De Vierdaagse zien te ontlopen in Nijmegen
Terwijl ganz Nijmegen zich opmaakt om een stel fascistoïde idioten toe te juichen die staan te trappelen om zich – houzee voor de Körperkultur- 4 dagen lang 55 kilometer lang af te peigeren bij 32 graden, banen wij ons een weg door een erehaag van quasi-hippe foodtrucks om het hele zootje zo snel mogelijk te ontlopen. Daar aan het eind van de binnenstad, in een feeëriek parkje genaamd Valkhof, is het gelukkig wel okay. Daar speelt ieder jaar weer een hele zwik toffe pop-acts & het is nog gratis ook. Onbegrijpelijk eigenlijk dat alt-Nederland dit zo moeilijk weet te vinden, terwijl datzelfde volk grif 150 pleuro neerlegt om elders in NL in een meer concentratiekamp-achtige setting ongeveer precies hetzelfde mee te krijgen.
together PANGEA, met links onze Danny
Op zaterdag is het meteen bingo met together PANGEA (ja, zo spel je dat). Voor ons niet meer zo opzienbarend deze act, want hoe vaak hebben we deze lui nou wel niet aan het werk gezien? Toch is daar een shock-moment als bassist Danny Bengston ten tonele verschijnt. Zijn karakteristieke witte manen die altijd zo olijk vanonder zijn baseballpetje vandaan wapperden, die blijken nu zowaar compleet weggeschoren. So what fuckhead, hoor ik je al mompelen. Maar toch, er is hier sprake van een ernstige kwestie. Imago-technisch vormde dat wapperhaar namelijk zo’n beetje het volledige slacker-imago uit van de pangea’s. Ik zeg: hier gaan ze nog spijt van krijgen. Hoe precies zoiets komt blijkt wel tijdens het optreden, want hoe strak en toegewijd de band ook speelt, een beetje anoniemig en gezichtsloos komen ze nu wel over.
Mijn kopje thee is het niet, maar daarna toch even op de koffie bij JOHN COFFEY. Een uur lang heb ik staan luisteren en nog steeds kan ik hier geen chocola van maken. Iets met melodieuze hardrock geloof ik. Is Pangea al behoorlijk publieksgericht, de Coffeys staan letterlijk op de rand van het podium en laten zien hoe je het publiek er echt met de haren bij trekt. Gedurende het hele optreden wordt het podium belaagd door opgeschoten lokale jeugd die het op een stagediven zet. Nou ja stagediven… ze beklimmen stoer het podium, huppelen wat dom heen en weer en als ze dan de diepte inturen zie je hun gezichtjes bleek wegtrekken en de angst toeslaan. Vervolgens laten ze zich zo’n beetje lullig wegzakken in het publiek. Jaja, op vakantie stoer bungeejumpen maar in je broek schijten voor een potje stagediven, het is toch wat!
Rats on Rafts, met rechts onze Natasha
Toch moet mij van het hart, als rechtgeaarde Utrechtenaar doet het mij goed om een lokale band als John Coffey (of voor mijn part ook Kensington) zo nationaal te zien shinen. Maar in datzelfde licht bezien vind ik hun aangekondigde uiteengaan getuigen van een ongekende domheid Want Jeezus zeg, dan krijg je het succes werkelijk in je schoot geworpen en dan kondig je doodleuk aan ermee te kappen. Ondankbare honden! Stelletje watjes!
Reuze grappig vinnik nog wel het feit dat Together Pangea een jaar of twee geleden hun Merleyn-optreden (ook in Nimwegen dus) afsloot met als toegift ‘Breed’ van Nirvana. Laat nu John Coffey met precies hetzelfde nummer als toegift komen! Niemand die dat in gaten heeft natuurlijk, behalve ik. Hulde aan mijn opmerkzaamheid dus, dat mag ook wel eens gezegd worden. De Pangea’s zullen het echter allemaal niet meegekregen hebben want zij moeten halsoverkop spoorslags naar Haarlem afzakken, alwaar hen een nachtelijk optreden wacht bij het Kliko festival.
Op maandagavond staan we alweer vooraan, en nu is het de beurt aan Rotterdam’s finest (nou ja, buiten De Likt gerekend dan) RATS ON RAFTS. Al een tijd niet meer gezien deze gasten, dus reikhalzend naar uitgekeken. Het viertal blijkt nu al zo’n jaar met een bassiste te spelen en dat blijkt een meesterzet. Niet alleen een coole verschijning is deze Natasha, maar, belangrijker nog, ze tovert het ene na het andere magische basloopje uit haar instrument. Ondertussen zijn de Cure- en Franz Ferdinand-invloeden zo onderhand wel verdwenen uit het bandgeluid. Alles wordt nu up-tempo gebracht, een nerveus grotestadsgeluid is het resultaat. Een hyper-energieke groove horen we nu, vrij maniakaal gebracht. Normaal gesproken kun je hier internationaal opzien mee baren. Doorknokken dus, jongens!
Protomartyr
Om 23.30 (het is maandagavond, dat zei ik al) betreden onze Detroitse vrienden van Protomartyr het podium. Niet echt een feestneuzenband, zoals John Coffey dat zaterdag wel was. Geeft niks. Het is de geest van Joy Division die vanavond door het parkje waart. En had Joy Division niet ooit in Doornroosje opgetreden, hm? Detroit boven, het geluid is superieur op dit laatste optreden van hun Euro-tourtje. We denken een aantal nieuwe nummers te horen en dat belooft wat.
Tjonge, wat een kutgeschreven alinea eigenlijk om dit stukje mee af te sluiten. Nou ja, inspiratie op, het is niet anders joh.
Comments
Related Posts
Misty Fields laten wij voortaan niet meer links liggen →
Flat Worms slaat je om de oren, maar geeft je ook netjes een hand →
Kabam! Burger Records hard ten val. Who’s next? →
