Trudy and the Romance hoogtepunt op Motel Mozaique

April doet niet alleen wat ie wil, het betekent ook het sein voor de jaarlijkse pelgrimage naar Motel Mozaique. Nogal onvoorbereid reisde deze jongen dit keer af naar het Rotterdamse festival. Een mens heeft immers niet altijd de tijd om zich vooraf in allerlei bands en acts te verdiepen. Dus dit keer geldt het motto: laat maar komen die hap! Gewoon alles op je af laten komen, dat kan bij tijd en wijle een hele verfrissende methode van muziekconsumptie zijn, al zeg ik het zelf.

Op de vrijdag is het eerste reisdoel de nieuwe Nederpopband LEWSBERG. ‘Toevallig’ hebben ze met hun debuutplaat net een Volkskrant-recensie van vier ballen aan hun broek gehad dus dat zal er de reden van zijn dat we buiten bij Rotown achterin de rij mogen aansluiten. De portier staat daar het eentje-erin-eentje eruit-principe te hanteren. Nou nou, wat een poeha om zo’n bandje zeg, net zo makkelijk stappen we weer op en gaan we lekker een biertje drinken in de ondergaande Rotterdamse zon.

De Noorse band GREAT NEWS in Worm is vervolgens geen goeie binnenkomer. Wij vragen ons oprecht af of de MoMo-programmeur een komkommer in zijn/haar oren had, want wat we krijgen zijn een paar keurige, goedlachse jongemannen wier stemmen weliswaar een groot vokaal bereik hebben en die hun instrumenten goed beheersen maar hun keurige en vriendelijke Royskopp annex Air achtige pop lonkt verdacht veel naar hitparadestatus. Alsof ze in de voetsporen van A-ha wensen te treden, en zo klinkt het ook een beetje. Hier in Worm, het instituut voor avangardische recreatie, komt dit nogal misplaatst over. Maar ja, in het Momo-boekje rept men dan ook vrolijk over ‘psychedelica’ en over ‘fijne Madchester-grooves a la Happy Mondays.’ Klassiek gevalletje van ondeugdelijke voorlichting!

Kijk zeg, de Warmduscher setlist ligt al voor me klaar op het podium

Veel meer ziel zit er in EQUAL IDIOTS in Rotown. Twee jonge Vlamingen zijn het, gewoon een zanger/gitarist en een drummer die klassieke garage/rock n roll spelen. “Rotterdam, ça va !?” De maniakale, rossige zanger/gitarist is er een eentje om in de gaten te houden, qua uiterlijk houdt hij treffend het midden tussen John Dwyer en Andre van Duin. Speciaal is de grote flair en enthousiasme waarmee Equal Idiots hun muziek ten gehore brengen, het doet zowaar denken aan hun landgenoten The Glucks! Normaal gesproken is Rotown een ongemakkelijke pijpenla om te bespelen, nergens in Nederland is de kans om ergens achterin op je tenen te moeten staan zo groot als hier. Maar sommige bands weten dat euvel te tackelen en toch iedereen te ráken met aanstekelijke gekkigheid. Equal Idiots is er zo eentje.

Vanwege de drukte die we verwachten aan het eind van de avond in Rotown, staan we ruim op tijd vooraan bij de Insecure Men / Fat White Family-offshoot WARMDUSCHER. Maar gek zeg, juist bij deze band blijft het rustig, is de meute soms verbluft en lamgeslagen in de Schouwburg achtergebleven na het Johan-optreden aldaar? Anyway, volgens een maat van mij zit minstens drievierde van Warmduscher onder de heroïne. Ikzelf ben wat naïef in dat soort zaken maar dat de broodmagere, bijna doorschijnende gitarist voor me zich beperkt tot biologisch-dynamisch voedsel lijkt mij uiterst sterk! Hoe dan ook, Warmduscher weet binnen de beperkingen van de klassieke drum-bas-gitaar-zang opstelling zowaar interessante dingen te ondernemen. De ritmesectie speelt lekker funky en strak, en de gitarist smeert daar naar believen smaakvolle licks overheen Op de zang staat een maximale hoeveelheid galm en de zangert heeft zelf ook een kastje in zijn pootjes waarmee hij het zanggeluid verder manipuleert. Met een Elvisbril en een witte cowboyhoed op ziet hij er lekker maf uit, dus qua visuals zit het ook wel goed bij deze band. En als tegen het einde twee meiden spontaan het podium opspringen om een moppie mee te blèren wordt het zowaar nog gezellig. Maar de grote klasse die Fat White Family soms weet te bereiken, daarvan is bij hen (nog) geen sprake hoor. Mocht je jezelf willen overtuigen, binnenkort is Warmduscher ook te zien ook bij London Calling.

Trudy and the Romance

Op zaterdag is het eerst even dobbelen, óf naar Jeffrey Lewis & Los Bolts óf naar (het mij totaal onbekende) Trudy and the Romance. Het lot bepaalt dat het de laatsten worden, en dat dames en heren, behoort tot de mystieke zaken des levens, ik bedoel, dat je zomaar vooraan komt te staan bij de revelatie van het festival! Hoewel hun naam anders doet vermoeden is TRUDY AND THE ROMANCE een all-male combo. Ze komen uit Liverpool (wanneer was er voor het laatst een spraakmakend bandje uit de Merseyside? The Coral? The La’s? ) en timmeren lekker aan de weg, ze hebben reeds een leuke stapeltje 7 inches uitgepoept. Hun sound is best wel uniek, het houdt ongeveer het midden tussen Jonathan Richman, Elvis Presley, Ron Sexsmith en Elvis Costello. Goudeerlijke popmuziek dat stevig wortelt in bijna compleet vergeten genres als girlgroup, doowop en jaren ’50 pop, zonder dat het ‘retro’ aandoet. De band (hun naam doet mij sterk denken aan Ruby & the Romantics, een antieke jaren 60 girlgroup) bestaat uit vier frisse boys, jonge twintigers nog, met de blosjes op de wangen staan ze daar te spelen.Alle vier zingen ze bijna onbeschaamd uit volle borst en mijn god wat een koortjes, wat een nachtegaaltjes zijn dit! Stralend middelpunt is zanger/gitarist Oliver Taylor, het jong maakt van zijn hart geen moordkuil en schaamt zich er niet voor om zijn getormenteerde jongensziel bloot te geven aan het publiek. Maar gelukkig, elk nummer koerst af op een happy end waardoor zijn songs een louterende uitwerking hebben. Charismatisch is nog een understatement, hij weet – compleet met schokkerig swingende Presley/Costello moves- binnen no time de zaal in te pakken. Ik zeg: een ster in de dop. Nu alleen nog dat verpletterende debuutalbum!

Wijsgeworden door jarenlange concertervaring weet ik dat de rest van de avond er dan niet meer toe doet. Ik ben nog wel even wijzen kijken hoor, bij ABATTOIR BLUES bijvoorbeeld. Dit blijkt live neer te komen op pure, bijna macho powerrock. The Eagulls lijken van grote invloed op dit vijftal hetgeen vooral doet terugverlangen naar the Eagulls, dus dan weet je dat je weg moet wezen. Nog meer Britten, ook al uit London, staan in Club Vibes, daar spelen THE HOUSEWIVES. In het halfdonker ontwaren we vijf in het wit geklede rouwdouwers, twee centraal opgestelde synths, een saxofoon en veel elektronika, het podium ligt bezaaid met snoeren en snoertjes. Er hangt weliswaar een gave undergroundsfeer om deze band maar de nummers zijn helaas niet zo pakkend als gehoopt en daar gaat het uiteindelijk om hè?