Vrije Vloer posters (1)

Geen idee of het iemand interesseert maar sinds een week ben ik hoogstpersoonlijk lid geworden van de facebook-groep ‘Ex-vrijwilligers van de Vrije Vloer.” Niet dat ik daar ooit enig vrijwilligerswerk heb gedaan, welnee, maar ik kwam er graag en vaak. Ik was zeg maar een typische ‘bezoeker”, een outsider, één van de velen die geen enkel benul had van wat er zich daar aan het Paardenveld achter de schermen afspeelde.

Welbeschouwd is dat de meest ideale positie natuurlijk als het op consumeren aankomt. Maar het zou best kunnen dat je zodoende de ‘ziel’ van een tent misloopt. Alle ruzies tenslotte, alle afwegingen die gemaakt zijn, alle liefdes die opgebloeid zijn, al het gekissebis, al het ploeteren, alle mislukte projecten, alle geweldige backstage triomfen: ze zijn compleet langs me heen gegaan.

Maar misschien juist vanwege dat gemis is er in de loop der jaren in mijn hoofdje een soort van fascinatie ontstaan. Voor ‘De Vloer’ zelf en ook voor de plek die deze zaal innam in het (hmpf!) poplandschap. Want zonder meteen weer met termen als ‘legendarisch” te willen gooien moet je nuchter vaststellen dat de Vrije Vloer best wel iets unieks bracht in Utrecht, en misschien ook wel in Nederland. Niet alleen qua ontstaansgeschiedenis (vanuit een kunsttentoonstellingj) of qua locatie (onderin een parkeergarage) maar vooral ook vanwege de muziek.

Yep, terwijl Tivoli nog tot in de jaren 90 de meeste vormen van dance (met uitzondering van de wekelijkse disco) buiten de deur wist te houden, daar zette de Vloer daar juist grof op in. Daar waar aan de Oude Gracht de gitaar, het bier en de blanke huidskleur overheersten, daar spatte aan het Paardenveld de funk van de muren, bij wijze van spreken. En daarnaast: zonder daarbij meteen voorbeelden als “Urban Dance Squad” aan te willen dragen, kun je er niet omheen dat de Vloer – behalve als podium- ook gaaf fungeerde als ‘productiehuis:’ er werd geoefend door bands, er waren de beruchte live-sessies en beginnende dj’s konden hun gang gaan. Dit in contrast tot Tivoli dat -met alle respect natuurlijk- altijd en vooral een ‘consumptiepaleis’ is geweest.

L7 rocks the floor…

Maar misschien is dat ook wel de ondergang geworden van De Vloer…. Teveel liefde voor muziek kan immers het zakelijke inzicht in de weg zitten, dat weten we allemaal, oftewel: too much love will kill ya…

Anno nu is er publicitair veel te doen rondom de sluiting van Tivoli Oude Gracht en de opening van Tivoli Vredenburg. Tegelijkertijd dreigt de herinnering aan de Vrije Vloer stilletjes aan naar de achtergrond raken. Ja, lijkt het langzaamaan te verworden tot een gespreksitem voor nostalgisch ingestelde 40+’ers. Na het omvallen van de vervangende locatie De Fraaie Vloer / De Helling is er tenslotte geen concreet vervolg meer op geweest.

Een nog jonge DNA (links)

Behalve dus nu die die facebookgroep. Het eerste wat daarbij opvalt zijn de vele verhalen, anekdotes, knipsels, foto’s, clips, recensies en thoiusiaste verhalen….. Ze nopen tot één gedachte: er zou eens EEN BOEK over geschreven moeten worden! (Iemand die zich geroepen voelt???) Daarnaast vallen natuurlijk ook de prachtige posters in het oog. Hier op de Zaag een aantal daarvan. Geplukt dus van FB en aangevuld met andere, uit mijn eigen zooi gevist. Om te koesteren!

Dit roept meteen ook de vraag op: zijn er ook nog meer posters bewaard gebleven van andere gedenkwaardige Vloer-concerten? Zoals die van Screaming Trees, REM, Nova Mob, Los Lobos, L7, Link Wray, Bo Diddley, The Lyres/Screaming Blue Messiahs, Ivy Green, Swans, enzovoorts. Iemand die ze heeft??? Iemand die weet waar ze te halen vallen?

En nu ik eraan denk, dan nog een kwestie: als De Vloer de zwarte muziek zo omhelsde hoe kon het dan gebeuren dat uitgerekend in Tivoli de meest memorabele hiphop-concerten plaatsvonden? (Boogie Down Productions, Ice T, Paris, The Goats) Vragen, vragen, vragen…