The Subs in Ekko

The Subs

Al enige jaren, zo niet decennia, tuit de Nederlandse popkenner lof over de Belgische ondergrond. Waar wij het moeten doen met Kane, Tiesto en Anouk zijn onze zuiderburen gezegend met een rijk aanbod aan vernieuwende bandjes, zo valt zeer geregeld op te tekenen uit de mond van ernstig kijkende veertigers met Joy-Division t-shirt over de strakke pens. Om de betrouwbaarheid van de stelling te bewijzen lepelt dezelfde mond vervolgens een indrukwekkende hoeveelheid bandnamen op, die zonder uitzondering komisch danwel mystiek klinken.

Er was kortom best wel een verwachtingspatroontje afgelopen zaterdag voorafgaande aan het concert van de Belgische The Subs in Ekko te Utrecht. Te meer daar de electroband volgens de site van Ekko nauwelijks nog introductie zou behoeven, zo bekend was zij inmiddels. Het concert werd bij voorbaat reeds als legendarisch bestempelt.

Daar was, laten we maar niet om de hete brij heen draaien, geen woord van gelogen. Nog nooit een concert gezien waarbij de band zoveel elektriciteit verbruikt dat zij zelf een generator meeneemt die zij luid pompend op het podium plaatst. Het vervaarlijke apparaat braakte geluiden uit die ik sinds de film Magnitogorsk van Joris Ivens niet meer had gehoord. Omdat het toch Belgen zijn leidde mijn associatieve tomtom mij richting Professor Barabas en zijn fantastische uitvindingen. Hoe zou deze heten? De Gyrotechnix? De Monstrumbik? Of de K. Nalpijp wellicht?

Hoe dan ook, het ding deed zijn werk naar behoren hoewel het als een soort wasmachine wel de neiging had zich voort te bewegen, wat tot enige zichtbare paniek leidde bij de eerste rijen.

Om het geheel nog een menselijk gezicht te geven kregen wel allereerst een wuft dansjefke met een gek staartje dat hem ergens wel op Wiske deed gelijken. Een klein druk mannetje met ontbloot bovenlijf liet hem aanvankelijk begaan maar greep vervolgens rigoreus in en dreef Wiske naar de zijkant van het podium waar we hem de rest van het concert bewonderende blikken zagen werpen op het podium. Het kleine drukke mannetje bewees vervolgens enkele nummers lang dat hysterie ten onrechte als vrouwenziekte wordt beschouwd. Zijn voornaamste boodschap luidde Fuck that Shit, waarmee hij aantoonde zijn surrealistische klassieken te kennen, zoals het een Belg betaamt.

De conclusie: ze lopen mijlenver op ons vooruit, die Belgen. En als wij niet oppassen in 0031 dan raken we zo achterop dat wij de echte wereld niet meer begrijpen.