Vechten tegen de slaap bij Bonnie ‘Prince’ Billy
Tjonge, wat was ik in mijn nopjes. Een paar maanden terug was dat, op een vroege zaterdagmorgen bij Plato. In een lange rij stonden we daar urenlang kleumend voor de deur, hopend op een kaartje voor de heer Bonnie ‘Prince’ Billy. Hij zou een zeer exclusief optreden gaan verzorgen in Utrecht. Er waren slechts 100 kaartjes te koop, ieder mocht max 2 kaartjes meenemen. Heimelijk stond menigeen dan ook poppetjes te tellen… Achterop het kaartje dat ik uiteindelijk wist te bemachtigen stond met pen numero ‘97’ geschreven, dus oef! je begrijpt wel wat een nippertjeswerk dit was. Oftewel ‘a close shave,’ zoals de Engelsen zeggen.
Het kaartje
Maar ja, slechts een paar weken later al keek ik lelijk op mijn neus. Wat nou weer? Spelbrekers van het Le Guess Who-festival hadden in hun oneindige wijsheid besloten om Bonnie toe te voegen aan hun november-programma. Lekker is dat! Het zal de snob in mij wel zijn, maar plotseling voelde dat exclusieve optreden waar ik me op zo in verkneukeld had, een stuk minder exclusief aan.
Afgelopen dinsdagavond in de Doopsgezinde Kerk. Eindelijk is het dan zover. Althans: eerst moeten we ons nog een uurtje door de onthaastingsfolk van BROER DIELEMANS heen zien te bijten. Ik heb die Dielemans al vaker voorbij zien komen in allerlei media’s, maar eerlijk gezegd nooit de moeite genomen om er es goed naar te luisteren. Maar nu moet ik wel dus. Iemand fluistert me vooraf nog in dat hij zingt in een Zeeuws dialect en ook nog eens gelovig is.
Dielemans
Nou ja, dat zal allemaal wel, maar uiteindelijk boeit het mij voor geen meter. Die Dielemans is behalve een brave borst ook iemand die weet hoe je het publiek moet bespelen. Blootvoets gitaarspelend, uit volle borst zingend, staat hij daar te shinen en happy te wezen, geassisteerd door iemand met een vierkante trekzak tussen zijn benen. Misschien is dat wel het probleem dat ik ermee heb: het wringt niet, het raakt geen snaar, het laat onberoerd. Sympathiek en ongevaarlijk, wat heb je daaraan? Met aardige mensen kun je de Haringvliet dempen, mijn grootmoeder zei het al….
De pauze benut ik door nog eens goed om me heen te kijken. Er hangt een beetje een bedompte, zwaar kerkelijke sfeer in dat gebouw. Wellicht ‘cool’ voor die bevolkingsgroepen die niet hun hele jeugd lang naar een godshuis geknuppeld werden, maar ik word er een beetje naar van. Als Bonnie opkomt check ik ook nog eens goed het publiek om me heen. Weinig jong grut te zien. Wel is de rimpelclub goed vertegenwoordigd, met bovenmatig veel grijstonen. Ook valt de totale adoratie voor Bonnie op, het druipt als het ware vanuit de gangpaden, zo naar het altaar toe.
(foto gepikt van Facebook / Dirk B.)
Weet je, een beetje kriegelig word ik daarvan. Niet dat ik Bonnie niet waarderen kan hoor. Geenszins zelfs. Zo zag ik hem eens tijdens Motel Mozaique in de Rotterdamse Schouwburg en tijdens dat optreden werd ik finaal van mijn a propos geblazen, zo raak was dat. Je inspanningen als luisteraar werden toen als het ware beloond met een geheime toegang tot ’s mans zieleroerselen. Nou, die zijn tamelijk onstuimig en onvoorspelbaar kan ik je vertellen. Een bumpy ride, ondanks de verraderlijk vriendelijke, akoestische setting.
Maar nu effe over míjn gevoelsleven. Naarmate het concert van Bonnie vorderde liep de temparatuur steeds meer op. Nou moet ik toegeven dat ik voorafgaand aan het concert – na een dag hard werken- thuis nog even gauw een bord met diepvriesspinazie en vissticks in mijn mik geschoven had. Vervolgens ter plekke nog een snel wijntje gedronken en toen gaan zitten op één van die ongelukkige houten stoelen. Je begrijpt wel: een normaal mens trekt zoiets niet. De luikies vallen dan dicht en tot in de onderbroek gaat het ernstig jeuken. Om de halve minuut dommelde ik dan ook in & schrok ook steeds weer wakker. Zzzodoende beleefde ik het grootste deel van het concert zoals in een halfslaap.
Bonnie afgelopen dinsdag, in de Doopsgezinde Kerk
Toen ik na afloop van het optreden weer helemaal opveerde schoot ik als vanzelf de hippe koster (type doelgroep) aan en ik vroeg hem op de man af: “Hey, wat een warmte joh, heb jij de boel hier zo lopen opstoken ofzo?” Maar hij schudde meewarig zijn grijze manen en zei dat het puur natuur was.
Buitengekomen wierp ik nog even een blik op het oude Tivoli, daar recht aan de overkant van de gracht. Bij vol bewustzijn had ik Bonnie daar een jaar of vijf terug nog zien spelen, dat beviel toch een stuk beter dan dit. Helaas is die tent nu het speeltje geworden van een klein clubje hippe snotneuzen, onder leiding van iemand die zich ‘Kyteman’ noemt. Ja mensen, het is toch wat, daar waar de waanzin overheerst daar moet de kwaliteit uitwijken naar een originele doch ongeschikte locatie aan de overkant.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
