The Wolf of Wall Street – de soundtrack
Sinds een paar dagen draait-ie in de bioscoop: The Wolf of Wall Street, het nieuwe epos van de inmiddels 71-jarige Martin Scorcese. Leonardo Dicaprio speelt de rol van zijn leven als gewetenloze, coke-snuivende, dwergwerpende, er in rap tempo dure hoeren doorheen jagende stock-broker annex witteboordencrimineel. Een bumpy rollercoasterride is het, een klassieke screwball comedy, en dat gedurende drie opgefokte uren lang. In een adembenemend tempo komen honderden typetjes voorbij en na welgeteld 506 ‘fucks” (een nieuw record) en vele memorabele scènes verder rest je na afloop weinig anders dan buiten tegen de muur geleund naar adem te happen.
Onschuldig vermaak: beetje dwergwerpen op kantoor
In mijn geval (City Bioscoop, Rij 3, Stoel 6) had die behoefte aan frisse lucht misschien ook te maken met de studentjes die zo links en rechts naast, voor en achter me zaten. Want godskolere wat stinken die gasten tegenwoordig zeg! Een akelige synthetische geur scheiden ze af, een naar mengsel van gel, shampoo, deodorant en God mag weten wat die lui nog meer op/in hun kruis smeren! En dan ook nog van die geurslierten mintkauwgom- en neplimonade…
Je zou bijna terugverlangen naar ouderwetse zweetjatten van een achterbuurman in je nek… Naar iets echts bedoel ik. Maar gelukkig werd mijn verlangen naar een beetje authenticiteit instant bevredigd door de soundtrack van de film. Die is samengesteld door executive music producer Robbie Robertson (ook al 70 jaartjes oud, van The Band weet je wel). Hoewel de film zich afspeelt in de greedy jaren ’90, zijn veel nummers die je hoort onvervalste eind jaren ‘50 blues. Op zich twee werelden die zich moeilijk met elkaar laten verenigen maar juist als contrast werkt het wonderwel!
Al kijkend zit je als het ware in een lekker makkelijke popquiz: Elmore James, Howlin’ Wolf, Bo Diddley, John Lee Hooker, ze komen allemaal vrolijk voorbij. Verder is er ook ruimte ingeruimd voor wat punky pop, zoals van The Lemonheads, Plastic Bertrand en DEVO, alsmede voor een paar ouwe hiphop-hits (Naughty by Nature, Cypress Hill). Lekkerrrrrr! Bij een paar nummers gingen bij mij de flaporen gespitst staan, omdat ik ze niet kende en omdat ze zo tof waren. Het gaat mij met name om deze:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=lMMJDAdBT6Y&w=560&h=315]
7HORSE heet de band, nooit van gehoord. Het schijnen veteranen te zijn die ‘cosmic country & dirty blues’ met elkaar trachten te mengen. Het nummer Meth Lab Zoso Sticker komt voor op hun enige plaat, het indie-product Let The 7Horse Run uit 2011. Net effe gespotifyd, klinkt errug lekker. In de gaten houden dus die band!
De film telt maar liefst 60 stukjes van popsongs. Zestien daarvan zijn op de officiële soundtrack samengebracht die afgelopen week verscheen.
Pingback: Jezus leeft! | KETTINGZAAG