Vunzig naar de top met de Viagra Boys

Nog geen 3,5 jaar geleden stonden ze nog gewoon in Het Stroomhuisje te Eindhoven. Daarna kwam corona en kijk nu eens. De zaak is tot ontploffing gekomen, als een komeet zijn ze omhooggeschoten. Een heuse wereldtournee is gaande, uitgebreide sold out-tours door de UK, de USA en Europa beslaan zowat het hele jaar. Hun optreden in Paradiso afgelopen maandag was dan ook al tijden van te voren eh… stijf uitverkocht.

Zo héél vaak komt het ook niet voor dat een pop- of rockband van het Europese vasteland de (Angelsaksische) wereld verovert. Sterker nog, het aantal voorbeelden is angstaanjagend klein. Al stak Zweden daar met zijn tien miljoen inwoners altijd al wat gunstig bij af: Abba, Roxette, Ace of Base, Cardigans, Europe, Aviici, The Nomads, Swedish House Mafia… En nu zijn daar dus de Viagra Boys. Ofwel ‘Sweden’s best dressed biker gang,’ zoals ze zichzelf noemen.

‘Getting high in the morning / Buying things off the internet / Sports’

Veel van hun aantrekkelijkheid is te danken aan zanger Sebastian Murphy. Een held ondanks zichzelf is hij, Murphy is de ultieme anti-held. Naar eigen zeggen op school altijd een ‘slow learner’ geweest maar evenzogoed slim genoeg om van vunzigheid zijn handelsmerk te maken. In Paradiso zwalkt hij rond 20.45 uur in het halfduister het podium op. Getatoeëerd beest, ontbloot bovenlijf. Debiel zonnebrilletje op, debiel dansje inzettend. Een bierbuik puilt nieuwsgierig over zijn broekriem, een gaaf zwembandje maakt het plaatje af. Hij bralt wat onverstaanbaars in de microfoon en als hij een slok uit zijn bierblikje neemt en het vocht vervolgens als een fonteintje de lucht in spuugt steekt er een luid gejoel op. Want instinctief weet het publiek: ja, dit is De Man, ja Hij is één van ons!

‘Thank God I never went to school / thank God I didn’t end up just like you.”

Sebastian Murphy is Amerikaan van geboorte. Hij groeide op in de Bay Area (omgeving San Fransisco dus) om op jonge leeftijd richting de Scandinavische rotskusten te verkassen. Aanvankelijk, toen hij zich nog stierlijk verveelde, zat hij flink aan de speed. Nu is hij popster-tegen-wil-en-dank annex tatoo artist, zorgt goed voor zijn hondjes, zingt af en toe karaoke en doet het verder wat rustiger aan, al zijn een sigaret en een blik bier (favoriet merk: onbekend) altijd binnen handbereik. Wie wat dieper wil duiken in zijn dieper gelegen motieven is aangewezen op het internet. Daar komen we openhartige uitspraken van hem tegen zoals “A lot of our output is a celebration of being a fuck-up” , of: “half of it is an act, and half of it is like a diary” of: “I’ve been living on the outskirts of society my whole life.”

Persjongens zijn er altijd als de kippen bij om opmerkelijke verschijnselen van duiding te voorzien. Zo ook in het geval van de Viagra Boys: ‘a satirical punk-rock take on masculinity.’ Of: ‘Murphy proves himself an expert chronicler of the darker corners of the male brain, dissecting masculinity in all its ridiculousness.’

Raak gezegd, maar vlak ook hun muziek niet uit! Paradiso is daar getuige van. Om te beginnen die ritmesectie: de combinatie van heavy, moddervette basloopjes en strakke motorik drumpartijen met veel hi-hat domineren zowat elk Viagra Boys liedje. Sinds de dagen van Public Image Ltd. mogen we zoiets ‘death disco’ noemen. Geen ideale term natuurlijk maar altijd beter dan ‘post-punk.’ Daarbovenop een laag lijpe zwabberzang en een scheursaxofoon, links en rechts aangevuld met bongo- en toetsenaccentjes. Omdat die brutalistische sound schier eindeloos aanhoudt kun je op den duur niet meer zonder. Gek toch hoe verslaving werkt.

‘We are the creatures / down at the bottom’

Paradiso vindt het allemaal prachtig en staat op zijn kop. Nummers als ‘I Ain’t Nice,’ ‘Sports’ en ‘I Feel Alive “ blijken publieksfavorieten en worden luidkeels meegebruld. Naar hartenlust wordt er gestagedived en de vloer is al snel één grote, glibberige bierplas. Eens te meer valt op welk een vette groove de band weet neer te zetten. De saxofonist, wat een weirdo is dat, krijgt alle ruimte om met free jazz-injecties de boel op te peppen. Onze anti-held van vanavond, De Vieze Man dus, heeft tegen het einde van het optreden zijn zegje wel gedaan. Dan verdwijnt hij soms minutenlang van het podium en is er niemand die hem nog mist. De band speelt dan onverdroten voort, nog immer in het halfdonker, een dik tien minuten durende space-jam wordt ingezet. Als dan ook de stroboscopen aanfloepen ontstaat er bijna ongemerkt een rave-achtige opwinding. Wow, wat een sfeer. Echt weer eens zo’n glorieus doorbraakconcert zoals je ze maar zelden meemaakt!

Ik wil maar zeggen: de Viagra Boys zijn de Butthole Surfers van deze eeuw. Wie het wonder met eigen ogen wil aanschouwen krijgt dit jaar drie herkansingen: op 18 juni staan ze op het Grauzone Festival in Den Haag, op 3 juli op Down The Rabbit Hole en op 10 december, in de Ronda te Uutje. Op 8 juli verschijnt ‘Cave World,’ hun derde LP.