Viv heeft The Slits niet nodig
De populaire muziek is een van de laatste bolwerken waar het feminisme nog niet toegeslagen heeft. De man moet zich inmiddels op zo’n beetje alle maatschappelijke terreinen gewonnen geven, maar hij bepaalt nog steeds in grote mate hoe vrouwen zich gedragen in de popmuziek. Toch winnen vrijgevochten vrouwen sinds de jaren 70 terrein op podia en in hitlijsten. De kiem daarvan werd gezaaid in de jaren 70. Een aantal vrouwen begonnen toen lekker hun eigen muzikale boontjes te doppen. In de US van A was Patti Smith zo’n belangrijke pionier. In de UK waren The Slits dat. Viviane (Viv) Albertine, de gitariste van die laatste band, heeft onlangs eens een boekje opengedaan over hoe dat allemaal zo gekomen is. En dat is verdomd boeiend!
Viv’s autobio Clothes, Music, Boys leest alsof het drie of vier levensverhalen ineen zijn. Mevrouw heeft het een en ander meegemaakt. Ze vertelt er in geuren en kleuren over. Meestal is die kleur rood, want bloed speelt een grote rol in het verhaal. Niet altijd even smakelijk, maar wel allemaal even levensecht.
Sid & Viv
Viv is geboren in 1954 en ontworstelt zich in de jaren 60 aan het benepen Groot-Brittannië van de jaren 50. Dat was daaro lastiger dan hiero hoor. Op het eiland bleef de muffe wederopbouwgeur langer hangen dan op het continent. Er was dan ook een wietdoortrokken vakantie in een kraakpand in Amsterdam voor nodig om Viv klaar te stomen voor de jaren 70.
Door stom toeval groeit ze op in de buurt waar de punk zich ontwikkelt. Ze is jarenlang het vriendje van Mick Jones, gaat stappen met Sid Vicious, Johnny Rotten en Keith Levene en ligt te vozen met Johnny Thunders (als die hem tenminste een keer omhoog kreeg). Ja, dolle boel, en dat was dus allemaal voordat die gasten de mythische figuren waren die ze nu zijn. Juist tijd, juiste plek zo gezegd.
The Slits, links Viv
Omdat er eind jaren 70 geen bal te doen was in heel Groot-Brittannië, was in een band spelen de enige manier om je een identiteit aan te meten. Viv leert zichzelf dus met veel moeite gitaar spelen en treedt toe tot The Slits. Zo’n vrouwenpunkband, daar is de nodige onverzettelijkeid voor nodig hoor. Die punkgasten inclusief het punkpubliek die waren helemaal niet zo vooruitstrevend ofzo. Die hadden toch liever dat de meisjes gewoon biertjes haalden en verder hun mond hielden. Eigenlijk was een allgirl punkband beginnen een soort punk binnen de punk. Ware girlpower dus.
Ondanks de het belang van The Slits voor het feminisme wijdt Viv er maar een klein deel van de pagina’s van haar boek aan. De band bestaat een jaar of zes en Viv vliegt er doorheen. Hier geen cliché sexdrugsrocknrollverhalen die je in de meeste muziekboekjes leest. Het gaat vooral over de lol die de dames samen hadden en hoe volatiel de onderlinge relaties waren. De beperkte aandacht voor The Slits in haar boek drukt uit dat Viv zich niet vóór alles een Slit voelt.
De rest van het boek onderstreept dat. Als The Slits in 1982 stoppen is Viv 28 jaar en moet ze zichzelf weer helemaal opnieuw uitvinden. Ze heeft nooit een vak geleerd en haar leven bestond meer dan tien jaar uit niets anders dan rondhangen met gasten die inmiddels óf dood, óf junkie óf totaal uitgerangeerd zijn. Dan volgt dus het echte boek, waarin Viv zoek gaat naar zichzelf. Ook in dat deel spaart ze haar eigen en de lezer niet. Ieder keer als ze denkt te weten wie ze is (aerobicsinstructrice, filmstudent, regisseur van videoclips, echtgenote en moeder), gaat er wat mis en volgt er een volgende start. Tussendoor neemt ze ons mee in de ontberingen die het maken van een kind door middel van IVF en het overwinnen van kanker met zich meebrengen.
Viv in 2013, bijna 60 hè (hoe lang blijf je trouwens een milf?)
Op het einde loopt het gelukkig goed af. Op de laatste pagina nemen we afscheid van een wijze vrouw op leeftijd die eindelijk de plaat van haar leven heeft gemaakt en lekker in haar toch nog best strakke velletje zit. Clothes, Music, Boys gaat dus helemaal niet over The Slits. Het gaat over een meisje in een jongenswereld die zichzelf zoekt en vindt door steeds nieuwe dingen uit te proberen en dan net over het randje te gaan. Ik ben niet zo thuis in de feministische literatuur, maar Clothes, Music, Boys lijkt me daarmee hét emancipatiehandboek voor jonge meisjes. Gratis tip van De Kettingzaag voor alle vaders en moeders van dochters. Van zonen ook, trouwens.
Viv Albertine, Clothes, Music, Boys, A Memoir, 2014, Faber & Faber Ltd, 421 p.
Comments
Related Posts
ELEKTRISCHE DROMEN →
Met de Lada naar Utrecht →
Dolle Dinsdag →
