Wende trakteert ons op hoogte- en dieptepunten. Recensie concert 15 november Tivoli

Soms moet een mens zijn geld stoppen waar zijn mond is. Nadat ik eerder dit jaar op deze website de plaat Mens van Wende Snijders de hemel in prees, voelde ik mij moreel verplicht een kaartje aan te schaffen voor haar optreden in Tivoli-Pandora. Gelukkig bood het onvolprezen Ticketswap uitkomst nadat het bericht uitverkocht een streep door mijn rekening trok. Zo bevond ik mij in een afgeladen Pandora-zaal tussen zestigers, vijftigers, veertigers, dertigers en zelfs enkele twintigers. Wende is voor alle leeftijden tegenwoordig.
Opvallend wel, want in mijn eerdere woordmelding over Wende beschreef ik haar zeer treffend, zo vond ik althans destijds, als ‘ die griet in je klas die altijd jouw naam vergat en die na school in het hippe busje van haar kunstacademie-vriendje stapte.’ Ook prees ik haar plaat Mens maar meende haar enigszins vaderlijk wel te moeten waarschuwen voor al te veel pretenties die mij een tikkeltje te provincialistisch Amsterdams toeschenen. Blijf ik achter mijn woorden van dat moment staan?

Wende trad op met twee heren, die verantwoordelijk waren voor synthesizers, trommels en enkele toeters en bellen. Zelf speelde Wende wat piano, maar voornamelijk stond zij vooraan als de zangeres om wie alles draait. Dat is terecht want Wende is een begenadigd zangeres met een enorme stembeheersing, krachtig volume, prachtige dictie en mooi slangenlichaam. In haar beste nummers doet zij wel denken aan Perfume Genius, zowel muzikaal als in haar verschijning. Wellicht heeft ze naar mijn vermanende woorden geluisterd – ik denk het eigenlijk wel- want ze doet haar uiterste best om warm en toegankelijk over te komen. Dat is daarom zo vermakelijk omdat dat vertoon van warme gewoonheid zo overduidelijk schuurt met haar autistisch monomane uitstraling. Op een of andere manier krijg je bij haar altijd het gevoel dat ze ten diepste een nogal gestoorde persoonlijkheid is. Voor alle duidelijkheid, ik beschouw dat als een compliment. ‘There is no such thing as normal’, zong Morrissey al. Als zangeres maakt het haar des te effectiever, tenminste als de nummers goed zijn.

Helaas zijn ze dat niet allemaal. Ja, bij liedjes als Deze Gin, Schone Handen, Wat is mijn plan vandaag? Heb ik dat nodig? en Au Suivant van Brel is het concert griezelig goed. Het door Zwagerman geschreven Voor alles bang geweest kwam live wat minder uit de verf dan op de plaat, maar blijft sterk. Maar op enkele momenten bereikt het concert ook enkele merkwaardige dieptepunten. De overduidelijk zwakke liedjes probeert ze dan te compenseren met een intimiderende woordenbrij die al te literair moet klinken en artistieke filmpjes op de achtergrond van een naakte Wende die als hemellichaam door de sterren zweeft. Dan ruikt het allemaal weer te veel naar Rietveld Academie en Toneelgroep Amsterdam en krijg ik de neiging op het podium te springen om heel hard ‘Doe eens normaal’ te roepen. Wil Wende werkelijk naar de sterren reiken, dan moet ze kortom werken aan haar ondergrens. Als ik een tip mag geven: ga weg uit Amsterdam, vestig je in Nieuwegein (Zoetermeer, Spijkenisse of Almere mag ook) en treedt vooral veel op.