Wie zeg je? Frank Fairfield?

Frank Fairfield leerden we recentelijk kennen dankzij Jack White’s Third Man Records. Meteen waren we getriggerd door zijn profielfoto die niet meteen in deze tijdgeest past. En kijk: deze in LA-residerende fiddle-, gitaar- en banjospeler blijkt bovendien gezegend te zijn met ‘a broken soulful voice’ die zo op ‘The Anthology of American Folk Music’ zou kunnen staan. Zeg maar: dé essentiële folkverzamelaar die Harry Smith uitbracht in 1952 (!) via Folkway Records.

Meteen kochten we zijn twee albums – ‘s/t’ (’09) en ‘Out On The Open West’ (’11) – via het excellente Tompkins Square label. En we besloten net als Pitchfork: “Fairfield sings with the sort of human moan that you can hear in Doc Watson’s blues or any number of Alan Lomax’s field recordings.” Fairfield is een troubadour van de zuiverste soort.

Tot zover de website van Db’s. Of beter gezegd: tot zover de website van het Belgische AB Concerts want daar heeft Db’s het weer van overgenomen. Het gemak dient de mens tenslotte…:-)

Vanmiddag gaf Frak Fairfield een gratis optreden, buiten op de zonnige Biergarten van Db’s. Frank komt over als een Herman Finkers-achtige droogkloot, die zichzelf met enige moeite een houding weet te geven. Desondanks lijkt het hem geen enkele moeite te kosten het publiek (toch al gauw een man of 70) aan zich te binden. Muisstil (echt waar!) en geboeid slaat men de verrichtingen van deze loner gade. De traditionals die hij speelt zijn zo puur als melkchocolade, terwijl het voorbijrazende verkeer op de achtergrond het geheel een highway-feel meegeeft. Ontroerend soms zelfs… Okay, tijdens de pauze neemt hij wel héél lang de tijd om de geneugtes van de BBQ op te peuzelen, maar daarna is het gewoon opnieuw raak. Een bijzondere ervaring!