Watusi-dansende schedelneukende zombies
Crypt Records heeft weer twee nieuwe delen (7 & 8) van Last Of The Garage Punk Unknowns op de wereld losgelaten. Deze keer geen met fuzz overladen stinkbommen om hipsters met een tamme impala op de gang mee aan het huilen te krijgen, maar hartverscheurende ballades. Dus toch om te huilen. Check ze uit, instant bevrediging zal u ten deel vallen.
Maar ter zake.
Een van die non-hits op LOTGPU deeltje 7 is deze rakker…
…en bovenstaande tranentrekker deed me weer denken aan een van de grootste stinkbommen uit het hele sixties punk-genre.
En wel deze:
Met op de andere kant:
Die jengelende gitaren, achterna gezeten door dat kreupele, over zijn eigen benen struikelende drumritme riepen bij de eerste luisterbeurt postapocalyptische beelden bij me op van Watusi-dansende schedelneukende zombies.
Toen ik deze misbaksels voor het eerst hoorde werd mijn idee van ‘muziek’ behoorlijk op de proef gesteld en dientengevolge aangepast. Er klopte geen reet van, maar tegelijkertijd was het perfect. Het was zo slecht dat het goed was. Schaamteloos en pretentieloos. Het is een van die zeldzame keren dat vorm en inhoud elkaar opheffen en een kunstwerk onthullen dat buiten alles bestaat.
De nummers zijn van een vertederende zwakzinnigheid, met extra fuck you-punten voor de wat-kan-ons-het-verrotten-zang, de wat-kan-ons-het-verrotten-dat-ze-vals-zijn-gitaren en de wat-kan-ons-het-verrotten-dat-we-geen-bas-hebben-instelling.
De single heeft geen miljoenen bands beïnvloed, maar wel een fanatieke aanhang. The Gories, The Black Lips en mannen als Ben Blackwell en Jack White zweren erbij. Ben heeft een aantal jaren geleden zo’n tweeduizend vijfhonderd dollar neergelegd voor een gaaf exemplaar en vorig jaar nog is een afgeragd, gebroken en met stukjes tape bij elkaar gehouden exemplaar voor bijna vierhonderd dollar verkocht.
Koopje, toch?
The Keggs waren een band uit Detroit. Er doen een paar legendarische verhalen de ronde, maar ik beperk me hier tot de bevestigde info, opgetekend door Tim Warren voor die andere legendarische serie van Crypt Records, Back From The Grave, waarop ze te vinden zijn.
Een van de bandleden beweert dat hij de band was begonnen om tegenover zijn ouders te verantwoorden dat hij zijn haar liet groeien en zodat ze een gitaar voor hem zouden kopen.
Hun naam is afgeleid van The Kinks, waar ze groot fan van waren, maar ze veranderden na ieder optreden van naam omdat iedereen die ze gehoord had voorgoed een tyfushekel aan ze had. Ooit speelden ze op een omheinde tennisbaan, waarbij het de bedoeling was dat de kids na betaling binnen de hekken mochten. Maar toen The Keggs speelden bleef iedereen buiten staan. Zo’n tweehonderd adolescenten hadden zich om het hek verzameld en de band werd verrot gescholden.
De twee hits op hun single werden in vier uurtjes tijd opgenomen in een kleine studio in een onfrisse wijk in Detroit. Toen de heren twee weken later terugkeerden om hun plaatjes op te halen was de studio verdwenen, afgefikt tijdens de rassenrellen die de stad in de tussentijd teisterden.
Gelukkig had de eigenaar een kopietje van hun opnames gemaakt, waarna ze vijfenzeventig exemplaren hebben laten persen om weg te geven aan vrienden en familie.
Het is een wonderbaarlijke single en een van de grootste knuppels in het hoenderhok van de goede smaak. Horen is geloven en dan nog zal menigeen zijn hoofd schudden en zich afvragen: Hoe is het mogelijk?
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Auf der Reeperbahn nachts um halb eins →
Black Lips in het Burgerweeshuis →
Flower Power →
