The only ones: England’s Glory
Onlangs vloog ik pardoes het museum Valkhof in Nijmegen binnen, alwaar een tentoonstelling over Pop Art in Europa gaande was. Mijn arendsoog viel als het ware vanzelf op het dit schilderijtje:
Het is uit 1962 en gekwast door de Engelse knutselaar DEREK BOSHIER. Bowie-o-fielen kunnen hem kennen van de hoes van Lodger. De hoesfoto daarvan kwam tot stand in samenwerking met Boshier.
Maar zoals je ziet, het schilderij is gedeeltelijk een kunstige verhapseling van England’s Glory, een Engels lucifermerk. Kijk hier een doosje:
Het schilderen van een lucifermerk, hoe kom je erop. In wezen betreft het hier hetzelfde idee als Andy Warhoofd met zijn gezeefdrukte Campbell Soup-blikken: men pakke een alledaags product en blaze dat op door er een schilderij van te maken. Het resultaat is een artistiek statement van jewelste want het alledaagse wordt zo tot kunst verheven. Ja ja ’t is me wat…
Het schilderij van Boshier is ook op een andere manier van cultuur-historisch belang. Het was namelijk zo’n beetje de eerste keer dat de Union Jack als zijnde een cool icoon de kunst- en designwereld binnen werd gesmokkeld – nadat Jasper Johns hetzelfde in de USA deed met amerikaanse vlag natuurlijk. Niet lang daarna zou Pete Townsend (jasje) daar dankbaar en uitdagend gebruik van maken, als ook the Sex Pistols (postertje), Noel Gallagher (gitaartje) en Gerri Halliwell (jurkje). Echter, gaandeweg ging het subversieve (van the Who en the Pistols) er gauw vanaf, het verhaaltje eindigde ermee toen Tony Blair van Cool Brittania een officieel door de overheid gesteund creative industries-exportbeleid maakte
Fuck you, Tony!
Afijn, wat ik eigenlijk wou zeggen: door dat schilderij werden mijn gedachten onmiddellijk verlegd naar een Engelse band uit de early 70’s, namelijk ENGLAND’S GLORY. Hun glorietijd speelde zich voornamelijk in de oefenruimte af zodat hun faam logischerwijs zeer beperkt bleef. Maar toen een jaar of vier later – de tijden waren radicaal veranderd van soft hippie naar hateful punk- zanger Peter Perrett the Only Ones begon, toen was de interesse voor England’s Glory voor eeuwig gewekt. De Lou Reed-achtige stem, de grote stadsromantiek… er waren zelfs twee gedeelde nummers (City of Fun, Peter and the Pets), Peter Perrett transplanteerde ze 1-op-1 van Englands Glory naar The Only Ones. Niet dat we dat toen wisten hoor, daar kwamen we allemaal later pas achter.
Broekjes strak om het kruis, je moet de ballen kunnen tellen….England’s Glory 1972, met rechts Peter Perrett. De dame is een tijdelijke gitariste. De gozert links is Harry Kakoull die later in Squeeze zou spelen.
England’s Glory dus, de band die zich naar een lucifermerk noemde. Zij deelden hun oefenruimte (Blackheath rehearsel studio) naar verluidt met o.a. David Bowie, Lou Reed en Iggy and the Stooges, nou dan weet je het wel! Ze namen in januari 1973 een zelf-gefinancierd album op in de de Venus Recording Studio in Whitechapel (naar verluidt bekostigd vanuit de neven-activiteiten van Perrett als drugsdealertje). Ze lieten er zelfs een paar LP’s van persen maar wisten het niet te slijten aan de platenmij‘en. RCA zei dat ze genoeg hadden aan een Bowie, een Reed en een Pop in hun stal. Naar verluidt wees een A&R-man van een ander label England’s Glory af met de woorden: “Hm, I don’t know, you could be better than the Beatles, but it’s not for us” Bij EMI konden ze zelfs een 4-track demo opnemen, maar uiteindelijk ging ook dat feest niet door. Een stille dood was het logische gevolg.
Drie jaar later was het dus wel raak met THE ONLY ONES. Peter Perrett wist een paar fantastische muzikanten om zich heen te verzamelen (drummer had in Spooky Tooth gezeten) en in de punktijd wisten ze zich dan ook – live en op drie legendarische platen- te onderscheiden met felle, indringende en verdomd goed gespeelde songs. Met teksten vol liefdes- en junkieverdriet, junkieromantiek en waar die spuitgasten zich zoal nog meer mee bezig houden. Misschien wel de perfecte cross-over tussen prog en punk, bedenk ik me nu… maar ja het hele woord ‘cross-over’ bestond toen nog niet hè, da’s een uitvinding uit de late jaren ’80.
I’m in love with extreme mental torture…
Ergens in de jaren ‘90 heb ik me nog eens laten verleiden om een solo-optreden van Perrett in De Melkweg te bezoeken. Aan zijn broodmagere, bijna doorschijnende uiterlijk was niets veranderd. Maar muzikaal was het bedroevend, met – oh voorbode aller rampen!- een Japanse trut op bas; vraag John Lennon en Jeffrey Lee Pierce maar wat hun dat opgeleverd heeft!
Gisteren op het station bij de Bruna nog eens de muziekblaadjes doorgesnuffeld. In de Record Collector van deze maand staat een ‘Top 200 of collectable records’. Op plek nummer 149 ofzo staat de LP van Englands’s Glory, er zijn er slechts 25 van geperst staat erbij. Geschatte waarde voor een gaaf exemplaar is £ 1.000,- , ‘t is maar dat het weet.
Pingback: De grote onbekende Only Ones-zangeres is niet meer - DeKettingzaag