Wendy Rene: onschuldig lammetje anno 1964
Als de lezer het mij toestaat, zou ik op deze plek graag even willen stilstaan bij Wendy Rene. Van Wendy Rene verscheen onlangs een hele mooie compilatie-cd, of beter gezegd een verzameling van al het materiaal dat ze opnam in de korte periode 1964 –1965 waarin ze verbonden was aan het STAX-label.
Het STAX-label, iedere dwarsgebakken mongool kan dat zo oplepelen, werd eind jaren 50 in Memphis, Tennessee opgericht door de (blanke) broer en zus Jim STewart en Estelle AXton. Na eerst wat gepionierd te hebben met country-muziek ging het roer al snel om. Met Carla Thomas, de dochter van Rufus Thomas, werd een eerste hit gescoord met het nummer Gee Whizz en vanaf dat moment was STAX hét label voor zwart Amerika, het label waarvan je de platen blind kon kopen, kwaliteit altijd gegarandeerd. Gedurende de jaren ’60 kwam STAX met het ene na het andere soul-kanon, ga maar na: Sam & Dave, Otis Redding, Isaac Hayes, Rufus Thomas, Wilson Pickett, Jean Knight, Staple Singers, etc etc.
Tussen al dat geweld zaten ook heel wat minor artists, en die konden het wel schudden wat promotionele aandacht betreft. Wendy Rene (echte naam: Mary Frierson) was daar zo’n beetje het schoolvoorbeeld van. Daar kwam dan nog bij dat zij een bescheiden scholiere van net 16 was in 1964, dus niet in staat zich flink te roeren, laat staan om landelijk te gaan toeren of zoiets dergelijks. Maar nu is er dus de compilatie-cd die haar voorgoed aan de vergetelheid moet onttrekken.
Het balletje begon voor haar te rollen toen zij door de Northern Soul-beweging in de UK herontdekt werd, en dan hebben we het over the early 80s. Met name haar debuutsingle Bar B Q sloeg daar aan, maar wat wil je, het is dan ook zeer catchy en dansbaar. Ook hier in NL is het voor mensen die zich erop laten voorstaan enige muzikale smaak te bezitten in de loop der jaren een beetje uitgegroeid tot het clublied der carnivoren. Dus geef je ergens buiten een walmend vleesvreetfestijn, wees er dan alert op dat de muziek een beetje aansluit, en gooi er dan gauw nog even een Wendy Reneetje op!
Eén van de vele redenen waarom Bar B Q geen hit werd in Nederland lag besloten in het feit dat het verschijnsel barbecue hier in 1965 domweg nog onbekend was. Een paar jaar later in 1969, beschrijft Jan Wolkers in Turks Fruit op bladzijde 82 wél het dan nog nieuwe verschijnsel. Heel Turks Fruit is eigenlijk één grote tirade tegen zijn schoonmoeder:
“Toen had ze zich uit snobisme geworpen op een nieuwigheid die pas uit Amerika was overgewaaid, want ze moest en zou haar party hebben: Barbecuen. Met een hele set potten relish erbij in de mooiste braakkleuren. Daarom liep iedereen in de tuin met tranen in zijn ogen van de rook en de stank – want ze wist niet met het houtskool om te gaan en had het aangestoken door er een flinke scheut petroleum over te gieten- en met zo’n lappie vlees in zijn hand dat aan de ene kant op een half verteerde rubber schoenzool leek, terwijl aan de andere kant het bloed zich mengde met de paarse drukinkt van het keuringsstempel.”
Terug naar Wendy Rene. In 1993 beleeft ze zowaar haar echte ‘doorbraak’ wanneer de Wu Tang Clan haar tweede single After Laughter Comes Tears sampelen. Fragmenten zijn te horen gedurende het prijsnummer Tearz, een nummer dat Wu Tang-lid de RZA schreef naar aanleiding van de moord op zijn broertje. Het is een pakkend en rauw en aangrijpend nummer, en afsluiter van de debuutplaat Enter The Wu Tang (36 Chambers). In hiphopland is dit een klassieker van de eerste orde, kijk de Kettingzaag All Time HipHop Top 41 van 1 april er maar eens op na joh.
My little brother, my mother sent him out for bread
Get the Wonder, it’s a hot day in the summer
Didn’t expect, to come across, a crazy gunner
“Hey Shorty, check it for the bag and the dough”
But he was brave, looked him in the eye, and said “No!!”
Money splattered him, BOW! then he snatched the bag
In his pockets, then he jetted up the Ave.
Girls screamin, the noise up and down the block
(Hey, Rakeem!) What? (Your little brother got shot!)
I ran frantically, then I dropped down to his feet
I saw the blood, all over, the hot concrete
I picked him up, then I held him by his head
His eyes shut, that’s when I knew he was…
Aw man! How do I say goodbye?
Wendy Rene werd steevast begeleid door de STAX-huisband Booker T & the MG’s. Feitelijk is het dus het mineure orgeltje van Booker T. Jones dat Tearz van the WuTang Clan draagt. Je vraagt je af of deze man (met Steve Cropper het enige nu nog levende lid van Booker T & The MG’s nadat Donald ‘Duck” Dunn een paar weken terug het loodje legde, zie Kettingzaag van 14 mei j.l.) hiervoor nog enige financiële compensatie gekregen heeft, want van 36 Chambers zijn al gauw een dikke miljoen exemplaren verkocht natuurlijk.
Na de sample van the Wu Tang Clan kreeg het liedje van Wendy Rene de aandacht die het altijd al verdiend had. Alicia Keys deed een remake van het nummer in Where Do We Go From Here. In Europa was het Lykke Li die de goede smaak had het te coveren, en het nummer is te horen in de Duits /Turkse film Gegen die Wand. Ook reggaester Alborosie coverde het vorig jaar, knap gedaan hoor.
Nog een saillant detail: in 1967 zou Wendy nog éénmaal meevliegen met Otis Redding en zijn begeleidingsband the Bar-Kays naar een optreden in Wisconsin. Omdat ze zwanger was besloot ze op het laatste moment om toch maar niet mee te gaan. Het vliegtuig verongelukte vervolgens, het stortte neer in een meer. Alle bandleden verongelukten. Alleen trompettist Ben Cauley overleefde het ongeluk. Hij kon niet eens zwemmen maar had zich vastgeklampt aan een wrakstuk. Het leven kan raar lopen. Wendy trok zich vervolgens voorgoed terug uit de muziek-bizz en is nu de trotse moeder van vijf kinderen.
Dus lieve mensen, sta mij toe u deze cd van Wendy Rene aan te prijzen. Bij tijd en wijle een ontroerende plaat, waarbij de luisteraar een gulle blik gegund wordt in de ziel en het gevoelsleven van een onschuldig lammetje anno 1964. Want dat was natuurlijk ook één van de vele charmes van STAX: dat zowat de helft van al hun aangesloten artiesten gewoon uit de buurt kwam. Ze kwamen bij wijze van spreken zo vanaf de speelplaats de Stax-studio binnenhuppelen, daar op 926 East McLemore Avenue.
2 Responses to Wendy Rene: onschuldig lammetje anno 1964