Thin Lizzy in Utrecht

Geel is de kleur van vandaag, want thans buigen we ons over een vergeeld knipsel, letterlijk uit de oude doos. Het is uit het Utrechts Nieuwsblad en op de achterkant ervan staat ‘20 september 1975’ gekrabbeld. Nou, die datum zullen we dan maar als waarheid aannemen.

In Tivoli speelden toen twee upcoming bands van dat moment, Thin Lizzy en Colosseum II. Nu heeft de naam Thin Lizzy in de loop der jaren bijna mythische proporties aangenomen, althans in mijn hoofdje. De naam Colosseum daarentegen is al lang geleden ergens onderin de put der vergetelheid verzeild geraakt, en niet alleen in mijn hoofdje. En aldaar stinkt het nog steeds een beetje voort, je loopt immers nog altijd het risico je neus te stoten tegen ouwe, afgeprijsde platen van die notenbreiers.

Zei ik trouwens ‘Tivoli’? Daarmee bedoel ik natuurlijk het OUWE Tivoli, dus de groenhouten keet aan het Lepelenburg (later ook wel ‘het Zombiepark’ vanwege de vele junks). Het geinige aan dat Tivoli was dat het voor de tijdelijkheid gebouwd was, dus vandaar dat men het als het ware rondom een paar bomen heen gebouwd had. Of anders gezegd: door het dak heen staken pront een paar boomtoppen.

Tivoli, circa 10 maart 1979: de hele bende is in de hens gegaan. Een dweilorkestje speelt een treurmars tegen een geblakerde achtergrond (klik om te vergroten)

Maar goed, Thin Lizzy en Colosseum II dus. De recensent gaat meteen –ahum- hééél positief van start:

Grappig om weer eens te lezen hoe normen in de popjournalistiek aan verandering onderhevig zijn. Vroeger kon je bijvoorbeeld als band echt niet aankomen met een “sponsorship’ terwijl tegenwoordig ‘speelplezier’ bijvoorbeeld erg gewaardeerd wordt. Ik bedoel, als je tegenwoordig niet verguld van gelukzaligheid op het podium staat te shinen dan heb je meteen een probleem bij Gijsbert Vollaard en konsorten… Even kijken hoe dat in 1975 ook al weer zat:

Ja, je leest het goed. Een drumsolo van een kwartier (!) en de recensent vind het van ‘veelzijdigheid’ getuigen. Ook ‘experimenteel’ wordt gewaardeerd, terwijl een statische paars-witte belichting kennelijk iets ‘slechts’ is.

De recensent in kwestie is R.B., ofwel Ron Blansjaar, de man die zeker 15 jaar lang dé popjournalist van het UN was. Hij stond erom bekend nooit een geheim te maken te maken van zijn homoseksuele voorkeuren. Sterker nog: dat feit verweefde hij vrolijk in zijn recensies:

‘Beperkte muziek’ nou ja Ron!, hoe durf je…. Verder laat hij na hier melding te maken van het feit dat er een hele logische link was tussen beide bands. Colosseum gitarist Gary Moore was namelijk al eerder een tijdje gitarist van Thin Lizzy geweest en zou dat ook later nog een paar keer zijn.

Thin Lizzy in Hilversum/Toppop, al in januari 1974, hoewel dit totaal geen hit zou worden. Bas/zang: Phil Lynnott, gitaar: Gary Moore, drums: Brian Downey (en Penney de J. is nooit ver weg natuurlijk)

O ja, er is nog een leuke bijkomstigheid te melden mbt deze single The Rocker trouwens . In het boek over het befaamde fijnproevers-platenlabel Ace Records (bedankt nog Jeroen!) wordt daar op ingegaan. De mannen van Ace Records namelijk zetten begin jaren 70 hun allereerste schreden op het pad van de platenbizz door in Londen een kraampje vlakbij Portobello Road af te huren. Ze verkochten er importplaten en het kraampje noemden ze ‘Rock On.’ Dat genoot al snel grote populariteit onder menig muziekfreak. Zo ook bij Phil Lynnott (destijds al wonend in Londen). In The Rocker zingt hij trots: “I get my records from the Rock On stall / rock ‘n‘ roll, teddy boy, he’s got them all…”