Trouble in Ekko

Het heeft ongetwijfeld met het filmfestival te maken, maar echt storm liep het niet gisteravond in de Ekko. Ik heb eens goed om me heen gekeken en telde precies 32 bezoekers bij het Trouble In Mind minifestival. Een deel van die bezoekers was ook nog geeneens betalend, want bandleden. Maar zoals wel vaker was er ook gisteravond weinig verband tussen het aantal bezoekers en de kwaliteit van het aanbod. Het was namelijk een prima avondje uit!

Wie speelden er dan zoals, vraag je je af. Nou, op het affiche stonden The Resonars, Maston en Paperhead. Die laatste band hebben we niet gezien, omdat werkende mensen nu eenmaal op tijd weer in hun bedje moeten liggen. De twee andere bands maakten, ieder op hun eigen manier, best wel indruk.

Ruitjeshemden in de aanbieding in Tucson

Allereerst THE RESONARS. Deze band uit Tucson, Arizona bestaat al meer dan vijftien jaar en heeft zes albums en een heule hoop singles uit. Het beste daarvan staat nu op de pas verschenen “Best Of” verzameling en de promotie daarvan is de aanleiding voor deze toer. Het typische sixtiesgeluid van de platen van de band klinkt live gelukkig wat meer van deze tijd. Zanger Matt Randon klinkt nog wel als John Lennon ten tijde van de Witte Plaat, maar hij weet ook zomaar solo’s uit zijn gitaar te toveren waar J Mascis zijn vingers bij zou aflikken.

Aan de samenzang van de heren is duidelijk te horen dat deze band lekker op elkaar is ingespeeld. Bij flink wat nummers klonk een fijne vierstemmige zang, die natuurlijk onmiddellijk aan The Byrds of soms zelfs Bad Religion deed denken. Tel daarbij op dat twee van de drie gitaristen zo snel kunnen spelen dat hun rechterhand minutenlang niet meer zichtbaar was en je weet dat we hier met een topband te maken hebben. Ondanks al die vergelijkingen met andere bands (de website van Ekko scheldt ze zelfs uit voor The Who) heeft The Resonars een heel eigen geluid en, belangrijker, sterke nummers. Kwam deze band niet uit Tucson, maar uit – pak hem beet – Hoorn, dan waren ze al lang huisband bij Matthijs, vlogen ze in een helikopter alle bevrijdingsfestivals af, zat Leo Blokfluit ze in allerlei programma’s te duiden en was het land in rep en roer omdat Jan Smeets ze gevraagd heeft om volgend jaar Pinkpop te openen. Het zegt wat over de kwaliteit van muzikanten in de Verenigde Staten dat deze band meestal voor een handjevol publiek speelt. En wij ons er maar over verbazen dat Anouk en Ilse de Lange geen potje kunnen breken daaro aan de andere kant van de oceaan. Maar ik dwaal af.

Frank “Mael” Maston & band

We hadden namelijk ook nog MASTON op het programma staan. Ook deze band klonk levend minder sixties dat op de plaat. De laatste plaat deed mij vooral sterk denken aan het geluid van Pet Sounds in een wat blikkerige productie. Live hoorden wij meer bassen. Maston is eigenlijk geen band, maar de naam waaronder Frank Maston op zijn zolder plaatjes zit te maken. Frank speelt op het podium gitaar en orgel en doet door zijn snorretje en gelaatstrekken sterk denken aan Spark Ron Mael. Gek genoeg ging de muziek daardoor ook Sparkerig klinken. Tegelijkertijd was duidelijk hoorbaar wat Jacco Gardner op Trouble In Mind te zoeken heeft, want Frank en hij hebben de mosterd duidelijk op dezelfde plek gevonden. Muzikaal was het spiegedelisch dat het een aard had, maar zonder al te freakerig te worden.

Aanstekelijk nummertje

Het hoogtepunt van de set bestond gek genoeg uit een cover van Lindsey Buckinghams Holiday Road. Daarmee gaf de band te kennen over gevoel voor humor te beschikken, want dat nummer ken je ongetwijfeld van National Lampoon’s Vacation (je weet wel, The Griswalds in Walley World). Frank deed flink zijn best zijn plaatjes te verkopen. Bij elk nummer vertelde hij even op welke single of verzamelplaat het staat en dat al die plaatjes voor een zacht prijsje in de foyer te koop waren. Desondanks lukte het ons om alle verleidingen van het merch-standje te weerstaan en zonder koopwaar de Ekko te verlaten. Onderweg naar huis hadden we nog bijna Paul Verhoeven en Halina Reijn onder de fiets, maar dat is weer een heel ander verhaal…