Vernieuwd Lewsberg krijgt Ekko stil

Vers terug van een paar optredens in Frankrijk maakt Lewsberg in Ekko zijn opwachting. Niet dat er iets van te merken valt maar een beetje vermoeid zijn ze wel. Die nachtelijke terugtocht uit Rennes duurde wel zeven uren. Een welverdiende nachtrust draaide daardoor uit op een hazenslaapje van een uurtje of drie. Tja, het harde leven van popsterren on the road…..

Het is voor het eerst dat Utrecht de band te zien krijgt met nieuwe drumster Marrit in de gelederen. Staande bespeelt zij het slagwerk dat enkel uit twee trommels bestaat. Best wel een waagstuk vind ik het om dat minimalisme op te zoeken terwijl de band nu juist voor grotere publieken komt te staan. Door de minder robuuste sound is het risico dan levensgroot aanwezig dat het publiek aan het kletsen slaat, over de Dutch Disease bijvoorbeeld (grapje).

Maar in Ekko geschiedt een wondertje. De zaal lijkt op deze zaterdagavond wel een calzone, zo goed gevuld is het. Meteen bij aanvang hangt er een bijzondere sfeer. Een sfeer van reikhalzend uitkijken naar, van spanningsvol wachten op … Muisstil laat men vervolgens de band op zich inwerken. Normaal gesproken vallen er bij optredende bands tussen de nummers door regelmatig pijnlijke stiltes maar in het geval van Lewsberg zijn het meer plechtige stiltes. Oftewel bij hen is er niks pijnlijks aan, het publiek trekt als het ware eendrachtig met de band op en gunt hen de ruimte en die momenten van verstilling.

Minimalisme of niet, meer muzikale variëteit is er aan de andere kant aan het bandgeluidsspectrum toegevoegd. Eenvoudige percussieaccenten hebben hun intrede gedaan, terwijl Arie zo nu en dan de viool ter hand neemt, hetgeen een mooie melancholieke aanvulling is op het verder misschien wat zakelijk overkomende Lewsberggeluid.

Marrit en Chalita, de twee dames die centraal op het podium de rhytmesectie vormen, trekken met elkaar op als ware het een e-tandem. Als een moderne versie van Cesar en Rinus leggen ze een gaaf fundament dat de onderbuik goed bedient, terwijl de twee kerels aan weerszijden min of meer op ‘mind-level’ opereren. De boel lijkt goed in evenwicht zo, de body en de soul, het mannelijke en het vrouwelijke, ying en Jan, het rationele en het dierlijke…

*Nadeeltje van niet meer met een* *traditionele drummer werken is wel dat niet alle ouwe* *nummers meer gespeeld kunnen worden. ‘The Smile’ bijvoorbeeld…*

Fraai om te zien ook dat de merchtafel na afloop zowat wordt overlopen door platen- en handtekeningenjagers. En over jagers gesproken, zien we daar niet ook Esther Ouwehand van de PvdD op de souvenirs duiken? Gaaf dat nu ook het Binnenhof Lewsberg ontdekt heeft! Wel jammer is het dat Ekko het in al haar wijsheid nodig vindt om al om half 11 (en dan bedoel ik om half 11 ‘s avonds!) de bar dicht te gooien. Effe normaal een paar biertjes na afloop kantelen is er niet meer bij tegenwoordig, dat zie je werkelijk overal. Zoiets snap ik nou niet hè, dan heeft ‘de sector’ coronajarenlang geklaagd over het feit dat ze dicht moesten en nu ze eindelijk weer open mogen smijten ze zelluf de deur voor je neus dicht!