The Wake, leven die dan nog?
In de categorie ere wie ere toekomt, staan we vandaag stil bij The Wake. De Schotse dan, hè. Niet die nare gothicband uit de VS met dezelfde naam. Nee, The Wake die ik bedoel werd in 1981 in Glasgow opgericht door Gerard “Caesar” McInulty (bekend van Altered Images), Steven Allen en bassist Joe Donnelly.
Joe werd er al redelijk snel uitgeknikkerd, om plaats te maken van niemand minder dan Bobby Gillespie, toen vooral bekend als de roadie van Altered Images. Bobby werd al snel weer vervangen door iemand die wel bas kon spelen. Het zusje van Steven mocht ook nog meedoen en toen was de band compleet.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=AWtyYRA-htE&w=420&h=315]
Na een eerste zelfbetaald singletje tekende de band op Factory en werd al snel gezien als de missing link tussen dat label en het Postcard-label, tussen Manchester en Glasgow, zeg maar. Echt heel groot is de band nooit geworden. Toen niet, maar nu ook niet. Zelfs in How Soon Is Now?, waarin zo’n beetje elke indiekutband uit de jaren 80 uitgebreid aan bod komt, is The Wake niet meer dan een voetnoot. Onterecht! De band heeft op zijn minst één plaat gemaakt die niets minder is dan een meesterwerk.
Factory minimalisme
Ik heb het over Here Comes Everybody uit 1985. Het is eigenlijk onbegrijpelijk waarom die plaat geen moderne popklassier is, zoals Closer, Screamadelica, of The Stone Roses dat wel zijn. Met zijn dubinvloeden, verwaaide synthpartijen, postpunkgitaren, dromerige melodieën en dito zang is het niet alleen de blauwdruk voor shoegazeplaten uit de jaren negentig, maar ook voor hippe moderne plaatjes van bands als Washed Out, Small Black, Wild Nothing en Beach Fossils. Die laatste twee komen daar trouwens ruiterlijk voor uit. Vorig jaar hebben ze voor Platenzaakdag uit eerbetoon een tributesingletje met nummers van The Wake opgenomen. Lief hè?
Weer zo’n sexy toetsenmeisje, waar komen ze toch vandaan allemaal?
Here Comes Everybody is met zijn acht nummers en ideale speelduur van net geen veertig minuten een overzichtelijke plaat. Kant A en Kant B eindigen elk met een wat langer nummer. Op kant B is dat gek genoeg het titelnummer. De afsluiter van kant A is het lyrische Melancholy Man, waarvan de titel de lading volledig dekt. Dit nummer alleen al maakt de plaat legendarisch. Ach luister gewoon zelf maar.
Here Comes Everybody is een paar jaar geleden opnieuw uitgebracht. In zo’n luxe doos, met allerlei extra’s. Geen flauwekuldingen, hoor, maar echt goeie nummertjes (Pale Spectre!) die wel op single uitgebracht zijn, maar niet op de plaat staan. De vinylversie daarvan is nu al goud waard. Mijn originele Factoryschijf trouwens ook, haha!
Anton Konijn in de bocht
De band bestaat overigens nog. Of eigenlijk: weer. Dit jaar heeft The Wake voor het eerst sinds lang een nieuw plaatje uitgebracht. A Light Far Out heet het. Helaas geen meesterwerk als Here Comes Everybody, maar ook niet slecht. Gewoon fijn voor tijdens de afwas.
Zo, weet je dat ook weer.
Comments
Related Posts
Regenjassenreggae uit Manchester →
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
Nederlanders deden goede zaken op het Factory-label →
One Response to The Wake, leven die dan nog?