Waarom we de Stones nog niet kunnen missen
Ooit waren The Rolling Stones de gevaarlijkse band op aarde.
In eerste instantie omdat ouders dachten dat hun dochter al zwanger en drugsverslaafd werd als één van die rakkers naar haar keek. En één liedje was genoeg om je zoon – waar je de beste jaren van je leven aan had opgeofferd om er een keurige burgerlul van te maken – te doen veranderen in een afschrikwekkende nozem.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xX7s_px1ED4]
Slopen die tent! Dat zouden ze eens bij een paar banken moeten doen.
Een kennis van mijn ouders vertelde me ooit dat toen hij met de eerste elpee van de Stones thuiskwam, zijn pa die meteen afpakte, doormidden sloeg en in de vuilnisbak flikkerde.
Toen de harde drugs definitief hun intrede hadden gedaan ging het plankgas. Brian Jones (inmiddels ex-lid) stierf en ook de entourage had het zwaar te verduren. Bobby Keys, Marianne Faithfull, Anita Pallenberg en natuurlijk ome Keith zelf.
De Dood was het zesde bandlid op Altamont en een generatie ontwaakte uit de droom.
Iggy Pop beweerde ooit in een tv interview: “I personally helped to wipe out the sixties.” Anders de Stones wel.
In de jaren ’70 sloegen ze op de vlucht voor de belastingdienst. Allan Klein had ze uit de opbrengsten van het grootste gedeelte van hun jaren ’60 genaaid, maar de Stones rolden verder. Ze namen afscheid van Decca met de (geweigerde) single Cocksucker Blues.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Q_zkx13v__A]
Fuck you very much…
In de 80’s waren de scherpe randjes er wel af en wisten ze zichzelf te cultiveren tot de grootste band ter wereld – een reizend circus. Maar zelf toen moest je niet met ze kloten:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dv1bM0pp_o4]
Thanks for the memories…
Tante Mick en ome Keith kregen het met elkaar aan de stok, omdat tante Mick dacht dat ie het wel zonder de rest van de Stones kon en een tijdlang leek het daarbij te blijven. De fans en het journaille speculeerde er op los, maar de echtelijke ruzie werd bijgelegd en de Stones rolden verder.
Ik heb ze ook nog gezien, op 19 mei 1990, tijdens hun Urban Jungle tour. Het enige wat ik nog weet is dat ze openden met Start me up. Tering, wat een rif. Ik zou er een van mijn beide balletjes voor over hebben om te kunnen zeggen die te hebben geschreven.
En Stones bleven maar rollen en de Dood te vlug af zijn. Tot op heden.
Keith die uit een palmboom lazert en sowieso al tien keer dood had moeten zijn; Charlie die de kanker trotseert; Ron die maar blijft zuipen en afkicken en zuipen en afkicken. En dat Bill niet door de platjes is opgevreten met die overactieve puddingbuks van hem mag ook een wonder heten. Een paar maanden geleden nog pleegde Micks moppie zelfmoord, maar de Stones rollen verder. Ze zijn een machine die volledig zelfstanding en buiten alle wetten en conventies om opereert.
In 2012 bestonden ze 50 jaar en was daar de verzamelaar GRRR! Voor de achtmiljoenste keer werden dezelfde 40 greatest hits uitgebracht en hoppetaa, je kon de kassa horen rinkelen tot op de top van Mount Everest. Het is ze gegund. De plaat werd vergezeld van een nieuw liedje, Doom and gloom.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=rPFGWVKXxm0]
You tell ‘em Mick!
De productie houdt niet over. Charlies drumpartij is helemaal rechtgetrokken en klinkt zo mechanisch en non-descript als het geleuter van een politicus/popjournalist, maar als je daar doorheen luistert is het gewoon een puik nummer. Rock ‘n’ roll, dames en heren. Zo moeilijk is het niet. En dan de tekst. De Rolling Stones lezen nog steeds kranten. En daar winnen ze het van een hoop artiesten van tegenwoordig, die menen ‘kunst’ te moeten maken. Kunst met peren ja…
Ik heb steeds vaker het idee dat ik naar het VPRO programma Achterwerk in de kast zit te kijken, als ik de zoveelste navelstaarderige druiloor langs zie/hoor komen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=o91eKNYUV50]
Wie houdt er nou niet van kinderen?
En het journaillegepeupel hobbelt er maar wat achteraan en probeert een relletje of hype te creëren, om een totaal gebrek aan inhoud (zowel bij journalist als artiest) te verhullen. Het is één grote schouderklopcarrousel.
En de artiest maar lamenteren over eenzaamheid aan de top, aangevuld met quasi observaties en ander gelul dat een normaal mens in zijn dagboek opschrijft, om het twintig jaar later nog één keer beschaamt terug te lezen voordat het in de container wordt gesmeten. Maar het uitkramen van bombastische sinterklaaspoëzie gaat erin als koek. Pretenties en hoogdravendheid moeten doorgaan voor diepgang. Me reet.
Kijk om je heen en zie wat voor kankerzooi het is. Popsterren spreken zich zelden uit, behalve om ons spullen aan te smeren die we eigenlijk niet nodig hebben, of om een kwartier na openbaring hun Twitter-keutel weer in te trekken. Ze fitnessen en eten haast dodelijk gezond, studeren aan de rockacademie, hoereren zich in reclames en lopen aan de leiband van eenieder die verder financiële belangen bij ze heeft.
Natuurlijk gebeurt er nog veel meer in de popmuziek, zo ook veel goeds, maar is het gevaarlijk? Zelden.
De laatste muziekstroming die ouders net zulke paniekaanvallen bezorgde als rock ‘n’ roll en The Rolling Stones en – godbetert – The Beatles ooit deden, was de gabbermuziek uit de jaren ’90.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=iO1oLIOS-kY]
Rock ‘n’ roll twee punt nul?
Flikker toch op met dat afkickgejank à la Green Day. Take it like a man, man… En bespaar me de politiek correcte goedheid. Ieder weldenkend mens is tegen homodiscriminatie, racisme, doodgeknuppelde zeehondjes en honger in Afrika. En wie dat niet is, is sowieso niet meer te redden en moet maar gewoon sterven op zijn verjaardag zodat het dubbel feest is.
Aspirerende popsterren zouden verplicht een jaar of wat aan de harddrugs moeten en een abonnement op twee kranten moeten hebben. Dan wordt het kaf hopelijk van het koren gescheiden en komt er misschien ook nog eens iets zinnigs uit.
Wellicht dat ze het dan zo lang volhouden als the Rolling Stones en hopelijk zullen inzien dat perfectie do-de-lijk saai is. The Rolling Stones zijn boven alles altijd een band gebleven, die geen nummer fatsoenlijk kan eindigen en niet bang is om te rammelen. In hun eigen woorden:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=JGaBlygm0UY]
But I like it!
Wat ik maar wil zeggen is: De wereld kan nog steeds niet zonder The Rolling Stones. Want het zijn rebellen die alles en iedereen trotseren, en waar we na vijftig jaar nog steeds tegen op kijken.
De Dood, drugs, platenmaatschappijen, de belastingdienst, politie en rechters, journalisten en de halve mensheid die al –tig jaar roept dat ze moeten kappen met die onzin; niets of niemand houdt ze tegen. Ze gaan maar door.
Ze waren erbij toen het begon en ze zijn er nog steeds. En je kan ze niet beoordelen, want je kan ze nergens mee vergelijken.
De Stones moeten nog lang blijven bestaan. Ik hoop dat ze doorgaan totdat letterlijk de allerlaatste dood neer flikkert op het podium. Het zal me niks verbazen als dat Keith is.
Ze zijn nog steeds gevaarlijk, al is het maar hierom:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=vNaSMLvs2SE]
Een vergissing is meesterlijk!
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
