Trek maar door de plee: Nick Waterhouse

Gisteren effe kennis gemaakt met Nick Waterhouse in een uitverkocht Ekko. Het was zijn enige NL-clubshow, aanvullend op optredens bij de festivals Metropolis, Pitch en North Sea Jazz. Het Metropolis-optreden was behoorlijk de mist (lees: de regen) ingegaan hoorde ik, het werd zelfs halverwege afgebroken en even later op een ander podium voortgezet. Hetgeen deze Ekko-show tot Nick’s echt serieuze debuut maakte, dunkt mij.

Nick Waterhouse komt uit Californie en is retro-actief in het Big Beat / R&B / R&R / soul-genre Met een prominente plek voor de sax (tenor en bariton) doet Nick me lichtjes denken aan vroegere acts als the Blasters, Screaming Jay Hawkins en Morphine. Maar uit allerlei enthousiaste reacties heb ik begrepen dat ik het beter kan zoeken bij hedendaagse soortgelijke teruggrijpers zoals Mayer Hawthorne, Sharon Jones & the Dap Kings en Eli ‘Paperboy’ Reed. Nou ja, ok dan.

Dit fotootje had zomaar in Ekko genomen kunnen zijn (andere zangeres weliswaar)

Nick kiest een beetje de Elvis Costello-route. Dus op het eerste gezicht een beetje een nerdy, kantoorpik-uiterlijk waardoor je als concertganger flink op het verkeerde been gezet wordt (nou ja: zogenaamd dan!). Maar al snel moet je al je vooroordelen overboord gooien want wat blijkt?? Die gozert in dat maatpak kan potjandorie wel degelijk een potje swingen!!!!!. Groot verschil met Costello in zijn begintijd is daarentegen dat laatstgenoemde qua verschijning en teksten veel vileiner was en ook de pretentie had met iets nieuws te komen. Nick is wat dat betreft het tegendeel: aan alle kanten blijft hij binnen de lijntjes, binnen de begane paden en binnen de perken. Nick heeft een vrij anonieme stem, maar speelt best wel goed gitaar, al doet hij dat soms meer jazzy dan bluesy. Hij springt niet één keer echt uit de band, gaat niet één keer echt zijn dak, noch uit zijn bol. De zevenkoppige band speelt ook al braaf de partijtjes en lurkt tussen de nummers door geroutineerd het bronwater uit de petflesjes.

Aan het eind van het optreden laat Nick ons in een minutenlange monoloog weten hoe hij ooit het licht zag en zijn baan opzegde, hoe authentiek hij wel niet is, en hoe recht uit het hart de muziek bij hem wel niet komt: “and those motherfuckers from Pitchfork said I wasn’t original. Het zal best wel Nick. Maar liever dan ons met rationele argumenten te bestoken had ik gezien dat hij het op het podium waarmaakte. Met veel bloed, zweet en tranen en brandnetels in de reet. Volgens de vooraankondiging van Ekko zou het optreden rauw, ritmisch en opzwepend zijn. Nou ritmisch was het wel, maar rauw en opzwepend???????? Gedanst werd er niet, en als ik ‘rauw’ wil ga ik wel een harinkje halen, de Volendammer Vishandel zit om de hoek tenslotte. Wellicht dat Nick nog leuk is voor Viva-lezeressen die graag de illusie koesteren bij de tijd te zijn?
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=mJruQmdlU10]
Wel aardig: covertje van Them

Zonde hoor, want in principe zijn er volop mogelijkheden te bedenken om er iets moois van te bakken. Als ik A&R-man was had ik het wel geweten. Dan had ik een wilde negerin op het podium gezet (in plaats van deze bescheten en vlakke zangeres), dan had ik bij Nick een scheut LSD in zijn Spa Rood gegooid en die blazers subiet een stapel ouwe kranten meegegeven, gewoon om ze de beginselen van het scheuren onder de knie te laten krijgen.

Soms kun je niet cynisch genoeg zijn als het gaat over platenmaatschappijen en het pushen van hun artiesten. Van Waterhouse naar Winehouse is immers maar een klein gedachtesprongetje, en wie zegt mij dat ze die naam niet vanachter een marketingbureau bedacht hebben? Nee, dit soort muziek is helemaal ge-designed om via wat hippe clubshowtjes binnen de kortste keren en lekker safe bij North Sea Jazz te laten landen, zie dit jaar ook bv Lianne La Havas en Michael Kiwanuka.