Wat krijgen we nou, een Amerikaanse band die Zuider Zee heet !?
Dachten we alles gehad te hebben, blijkt er een US-band te zijn die zich ZUIDER ZEE noemt. Nou ja ’noemt,’… ‘noemde’ moet ik eigenlijk zeggen want in 1976 hielden ze er al mee op. Destijds maakten ze welgeteld één langspeelplaat en die wist nul komma nul rimpeling in de popvijver te bewerkstelligen. Maar nu, 42 jaar na hun roemloze uiteengaan verschijnt er via het onvolprezen Light in the Attic-label, een tweede Zuider Zee plaat vol met verloren gewaande demo-liedjes uit hun 1972-opstartperiode. En wat blijkt? De wereld zag een pareltje over het hoofd destijds!
De nieuwe plaat ‘Zeenith’ (2018). Let ook eens op het oud-Hollandsch aandoende schilderij op de achtergrond en op de (in 1972 hip geachte?) pipojasjes der bandleden
Deze nieuwe tweede (getiteld ‘Zeenith’) moet de band meer succes brengen, al is het alleen maar omdat Light in the Attic er flink wat aandacht aan heeft besteed. De plaat klinkt zo fris als een versgebraden parelhoentje en is gestoken in een mooie klaphoes waarin een royaal 12-pagina’s tellend full-colour boekwerk op LP-formaat te vinden is met daarin toffe foto’s, achtergrondinfo en een uitgebreid interview met zanger/gitarist Richard Orange, die overigens alleen maar zo heet vanwege zijn rode haar destijds.
Zoveel is duidelijk: er wordt op ‘Zeenith’ kundig gemusiceerd, het is een vriendelijk tintelende softrock/pianorockplaat waarin de fraaie en meerstemmige zangpartijen centraal staan. De gitaar houdt zich opvallend in en de drums zijn bescheiden naar de achtergrond gemixt. Af en toe zijn er met een met een beetje goede wil vleugjes glam, psych, baroque rock of art-rock te horen waarmee ook hedendaagse oren geprikkeld zullen zijn. Ikzelf hoor verwantschap met 10CC, Queen, Sparks, Badfinger, Raspberries en the Lemon Twigs terwijl men elders spreekt over ‘UK-flavoured power pop.’ De aanprijzende hoessticker houdt het bij: ‘recommended for fans of T. Rex, the Beatles, Big Star and Todd Rundgren.’ Nou ja whatever, allemaal okay met mij!
Met name die Big Star-associatie is interessant want je moet weten dat Zuider Zee en Big Star niet alleen tijdgenoten van elkaar waren, maar beide bands opereerden ook nog eens vanuit Memphis. Waren het soms vriendjes van elkaar? Nou, in de praktijk bleek daar niets van. Zuider Zee kwam eigenlijk uit Lafayette, Louisiana en om zichzelf meer kansen te gunnen waren ze naar muziekstad Memphis getrokken. Daar waren ze niet meer dan (hun woorden) ‘studio whores’ die worstelden om te overleven en die vooral een platencontract trachtten te versieren. Tot een Anschluss met lokale bands, labels of bijvoorbeeld tot opnames in de Ardent Studio’s kwam het nooit, zo lezen we in het interview. En Big Star? Die traden toen nauwelijks op, volgens Orange.
De ouwe, titelloze plaat (1975)
Maar dat platencontract kwam er wel degelijk in 1974 toen Columbia Records brood bleek te zien in Zuider Zee. Er werd (met obsceen veel budget, zoals destijds gebruikelijk) een LP opgenomen en die werd in 1975 titelloos uitgebracht. Een best wel okaye plaat maar… die deed he-le-maal niets, wellicht wist het zich muzikaal onvoldoende te onderscheiden van de rest. Tel daarbij op het oersaaie hoesontwerp, een weinig geïnspireerde promotie (geen airplay, geen advertenties, Zuider Zee ging wel toeren als voorprogramma van o.a. Caravan en The Tubes) en je begrijpt dat de moedeloosheid na verloop van tijd toesloeg. De genadeklap kreeg de band in december 1976 toegediend toen hun toerbusje leeggeroofd werd en de bassist daarbij ernstige steekwonden opliep, toen hielden ze het zo’n beetje voor bekeken.
Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit want nu is daar dus een tweede plaat met ‘lost tracks’ uit 1972-1974. Zoals ik al zei, dit plaatje is voor ook voor huidige oren zeer genietbaar maar toch…. ik vertrouw dit zaakje niet helemaal, er zit een luchtje aan. Tamelijk opvallend vind ik het dat ‘Zeenith’ gespeend is van wat destijds normaal bevonden doch achteraf verfoeid werd. Een goeie zaak natuurlijk, maar wanneer je hun ‘officiële’ uitgebrachte (en later opgenomen plaat) uit 1975 ernaast legt (in zijn geheel hier te horen op YouTube) dan valt op dat die aanmerkelijk gedateerder klinkt. Allerlei valstrikken van destijds zijn hier nog in volle glorie aanwezig: zingen-met-een-slangetje a la Peter Frampton, strakkebroekenzang, kampvuurballads, synths, dual guitars, overproduktie, overinstrumentatie, oeverloze vijfminutennummers, uitgebreide outro’s en intro’s, destijds hip geachte uitstapjes richting hardrock, southern rock, funk…
Dit brengt mij tot de verdachtmaking dat de samenstellers van ‘Zeenith’ er alles aan gedaan hebben om anno 2018 die oude Zuider Zee tracks tot iets relevants en hips te laten klinken, ja om ze achteraf ‘bij te sturen’ tot een soort van stijlvaste, directe concurrenten van Big Star… In de studio is immers van alles mogelijk tegenwoordig! Afijn, je mot zelf maar een keer luisteren en vergelijken. Het nummer ‘Haunted of the Darkness’ staat op beide platen, dus je kan daarbij zelfs volledig objectief te werk gaan. Ook opvallend: in het interview verklaart Ricard Orange dat hij destijds een groot T. Rex en David Bowie–adept was, maar waarom is daar dan vrijwel niks van terug te horen op die officiële plaat van hen, hm?
Maar aan de andere kant, zo bedenk ik me thans, waarom zou er iets mis zijn met een marketingtechnisch geherpositioneerde band, en met een opgepoetste, ge-update, geremasterde sound? De popindustrie is immers allang verworden tot een koe met vier magen dat eindeloos herkauwt en naar believen uitspuwt, toch?
Resteert er nog één kardinale vraag: hoe kwamen deze guys in hemelsnaam aan die naam Zuider Zee? Om dat te weten komen moest ik effe doortastend opereren want in diverse interviews wordt er niet echt nader op ingegaan: ‘Hun naam rijmt op Cider Sea,’ informeerde het blaadje Shindig zijn lezers onlangs en houdt het daarbij, kennelijk vinden ze die vaststelling al exotisch genoeg. ‘Je moet er niet teveel achter zoeken, het klonk gewoon lekker,’ zegt de terugkijkende zanger in het begeleidende LP-boekwerk. Het is gewoon de naam van een ‘body of water,’ lees ik weer ergens anders. En: ‘Niet te verwarren met een Engelse einde jaren 60 band die dezelfde naam had,’ lees ik ergens anders. HUH WAT !? Twéé bands die zich Zuider Zee noemden, het moet toch niet gekker worden! Maar uiteindelijk komt dan toch de aap uit de mouw: de naam hangt nauw samen met een fictieve, doch in Amerika alom bekende Hollandse dude die door zijn vinger in een dijk te steken een watersnoodramp wist te voorkomen. ‘It came from a Dutch bay that was dammed and turned into dry land, as mentioned in the 1856-children’s book ‘Hans Brinker or the Silver Skates.’ Ah yes, juist ja!
Curieus en vermeldenswaardig is nog het feit dat een kortstondig bestaand vervolg op de band, dan onder de naam ‘Richard Orange & Zee,’ in het voorprogramma van de Sex Pistols stond, in Memphis in januari 1978!
Daily Records vindt ‘Zeenith’ ook wel een goeie plaat
De Engelse Zuider Zee (uit Wolverhampton) maakte in 1966 twee middelmatige 45s, hier met een Blossoms/ Righteous Brothers-covertje, een Barry Mann-Cynthia Weil-compositie
Comments
Related Posts
Teenage Fanclub in De Helling: nachtegaaltjes zonder pretentie →
The Molochs: moderne beatmuziek voor minimaal drie generaties →
