The Wytches in Ekko: nu of nooit

De toegewijde rocker die het geluk heeft om in Utrecht of omgeving te wonen kan de laatste tijd goed terecht bij de zogenaamde ‘Mondays’-avonden. Zo om de twee maanden wordt er dan ergens in de stad een garage-achtig, zeg maar gerust punkrock-inspired evenement georganiseerd waarbij steeds een bandje of drie actie de presentie geven.

De Kettingzaag Pluim van de Week gaat deze maand dan ook naar de organisatoren van Mondays. Als ouwe, verlegen, zich achterin duistere zalen ophoudende lul zijnde is het een genot om te aanschouwen hoe zij erin slagen locaties zomaar vol te laten stromen met een jong en enthousiast publiek. In harmonie met de optredende acts wordt de beuk er dan ingegooid, mensen en gitaren vliegen door de lucht en bier spat alle kanten op. Zo waren we in het kader van Mondays onlangs in ACU al getuige van het Californische combo Audacity (plus twee andere bands) en gisteren was het in Ekko de beurt aan The Wytches (plus twee andere bands).

The Wytches (uit Brighton, oorspronkelijk uit Peterborough) volgen we al een tijdje. Op hun debuutplaat ‘Annabel Dream Reader’ uit 2014 staan een paar verdomd goeie nummers. Een beetje Nirvana-achtig is het, de Engelse pop-pers heeft zelfs een speciale genre-omschrijving voor hen gereserveerd: ‘baroque-rock.’ Dat The Wytches over talent beschikken bleek ook wel toen ze rond 2013 optraden in het voorprogramma van Warm Soda (ook in Ekko, weet Ekko dat zelf nog wel eigenlijk?) en een jaar later als main-act in de OCCI in Amsterdam, lees hier maar. Toch moesten we toen ook constateren dat er een en ander mankeerde aan dit bandje. Beide optredens werden ontsierd door lange en onzekere gitaarstem- en bierdrinkpauzes tussen de nummers door. Echt spannend wilde het somehow maar niet worden en de gezichten der muzikanten gingen verscholen achter veel lang haar, waardoor een eigen ‘smoel’ node gemist werd.

Vorig jaar kwam hun tweede plaat ‘All Your Happy Life’ uit, en het moet gezegd worden: die viel een beetje tegen. Echte Wytches-knallers als ‘Digsaw’ staan daar niet op. Gut zeg, toch niet alweer zo’n band die met hun debuutalbum al hun kruit verschoten lijkt te hebben? Voor ons was het gisteren in elk geval d’r op of d’r onder, je kan immers niet tot in de eeuwigheid bandjes blijven stalken.

Op de planken van Ekko speelt de band goed, gedreven en strak, de kids gaan wederom uit hun dak (en ik bedenk me: toen Kurt Cobain in de loop van zijn geweer keek zwommen zij nog rond in de verrekijker van hun vader!). Maar – zo legt iemand met een theaterachtergrond mij na afloop haarfijn uit- ‘dramaturgisch’ is het een drama bij deze lui. Net als nummers lekker beginnen te lopen wordt er gas terug genomen, net als de set vraagt om een rustpuntje wordt er versneld en andersom. Nog steeds een spanningsboog van lik-mijn-vestje dus en het oude euvel van die lange tussenpauzes is kennelijk onoplosbaar. Daar komt bij: veel nummers zijn simpelweg niet goed genoeg. En wat nou baroque-rock? Gewoon ouderwetse grunge, ja! Het wanhopige gekrijs van zanger/gitarist Kristian Bell lijkt – in tegenstelling tot dat van Kurtje- – niet van onderuit zijn tenen te komen maar voelt eerder aan als een plat welvaartsverschijnsel. Kortom, sorry mensen van Mondays, wij vinden The Wytches een derderangs Nirvana en zijn er nu definitief op uitgekeken. Tot de volgende keer graag!