Together Pangea laat nog één keer zien wie hier de baas is
Wie erbij was heeft de beelden ongetwijfeld nog op het netvlies staan: de triomfantelijke en uitbundige optredens die Together Pangea een jaar of zes, zeven, acht geleden in Nederland gaf. In Merleyn, bij Le Guess Who, bij Valkhof… Het waren de dagen van hun feestplaat Badillac. Sleazy, nonchalant gespeelde rock waarin veel dynamiek en souplesse schuilging en een bijna Nirvana-achtige onstuimigheid werd afgewisseld met juweeltjes van akoestische tracks. Gouden melodieën, daar grossierden ze in. Met hun ‘wasted look’ en slacker-mentaliteit paste Together Pangea perfect in die maffe, optimistische tijd waarin het er even op leek dat rauwe Amerikaanse garagerock weleens heel groot zou kunnen worden.
Wat mij persoonlijk het meest uit die tijd bijblijft is hun intieme akoestische middag-optreden in koffiezaakje The Village in Utrecht. Ten eerst omdat stadgenoot Dick van Doorn toen nog gewoon voor hen werkzaam was als technicus/roadmanager (niet heel lang daarna overleed hij) maar ook omdat er kinderen bij aanwezig waren, ze stonden zelfs pal vooraan. De op krukken zittende Pangea-boys konden het daarom gewoonweg niet over hun hart verkrijgen om vieze teksten in het bijzijn van dat grut te debiteren en maakten er daarvoor in de plaats iets heel moois, puurs en onschuldigs van. Echt heel knap en echt heel lief van ze.
Vier jaar geleden is het alweer dat ze voor het laatst in Nederland speelden, merken de boys in Ekko op. Daarbij hebben ze twee rampen overleefd want behalve de pandemie was daar ook nog het Burger Records-schandaal waarbij zowat de halve SoCal garagescene zich schuldig gemaakt bleek te hebben aan seksueel grensoverschrijdend gedrag (in goed Amerikaans ‘predatory behaviour’). Niet dat Pangea op dat moment nog bij Burger onder contract stond maar het kleefde wel aan ze en ze werden óók genoemd. Ze kwamen bijkans in het beklaagdenbankje terecht, al bleek er in hun geval weinig ernstigs aan de hand te zijn en uiteindelijk ontsprongen ze de #MeToo-inquisitie-dans.
Ekko is redelijk gevuld, toch wel voor 65% schat ik in. Dat de avond ervoor een Rolling Stones-concert werd afgezegd vanwege een covid-geval in hun gelederen is ook de Pangea’s niet ontgaan. Het is tenslotte slechts 30 kilometer verderop dat Mister Rubber Lips aan het uitzieken is. Als de berichten kloppen zal hij zichzelf nog voor enkele daagjes moeten opsluiten in het AMC. ‘This one is For Mick Jagger, get well soon!’ klinkt het welgemeend vanaf het podium. Waarna de band een invoelende versie van Dead Flowers inzet. Mooi gebaar! Ik zei toch dat het gevoelige boys zijn?
Daarmee is meteen de grootste verrassing van het Ekko-optreden wel verteld. Want verder is veel ongewijzigd gebleven bij de Califoniërs. Nog steeds nemen ze ultra-energiek het publiek op sleeptouw. En nog steeds staat daar de bekende vaste kern van William Keegan (gtr, vox) Danny Bengston (bss) en Erik Jimenez (drms), aangevuld met een tweede gitarist wiens naam ik niet weet. Gek genoeg komt juist deze gast het assertiefs over, hij is het meest publiekgericht en weet het geluid op te peppen met een stel korte, vinnige solo’s. Verder is het het gebruikelijke moshpitje hier, wat crowdsurfers daar, en verder alleen maar non-stop meebrulnummers. Aan de lopende band catchy tunes afleveren met fraaie driestemmige zang dat is dan ook dè specialiteit van de Pangea’s. Mooi ook om te zien dat de band zelfs na vier jaar afwezigheid over een trouwe fanbase blijkt te beschikken. Zoiets zie je niet vaak.
Nee, de garagerock van weleer heeft het grote publiek nooit weten te boeien. Met een beetje goede wil blijken hooguit Oh Sees, Ty Segall en Black Lips survivors, maar honderden soortgenoten hebben inmiddels het loodje gelegd. Wat mij betreft gun ik Together Pangea ook graag een plek in die ere-galerij. Maar ja, de twee optredens die ze nu doen in Ekko en Effenaar kun je moeilijk een triomftocht noemen. Zelfs in Vera spelen ze nu niet eens, en op de bekende zomerfestivals hebben ze zeven jaar geleden al gestaan. Als het klopt dat stilstand achteruitgang is dan moeten we vrezen voor TP’s toekomst. Met pijn in het hart zeg ik dat want aan hun platen ligt het niet. Als er één gitaarband is die de perfectie weet te benaderen dan zijn zij het wel. Luistert hun recente albums Bulls and Roosters en Dye er maar op naar, daar staan zelfs Beatlesque westcoast juweeltjes tussen. Echt heel fraai.
Maar ja, de waarheid is dat het popwereldje even keihard als vluchtig is en van trends en grillen aan elkaar hangt. Hoeveel toekomst zit er dan nog in de Pangea’s? Staan zij aan de vooravond van een veelbelovende doorstart of zal dit achteraf een schitterende afscheidstournee geweest blijken te zijn waarbij zij nog eenmaal hun brille vertoonden? Eerlijk gezegd vrees ik voor het laatste, ook omdat in Ekko opvalt dat het publiek het meest losgaat op nummers die van dat doorbraakalbum Baddilac afkomstig zijn . je kent die liedjes wel: River, Sick Shit, Baddilac…. En Baddilac, dat is een album dat alweer uit 2014 stamt. De paar album die daar achteraan kwamen missen kennelijk toch net de impact, urgentie en overtuigingskracht die Baddilac wèl had. Vandaar dus.
Maar niet getreurd, op 26 juni komen de Pangea’s nog een (één?) keer langs, in het Amsterdamse Bostheater. Wie ze dolgraag nog eens aan het werk wil zien kan zich daar zekerheidshalve het beste maar heen spoeden.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
