Wende en Clean Pete laten horen dat het kan: zingen in het Nederlands!

Wat is dat toch met Nederlandstalige muziek? Waarom vinden Nederlandse muzikanten het toch zo ingewikkeld om hun landgenoten in hun eigen taal deelgenoot te maken van hun diepste gedachten en emoties? Waarom altijd maar grijpen naar een taal waarvan veruit de meeste Nederlanders niet de finesses kennen? We kunnen daar natuurlijk een heel betoog aan wijden – en dat ga ik zeker nog een keer doen- maar nu wil ik alleen de aandacht vestigen op wat er tegenwoordig wel aan Nederlandstalige muziek verschijnt. Twee nieuwe releases springen ons in het oog: Mens van Wende Snijders en Afblijven van Clean Pete.

Van die twee albums is ‘Mens’ van Wende Snijders de meest pretentieuze. Er is een inleidend essay van Bas Heijne aan toegevoegd, er staan teksten op van Dimitri Verhulst, Joost Zwagerman en Arnon Grunberg en Wende zelf verkeert in kringen van Toneelgroep Amsterdam. Dat alles zal voor de één een aanbeveling zijn, voor de ander echter een reden om met een grote boog om Wende heen te lopen. Wende zelf is ook bepaald niet het Ilse de Lange-achtige meisje van om de hoek, maar eerder die griet in je klas die altijd jouw naam vergat en die na school in het hippe busje van haar kunstacademie-vriendje stapte.
Toch valt er ook voor ons eenvoudige jongens uit de provincie genoeg te genieten. Zo is die tekst van Joost Zwagerman – welbeschouwd ook een jongen uit de provincie die van popmuziek hield – angstaanjagend goed, ook omdat het één van zijn laatste tekenen van leven was. De nummers Deze Gin, Schone Handen en Wat is mijn plan vandaag? kunnen weleens Nederlandstalige klassiekertjes worden. Wende’s stem gaat onder de huid zitten, de teksten zijn sterk, de arrangementen uiterst functioneel. Het dubbeltje valt soms echter ook de verkeerde kant op (zoals Als Diamant en Hoe lang nog?) en dan wordt het allemaal net wat te veel Toneelgroep Amsterdam: te pretentieus, te gezocht, te veel literaire virtuositeit.

In vergelijking met Wende is Clean Pete echt another girl, another planet, zou Peter Perett zeggen. De tweelingzusjes Wijnhoven hebben met hun vrolijke blonde manen, fraaie Brabantse tongval en warme samenzang meer weg van je muzikale nichtjes uit de provincie. Ze zingen over al die verlegen jongens die maar geen mannen willen worden, over hun Viva-achtige dromen om eens muze van een echte kunstenaar te worden en meer van dit soort eenvoudige verlangens. Heerlijke nummers, prachtige, geschoolde stemmen, maar soms ook een tikkeltje al te weinig pretentieus. Een vleugje Wende zou Clean Pete misschien goed doen, zoals andersom een bezoekje aan de zusjes Wijnhoven voor La Snijders weleens heilzaam zou kunnen zijn.
Hoe dan ook, zowel in Clean Pete als in Wende hebben de pleitbezorgers voor Nederlandstalige muziek weer twee goede argumenten gekregen. Waarvoor dank!