The Parquet Courts halen het bloed onder je nagels vandaan
Tivoli Vredenburg. Als ik aan het begin van de avond Het Besneden Paard binnenhuppel is het er een drukte van belang. Het ideaal van een muziekpaleis voor alle bewoners van de stad, begint nu serieuze contouren aan te nemen, zo lijkt het. Want kijk: een optreden van The Parquet Courts, een concert van Kim Wilde, het Hollandse Harp Festival…. allemaal tegelijkertijd onder één dak en dat allemaal op een doordeweekse zondagavond, Wow, kennelijk kan het dus wel! TiVre lijkt het lek nu echt nu echt boven te hebben.
Rock ‘n’ roll, anno 2016
Maar wat ben ik toch weer een naïeveling: halverwege het PARQUET COURTS optreden kruipt er een aap uit de mouw. De boys laten weten het te betreuren dat ze niet voluit mogen spelen van de organisatie. In verband met het Dutch Harp Festival moet het aantal decibellen laag blijven in Pandora. Dus verdorie zeg, dat geluidslek waarmee TiVre tot voor kort zo mee te kampen had is dus kennelijk nog steeds niet weggesmurft. Mooie boel!
Maar mij persoonlijk hoor je niet klagen over dit manco. Daarvoor zijn de Parquet Courts veels te goed en het lage volume was me niet eens opgevallen. Of het klinkt zelfs wel prettig…
Een jaar of twee terug stonden ze al in dezelfde zaal. Als onderdeel van LGW was dat, ze stonden toen nog onwennig in het halfduister en hadden nog een hele wereld te winnen. Nu staan ze blakend van zelfvertrouwen in het volle licht. Dat is wat een stel goede platen op rij kan doen met een band. Pandora is nu bijna net zo goed gevuld als destijds, dus knap hoe ze met hun dwarsige indie-pop op eigen kracht een zaal als deze weet te vullen.
Op elk van hun vijftal-platen-tot-dusverre staat een stel memorabele deuntjes, de boys hebben dus een weelderig repertoire om uit te kiezen. Waar op hun platen nog allerlei aanwijsbare invloeden te horen zijn (Television, Strokes, Fall, Costello, Pavement) daar klinken ze live eigenzinniger. Ja, op hun beste momenten staat deze band gewoon heerlijk samen te spelen. De bassist en drummer vormen dan een dreamteam, en het Thurston Moore-achtige slungelfiguur op rechts weet daar soms heel fraai en inventief invulling aan te geven. Andrew Savage heet het opperhoofd van deze band, je krijgt de indruk dat deze jongen weet wat hij wil.
Parquet Courts, met links Andrew Savage
Live bonkt, tuimelt en stoot de muziek van Parquet Courts aan alle kanten. Hun soms doelbewuste onrust stoken kan best leuk zijn om te ondergaan. Maar wat op den duur wél gaat storen zijn Savage’s bijtende, bijdehand klinkende vocalen. Je verstaat er geen reet van en vraagt je af waar die jongen zich toch zo druk om maakt. Het is vooral heel veel tekst, het wordt met lappen tegelijk humorloos bij je naar binnen gehamerd. Ik vind: het misstaat ze een beetje. Waar Mark E Smith met hetzelfde prima wegkomt en waar je bij Chuck D aan zijn lippen hing, daar is Savage vooral eentonig brullend aan het declameren. Ik zeg: gewoon goeie liedjes spelen is al moeilijk genoeg.
En doen ze er eigenlijk wel goed aan om die punky, agressief klinkende tunes van die eerste platen nog steeds van stal te halen? Want ik vind ook: als het buikvlees over de broekriem begint te klotsen dan moet je niet net doen alsof je nog 20 bent. Ook ergerniswekkend: de show gaat te lang door, 1,5 uur ofzo. En tegen het eind worden alsnog de geluidsgrenzen opgezocht, kennelijk is het Dutch Harp festival dan al afgelopen. Als er toch nog om een toegift geroepen wordt zien we de band niet meer terug. Het publiek op zijn beurt stroomt dan de zaal uit. Bij de merchtable blijft het angstvallig stil. Dat krijg je ervan. Overdaad schaadt. Eigen bult.
De vraag rijst in hoeverre het nog steeds de innerlijke noodzaak is die Parquet Courts drijft, of dat hun ‘agressie’ wellicht tot een maniertje verworden is? En zo ja, is er dan nog veel toekomst voor hen weggelegd? Hoe dan ook, all that attitude stuff is nergens voor nodig hoor, het staat zelfs een beetje koddig. Mijn tip: gauw bijstellen!
Pill
Niet per se beter maar zeker wel verrassender is het voorprogramma, de band PILL, ook al uit Brooklyn. Met een funky freakdrummer, een heavy fuzz-bas, een scheurende sax en een lekker diep gaand frontsletje (Veronica Torres heet ze) doet deze band denken aan de roemruchte no-wave dagen, zoals die zich afspeelden in het Manhattan van de late jaren 70. De geest Lydia Lunch en James Chance komen vanavond even uit Pandora’s fles. Pill gaat flink loos met een maffe mix van free-jazz, freak-punk en ander weird gedonderstraal. Speelgoedgitaren en ander blitz spul worden daarbij met graagte ingezet. En zo werd het al vroeg gezellig…
Comments
Related Posts
Nog één keer keihard feesten met De Likt →
Sparks zetten Pandora in de fik →
Almost had to Start a Fight →
