“We wear our underpants three days in a row.’ Cherry Glazerr in Tivoli

Nauwelijks opgemerkt tussen de massa’s acts die het voormalig ingedutte studentenstadje U. thans aandoen, stond gisteren zowaar Cherry Glazerr in Tivoli. Niet als zelfstandige act ofzo, neen als onderdeel van het ‘Dice Festival’ Tussen 19.00 en 22.00 uur (hoe verzin je het, erna stond vast weer een ‘dancenight’ gepland) speelden daar zes vrij onbekende, nieuwe acts. Yep, het oude Tivoli had ooit als knipoog-slogan ‘niet lullen, zalen vullen’ en 30 jaar na dato lijkt men daar nu écht serieus werk van te gaan maken. En niet alleen zalen hè, want men lijkt steeds meer tot het inzicht te komen dat je in de talloze loze bar-, gang-, trap-, rookhok- en foyerruimtes die het betonpaleis telt nóg wel een dozijn podia kwijt kan.

Cherry Glazerr is de jonge LA-band rond mejuffrouw Clementine Creevy. Zij heeft inmiddels een paar verdomd goeie nummers op haar kont-o staan (check ze uit: ‘Had 10 Dollarz,”Nurse Ratched,’ ‘Told you I’d be with the guys’). Na een korte periode bij Burger Records verscheen onlangs Cherry Glazerr’s tweede plaat op het Secretly Canadian-label, briljant getiteld ‘Apocalipstick’. Een soort ‘slow guitar female glampunk’ zeg ik altijd maar, met heerlijke meezingteksten als “We wear our underpants three days in a row.’ Ik moet erbij zeggen dat er wat mij betreft sprake is van ‘een tweede kans’ want een jaar of 1,5 terug zag ik Cherry Glazerr al eens eerder. Op een vroege zomeravond was dat, in een feeëriek parkje in Nijmegen, tijdens die neofascistische wandelmarsen die daar jaarlijks plaatsvinden. Vooral vertwijfeld kwamen ze toen over en veel indruk maakten ze niet. Immers, met bedeesde, Cure-achtige new wave win je de oorlog niet. Maar toch, ook nadien bleven die nummers maar knagen…

En dan nu. Tegen een rookhok aan, naast zaaltje Pandora heeft Tivoli een podiumpje geïmproviseerd. We zijn getuige van een langdurige soundcheck-met-publiek-erbij. Helaas lukt het de geluidslui niet om een aanvaardbare sound tot stand te brengen. Dan maar gewoon beginnen. En dat valt niet mee. Microphonen piepen dat het een aard heeft, zangpartijen vallen weg, nummers worden halverwege afgebroken, dat werk. Het valt Cherry Glazerr te prijzen dat ze zich niet uit het veld laten slaan en er met volle energie tegenaan gaan. Heel anders dan toen in Nijmegen dus. Clementine is in een lekker recalcitrante bui vandaag. Ze scheldt en ze tiert, ze springt en ze rockt. Ze staat te dollen met de keyboardiste terwijl ze bij tijd en wijle woest op haar gitaar ramt. De sound van het kwartet wisselt van decadente, typische LA-doomglam tot goed doorwrochte rockknallers. Het hippige festivalpubliek bevalt haar echter maar matig. Eigenlijk vindt ze die naar het podium gapende meute maar ‘assholes.’ Om haar woorden kracht bij te zetten trekt ze helemaal aan het eind, bij wijze van toegift als een echte kerel haar broek naar beneden en gunt ons een blik op haar eigen asshole. Yes, wat een powerlady, een vrouw naar mijn hart, die Clementine!