekend is of dit nummer over Frank Peek gaat

Tja, dit soort bands. Eerst gaan ze ergens halverwege de jaren ’80 uit elkaar en pas daarna komt de erkenning. Vaak gaan ex-bandleden dan achteraf zelf ook vinden dat ze bij nader inzien best wel fantastisch waren, met een reünie als onvermijdelijk gevolg. In het geval van de Monochrome Set was er zelfs sprake van meerdere, opeenvolgende reünies. Hoe authentiek is een band dan nog ? En hoe gelijk hebben de vele thuisblijvers dan, wanneer deze band in dB’s aantreedt? Gisterenavond konden we proef op de som nemen.

Popquizers opgelet! : hier wordt ‘He’s Frank’ gecoverd door de BPA, een oud project van Fatboy Slim. Hem zien we hier op bas terwijl hij Iggy Pop begeleidt. BPA = Brighton Port Authority.

Ik moet erbij zeggen, wij Kettingzagers zijn bevooroordeeld want we zagen The Monochrome Set een paar jaar terug al eens schitteren op Primavera in Barcelona. Vitaal, speels, excentriek Engels, stoeiend met boeiende melodielijnen, van een wilde frisheid, intelligent en overtuigend vonden we het toen, MAAARRRR…toen was Lester Square er nog bij.

Afijn, ik geef nu even de pen over aan Maaike en Koen. Want zij stonden vooraan gisteren en hun lichaamstaal verried intensieve betrokkenheid bij het onderwerp. Kom er maar in jongelui!

‘Inderdaad Mike Snoey, er was onzerzijds inderdaad sprake van een stukje intensieve betrokkenheid richting deze band. Hoe dat zo kwam? Een zekere onbekendheid met het oeuvre en achtergrond van het gebodene hielp ongetwijfeld. Was het niet die bebaarde wonderdoener uit Nazareth die ooit zei ‘zalig zijn de armen van geest’? Wat ons betreft had de zanger net zo goed een in Noord-Ossetië geboren bastaardzoon van een veroordeelde pederast kunnen zijn. En wat keek hij er toch serieus bij…. Kan me best voorstellen dat het iets deprimerends heeft om op je 59^ste te moeten optreden in een oefenstudio in een middelgrote stad van een klein landje en dat voor hooguit 30 betalende bezoekers. Een vetpot is dat niet en de man zal toch ook zo zijn onkosten hebben.

Maar aan de andere kant, beste meneer de zanger, niet iedereen kan van zijn hobby zijn beroep maken en bovendien kom je nog eens ergens. (zou hij de Dom hebben beklommen of een canalbike hebben gehuurd?). Ook zijn eigen muziek kon hem niet echt opmonteren, terwijl deze daar toch voor bedoeld leek. Zo ontstond gisteravond in Db’s het merkwaardige tafereel van een ietwat narrige band die vrolijke liedjes speelde. De Engelse Ziekte noem ik dat altijd, want het zijn toch vooral die perfide angelsaksen die menen dat het podium een plek is die gereserveerd is voor introverte sombermannen die met zichtbare tegenzin de lichtheid van het bestaan bezingen. Schizofreen volkje, die Engelsen, maar dat wisten we natuurlijk al. Tegelijkertijd past ons als paspoortdragers van een van de minst muzikale natiestaten op aarde wel enige bescheidenheid, dunkt mij.’