Ty Segall live op het strand van Zandvoort, 17-08-2022

Goed, met zijn ‘golden hair’ heeft hij beslist iets vrouwelijks maar dat de nieuwsbrief van Concerto zijn nieuwe plaat ‘Hello, Hi’ laatst doodleuk aankondigde als de nieuwe plaat van ‘California rockchick Ty Segal’ geeft toch te denken (smiley). Bij Concerto weten ze meestal wel waar ze het over hebben dus laten we het erop houden dat een slaperige junior vakantiekracht met een zonnesteek achter de kiezen voor een keertje de nieuwsbrief in elkaar mocht flanzen en daarbij puur op de hoes afging.

Bijna drie jaar geleden is het alweer dat Herr Segall voor het laatst ons land aandeed. Twee avonden op rij wisten hij en zijn Freedom Band toen het Haarlemse Patronaat danig op zijn kop te zetten, je kan er hier alles over teruglezen. En dan nu is er wederom een door Patronaat georganiseerd Ty Segall-concert. Opnieuw zijn enige in Nederland, dit keer vindt het plaats in Rapa Rui, een Zandvoortse strandtent! Nee, ik had daar ook nog nooit van gehoord. Adres: Boulevard Barnaart 27 te Zandvoort. De postcode moet je er svp zelf maar bij opzoeken. Het concert maakt deel uit van een Europese tournee dat hem voert langs louter exclusieve locaties. Check:

Voor mij persoonlijk is dit concert zeer speciaal aangezien Ty Segall DE ENIGE ARTIEST TER WERELD is die ik TWEE MAAL op een STRAND zag spelen! De eerste keer was namelijk een jaar of zes geleden alweer, op het strand van de Marina di Ravenna in Italië, wie het echt wil weten kan de ervaringen hier teruglezen.

Zoals in Rapa Rui goed te merken valt loopt Ty, ondanks het feit dat hij nu toch zeker al een jaar of 15 meeloopt, nog steeds over van de jongensachtige branie en flair. Zijn goudblonde, door de Californische zon gerijpte haardos geeft nog immer bijna licht waardoor het lijkt alsof er een aureooltje rond zijn hoofd hangt, en dat komt hem als popster-tegen-wil-en-dank niet slecht uit natuurlijk. Jazeker, gezien de toeloop vanavond van best wel veel jonge meiden mogen we hem met een gerust hart een slipjesmagneet noemen, al schijnt het dat we zijn hardnekkig de kop opstekende welvaartsbuikje daarbij als minpuntje moeten zien. Heb ik me laten vertellen hoor. Zijn begeleidingsband is dezelfde als drie jaar terug, alleen wortelvrouwtje Shannon Lay is er nu niet bij, die heeft het vast te druk met haar eigen solo-carrière. Wel erbij vanavond is zijn hondstrouwe doch wat onguur om zich heen loerende kompaan Ben Boye die het toetsenwerk verzorgt.

Net als bands als Mudhoney en Monster Magnet dat in de 90s al vóór hen deden halen zowel voorprogramma The Meatbodies als The Ty Segall Freedom band hun mosterd bij de logge protopunk van Blue Cheer en Black Sabbath, maar dan ontdaan van allerlei overtollige prog-ballast en opgepept met veel punky en/of psychy energie. Toeval is het niet dat beide bands zich op dit early 70s/late 60s-genre gestort hebben want de respectievelijke frontmannen vanavond, Chad Ubovich en Ty Segall, zaten ooit samen in het powertrio Fuzz (met Ty op drums), een band die het genre al eerder exploreerde en die mij destijds, ondanks twee veelbelovende albums, uiteindelijk niet wist te overtuigen. Het bleef bij hen net effe teveel hangen in een trucje, in een stijltje beoefenen. Proto-punk of niet, Ty’s vokalen zijn voor een goed deel geïnspireerd door een andere early70s / late 60s held van hem, Mark Bolan. Door de bijzondere mengsmering van logge proto punk en verfijnde glam die aldus ontstaat heeft hij een zeer eigen, uit duizenden herkenbare sound te pakken.

Volgens de aankondiging zou Ty vanavond om half 10 beginnen maar het begon te jeuken in zijn onderbroek kennelijk want al om kwart over negen bestijgt Hij het podium. Verrassend vangt het concert aan met een setje van een viertal bijzonder fraaie akoestische nummertjes, in duet met gitarist Emmett Kelley. Boeiend om mee te maken hoe die jongens met simpele middelen een magische sfeer weten neer te zetten. Prachtig gezongen ook! Ondertussen valt op welk een unieke locatie Rapa Rui is, je hoeft alleen maar even omhoog te kijken om de door zeewind aangejaagde donderkoppen onheilspellend over te zien drijven, terwijl krijsende, rondcirkelende zeemeeuwen die sfeer nog eens benadrukken. Tja, da’s weer eens een ander decor dan pakweg al die saaie koppen die je in Paradiso altijd van de balkonrailings ziet hangen.

Na die vier nummers nemen de elektrieke gitaren het over en krijgen we de band te zien zoals we ze kennen: energiek, organisch, onstuimig, overdonderend, virtuoos… Altijd weer indrukwekkend maar vaak ook op het randje van muzikaal imponeergedrag. Ty Segall op zijn best vind ik toch als hij de gespierde hardrock en muzikale krachtpatserij opzij zet en het lef heeft om gewoon mooie, rustig gespeelde liedjes te spelen. Zijn gouden strotje waaraan steevast mooie melodieën ontsnappen smeekt daar als het ware om. Vandaag komt daar nog bij dat Ty als surfer-dude zijnde wellicht extra geïnspireerd is door zijn uitzicht op de branding (hij heeft zichzelf niet voor niks rechts op het podium geposteerd), zijn loepzuivere vox vallen althans extra op vandaag.

Nog even over ‘Hello Hi’: dat is wederom een schot in de roos en sluit deze naadloos aan bij ‘Sleeper’ uit 2013, ook een grotendeels akoestisch gespeelde plaat die hij bij wijze van verdrietverwerking maakte toen zijn pa was overleden. Die plaat liet hij destijds volgen door een geweldig en volledig akoestisch gespeeld (en ook al) eenmalig concert in De Helling/Le Guess Who, eentje die sindsdien, net zoals de Grondwet en het Onze Vader, in mijn geheugen geëtst staat. Of er nu opnieuw verdriet is dat verwerkt moet worden weet ik niet maar ‘Hello Hi’ is er dus wederom eentje om in een lijst te doen.

*Nee geen pleepapier, een setlist noem je zoiets*

En de Kettingzaag Pluim van de Week gaat vandaag naarrrr … de geluidsjongens! Want tjonge, wat een keigaaf stereogeluid weten zij uit de zwarte boxen te toveren! En dat voor een buitenoptreden. Over dat laatste kom ik na afloop nog even te spreken met een geluidsveteraan uit het Utrechtse (wiens haardracht vroeger verdacht veel leek op dat van Ty, maar dat terzijde). Hij verzekert me dat je juist met een dergelijke buitenlocatie akoestisch verlost bent van de grootste nachtmerrie van elke geluidsman/vrouw: de weerkaatsingen (denk Paradiso of het oude Tivoli). Hij kijkt dus niet zo op van het gave geluid vanavond, en tekent daarbij nog aan dat grote buitenevenementen weer wél een probleem kunnen vormen want dan ‘vervliegt’ het geluid vaak. Zo zo, razend interessant allemaal, alweer wat geleerd!

Foto’s: overal vandaan gepikt, dus bedankt allemaal!