Volop Amerikanen in halfleeg Tolhuis

Het is mooi weer deze donderdag, verkiezingsdag ook en dus verkiest het volk massaal het terras boven het podiumgebeuren. In het Tolhuis is dat te merken, want het loopt er niet bepaald storm. Drie, nee vier Amerikaanse bands spelen er en twee, nee drie daarvan komen ook nog eens uit Austin Texas. ‘An Americain roadshow’ noemt een der muzikanten het dan ook en zo is het.

Voor een handjevol mensen trappen OBN III’s af. Of zoals Oor zou schrijven: de OBN III’s hebben de ondankbare taak om de spits af te bijten. Hun eerste optreden van een Eurotourtje is dit, een paar jaar eerder trokken ze al door Nederland. Voor mij is dit echter een onbekend combo en ik vind het niet erg als dat zo blijft. Nogal mannelijk ogen ze, zwarte broeken en witte T-shirts, de gebruikelijke stompzinnige tatoeages op allerhande ledematen… Masculiene musclerock spelen ze, een opzettelijke geluidsbrij van bluesy punk waar af en toe een gore gitaarsolo bovenuit riedelt. Ongetwijfeld sympathieke guys dit, met het hart op de juiste plek enzo. Maar bands die in de voetsporen proberen te treden van Saints en Stooges, hoe vaak hebben we dat nou al niet gehoord? Wel lullig voor hen dat in deze tamme atmosfeer hun muziek als een lul op een slagroomtaart slaat. Zodoende worden wij hier warm noch koud van, beter gezegd: hier blijven we ernstig lauw onder.

Als we vervolgens even gaan pissen horen we uit een zaaltje ernaast country klanken opfladderen, leuk! Eenmaal naar binnen geslopen blijken we aanbeland in de Tuinzaal. Buiten is het nog licht, door het glas rondom kijk je zo het groene groen in. Ook kijken we tegen de achterkanten van strakke rijen stoelen aan, nog niet de helft daarvan is bezet. Vooraan staat een rootsy zangeres/gitariste in lange oranje jurk met om haar heen een hippig ogende begeleidingsband. Hm, hoe heet dit kreng? Even spieken bij het tafeltje waar platen van haar te koop liggen: Aha, CARSON McHONE heet ze. Wat een kutnaam voor een artiest zeg, nogal moeilijk te onthouden. Kan ze zich niet beter Duncan Laurence ofzo gaan noemen? Volgens blog The Line of Best Fit maakte ze eerder dit jaar met Carousel ‘de meest opwindende alt-country plaat sinds Margo Price.’ Nou prima, gaaf om dit even mee te mogen maken. Wat zeg ik, heel leuk eigenlijk! Ze vertelt ook nog dat ze gisteren in Utrecht een zgn. Onder Invloed-sessie heeft gedaan. Wel wel, waarom wisten wij daar niks van, hm?

The Molochs in de Q Factory, toen ze nog fris en fruitig waren…

Terug in de Tolhuiszaal blijken The MOLOCHS al begonnen. The MOLOCHS zijn ouwe vrienden van de K-Zaag want al twee keer eerder checkten we deze Los Angelenaren uit: eerst hun NL-debuut in 2017 in de Q-Factory en een jaartje later op reprise in het V11-lichtschip. Die eerste keer zagen we een veelbelovend bandje waar we nog veel van zouden horen. De tweede keer zagen we een veelbelovende bandje die evenwel geen steek verder was gekomen, behalve qua geblondeerde kapsels. En nu, de derde keer dus, zien we een band die niet meer veel belooft en waar we niet meer in geloven. Een strijdbaar en solidair wij-tegen-de-rest-van-de-wereld gevoel straalt deze band bepaald niet (meer) uit, eerder onverschilligheid. De vonk en de spirit lijken eruit, evenals enkele bandleden en de karakteristieke vrolijkmakende orgel- en tamboerijnpartijtjes. De liedjes die aldus overblijven zijn matig, vooral omdat ze geteisterd worden door de constante dreinzang, die zoals Oor zou zeggen ‘een hoog Oasis-gehalte’ heeft, en dat irriteert op den duur. Bovendien, de lijzige, quasi-verveelde vokalen van Lucas Fitzsimmons doen het erg slecht in deze halflege zaal, zeker ook omdat de geluidsman er iets raars mee uithaalt. Een kunstmatig opgewekt galmeffect horen we, waardoor het klinkt alsof er twee zangers aan het zingen zijn. Alsjeblieft, koop onze merchandise, zegt Lucas aan het eind ‘so we can survive.’ Tja, dat laatste betwijfel ik. Het leven is hard namelijk. Wat zeg ik, keihard…

De avond kan in één keer helemaal goedgemaakt worden door A GIANT DOG, dus toe nou jongens, stel ons niet teleur! Gelukkig deliveren ze the goods. Ik durf het nu zelfs definitief als stelling aan mijn eigen voordeur te spijkeren: A Giant Dog is momenteel de beste rockband ter wereld! Grappig is dat het lief met de muziek meewiegende krullebolgrietje met blauwe streepjesblouse dat zojuist bij de twee andere bands pal voor ons stond, zangeres Sabrina Ellis blijkt te zijn. Ik had d’r niet herkend! Op het podium is ze echter niet zo lief meer, eerder een wervelstorm van een performer. Ook de muziek van A Giant Dog is helemaal in de roos. Retestrakke, dynamische, ultra-energieke classic rock anno 2019 van een stel gasten die gewoon zonder enige poeha het beste van zichzelf staan te geven. Zoals hun laatste plaat ‘Toy’ ook laat horen hoeven zij het niet van powerrock alleen te hebben. Want wie door de herriegitaren heen luistert hoort dat het in de kern fraaie liedjes zijn. Liedjes die ook in gestripte en akoestische vorm helemaal overeind zullen blijven. Talent noem je zoiets. Alleen dat dekselse doorkijkbehaatje, moest dat nou echt, Sabrina?