Thee Oh Sees triomferen wederom – met pijn in het hart, dat wel

Even kijken, Thee Oh Sees, hoe zat het ook alweer? Eerst was daar afgelopen januari het bericht dat ze een “hiatus’ gingen inlassen, oftewel een soort van sabbatical dus. Tegelijkertijd kwam het bericht dat enkele leden hun geliefde San Francisco verlaten hadden om elders een nieuw bestaan op te bouwen (voor wie zich afvraagt wat voor ellendigs zich nou precies in S.F. afspeelt verwijs ik graag naar het boek “On the Lower Frequencies: A Secret History of the City” van Erikc Lyle, Soft Skull Press, 2008).

Opwinding gisterenavond in De Melkweg (foto gepikt van FB / Signur G.)

Een maandje daarna was daar plots een solo-album uit van opper-O.C. John Dwyer (onder de naam Damaged Bug), vol gedurfde en geinige, doch uiteindelijk halfgeslaagde en weinig meeslepende electro-probeersels. En alsof het niks was kwam er weer een maand erna doodleuk een nieuw album uit van … Thee Oh Sees!

Enige verwarring was er ook toen bleek dat die plaat (‘Drop’) volgespeeld bleek door John + allerlei bevriende muzikanten. Op die (overigens über-puike) plaat dus geen spoortje te bekennen meer van ons verrukkelijk ingespeelde, multi-sympathieke drietal Brigid Dawson, Petey Dammit en Mike Shoun. Huh, maar betekende dat dan écht het einde van Thee Oh Sees-oude stijl? Okay, ik geef onmiddellijk toe dat ook ik me hier beklaagd heb over de wat voorspelbaar en routineus geworden sound van Thee Oh Sees, zoals met name vorig jaar zomer bleek tijdens hun laatste NL-concert in Bitterzoet, A’dam. Maar daarmee wenste ik ze nog geen zalig uiteinde toe, oh nee!!

Maar nu Thee Oh Sees op Euro-tour-2014 zijn blijkt dan toch dat het John menens is. Want ook op de planken is hij het enig overgebleven oerlid, waarmee hij meteen ook even fijntjes onderstreept wie er nou eigenlijk de baas is in de band. De toer doet hij nu als trio (samen met Timothy Hellman (bas, ex-Sic Alps) en Nick Murray (drums, tevens White Fence) daarmee dus ook meteen alle synths, electra, female vox en sambaballen thuislatend. Daarover zei hij laatst ergens in de pers dat hij live uitgekeken is op electronica/ toetsen en meer op de gitaar-tour wil gaan. Oei oei, maar luidt dat dan verdorie het einde in van die unieke Oh Sees-sound ?

Timothy Hellman (links) hier nog in de Sic Alps, tijdens hun (naar later bleek) laatste NL-optreden, Metropolis Rotterdam, juli 2013

Nick Murray als drummer van White Fence, Le Guess Who, De Helling Utrecht, mei 2013.

Gisteren in de Melkweg bleek dat gedeeltelijk te kloppen: meer dan ooit zijn Thee Oh Sees nu een gitaarband geworden. Sterker nog: het is high-energy rock ‘n’ roll in de hoogste versnelling. Af en toe gas terugnemen en dan bam!!, er weer dubbel en dwars overheen, zodat de meute vooraan opnieuw ontploft en ook in de breedte steeds verder aanzwelt … Zo op het eerste gehoor bleef de karakteristieke Oh Sees-sound dus moeiteloos overeind. Hooguit hier en daar wat andersoortige drum-partijen…

Maar wie goed keek ontwaarde achter de drummer een groot, gapend, zwart gat. Daar, vlak achter het drumstel dus, dat was altijd de vaste plek van onze Brigid. Waar is zij in godsnaam gebleven? Met haar gulle lach, haar vrolijke krullenbol, met de blik immer strak op John gericht… Was zij niet altijd de brenger van allerlei muzikale subtiliteiten? Van die goddelijke samenzang? En was zij ook niet altijd een vertrouwd optisch anker? De altijd relaxte, vrouwelijke tegenpool van de kortgebroekte ADHD-er frontstage? Van die zwaar getatoeëerde psych-wervelstorm genaamd John Dwyer?

Néén! het wil maar niet wennen. Já! dit was mijn lichamelijke staat gisterenavond: de ene kant van mijn hartje bonsde opzichtig van alle muzikale opwinding, terwijl de ander kant ineen kromp van ellende door het afschuwelijke gemis van die drie ex-leden, met name van Brigid… Snik!

Lieve Brigid, we missen je zo! Hier met fan, Merleyn Nijmegen, juni 2012

Hey, en wat is dit voor zootje ongeregeld? Het is opnieuw White Fence, met Nick Murray links, plus als buitenaardse indringer op de voorgrond….: Ty Segall!