Twee keer in de Ronda van je hopsasa
De directie van TivoliVredenburg is niet van gisteren. Als je zojuist een mooi glimmend vlekvrij gebouw opgeleverd hebt gekregen, hou je dat graag zo. Daarom hebben deze lepe heren en dames ervoor gekozen om in de eerste weken, waarin alles immers nog moet warmdraaien, louter bands te programmeren die een belegen publiek trekken. Dat vermindert baldadigheid en al te driest gedrag en je kunt je op je gemakkie voorbereiden op maatregelen tegen meer onbesuisde bezoekers.
En zo kwam het dus dat ik mij, als heer op leeftijd, deze week twee keer bij de ingang van het muziekpaleis kon melden voor een concert van zgn. oude helden. Woensdag trad in de Ronda Bad Religion op voor een grotendeels kreupel en halfblind publiek. Zondagavond was het de beurt aan de leden van Madness om hun rollators bij de artiesteningang te parkeren om de hipste opa’s en oma’s van Utrecht te trakteren op een avondje jeugdsentiment van toen er nog geen mobiele telefoons waren en Fred Emmer het journaal presenteerde.
Bad Religion: keurige heren geworden
Over de kwaliteit van het gebodene kan ik vrij kort zijn. Dat was prima. Beide bands brachten precies wat je ervan verwachtte. Bad Religion, wier zanger Greg Graffin al lang geen boze punk meer is en die met zijn zwarte brilmontuur, embonpoint en gebbetjes tussendoor zelfs verrassend veel weg heeft van René van der Gijp, pleasde zijn fans met een verzameling allerfavorietste meebrulnummers. Geen noemenswaardige verrassingen, of het moet zijn dat de nummers van hun laatste plaat net zo dapper klinken als het gouden oude werk.
Greg “Gijpie” Graffin
Madness was van hetzelfde laken een pak. De band stond, na de overwinning van Oranje op Mexico, al voordat ze begonnen met 2-1 voor. Het feest kon alleen maar groter worden. Dat lukte moeiteloos. De deels in het oranje gestoken band speelde hit na hit en het ging er allemaal in als Suarez gebitje in een Italiaanse schouder. Nee, prima in orde allemaal.
Derde helft van Nedmex. Weer eens wat anders dan Dries Roelvink.
Maar de hamvraag is natuurlijk: hoe bevalt Ronda? Ook daar kan ik kort over zijn: Uit. Ste. Kend! Er kunnen meer bezoekers in dan in de oude zaal van Tivoli, maar als je beneden voor het podium staat merk je daar helemaal niets van. In tegenstelling tot Tivoli is de Ronda namelijk breed en kort, waardoor je altijd goed zicht hebt. De gevreesde “babbelaars” hebben geen plek om zich te verschuilen, dus daar hoeft niemand zich meer aan te ergeren. Door het ontwerp voelt iedereen in de zaal zich trouwens sowieso betrokken bij wat er zich op het podium afspeelt. Afleiding zoeken in gesprekken met je buurman is dus niet meer nodig.
Het geluid was bij beide concerten subliem. Enig minpuntje was dat, omdat de speakers links en recht hoog aan het plafond zijn gemonteerd, bij Bad Religion de zang vrijwel wegviel als je midden vooraan stond. Gitaar, bas en drums had je in your face door de podiumspeakers, maar de zang moest uit de plafondspeakers komen. En die hoorde je bijna niet. Op het balkon klonk het prima, in de zaal dus minder. Gelukkig kenden wij alle teksten van buiten, dus het gaf eigenlijk niks. Bij Madness was het euvel trouwens helemaal opgelost.
Band test geluidslek, publiek het vloertje
Ook de consumptievoorziening is niks op aan te merken. De zaal heeft voldoende bars. Vier in de zaal en twee geheime barren op het balkon. Bij Bad Religion waren twee zaalbars dicht, waardoor de wachttijden voor een biertje wat hoog opliepen. Bij Madness vloeide de stroom gerstenat zonder obstakel. Prijzen zijn ook prima. Geen gegrabbel naar kleingeld, maar handig afgeronde bedragen.
De trappen aan de zijkant van het podium zijn een mooie statribune en Chas Smash waagde zich als eerste artiest zo van het podium, hup, het publiek in. Omgekeerd is lastiger vanwege professionele beveiligers nabij. Maar die zien er wel erg lief uit hoor. Die houden geen stage invasion door tienermeisjes tegen als Main Street de volgende keer voor Ronda kiest.
Eigenlijk is er maar een verbeterpunt voor in de ideeënbus. Zorg a.u.b. snel voor lichtjes bij de trappen achterin de zaal. Bij beide concerten zag ik meerdere bezoekers bijna hun benen breken door verkeerde inschatting van de afstapjes. Een paar lichtstrips van de Gamma en klaar is kees. Maar een kniesoor etc. Ik roep dus uit volle borst: lang leve Ronda! De grote zaal van Tivoli zal weldra vergeten zijn.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
One Response to Twee keer in de Ronda van je hopsasa