Wie zegt dat Duitsers niet grappig zijn?
Het was niet druk, zaterdagavond in het Dampfgebläsehaus van het Jahrhunderthallencomplex te Bochum. En dat terwijl een van de hippertste labels van Duitsland er zijn beste Duitstalige bands uit het “roster” presenteerde. We stonden dus oog in oog met het puikje van de moderne Duitse muziek. Maar slechte een halve man en een paardenkop kraaide daar schijnbaar naar. Voor ons was de ervaring niet minder oogopenend. Wij ontdekten namelijk een groot geheim: onverlet alle clichés, Duitsers hebben wel degelijk een gevoel van humor. Het was zelfs het belangrijkste ingrediënt dat de bands op dit minifestival in het hart van het Ruhrgebied verbond.
Dat label heet trouwens Tapete records en is gehuisvest in Hamburg. Naast meerdere dozijnen spitzenklasse bands uit Duitsland is het ook de Heimat van (een deel van het repertoire) van bands als The Monochrome Set, The Proper Ornaments, Lloyd Cole en The Telescopes. Een internationale onderneming dus. Maar voor de labelavond in dat stukje Bochum’s industrieel erfgoed stonden dus drie Duitse bands op het affiche die elk het afgelopen half jaar een supergeile nieuwe plaat hebben afgeleverd.
TRUCKS uit Berlijn beet het spits af. Het programmaboekje vergeleek de band met Kettingzaagfavoriet Die Nerven, dus onze oren waren vanaf het eerste aftellen gespitst. En ja, ook bij Trucks hoorden wij veel dissonanten en wond de zanger zich ook nogal op. Daarmee hielden de overeenkomsten niet op. Net als Die Nerven (en veel andere Duitse bands) hielden ook de knapen van Trucks ervan om tussen de nummers door uitvoerig te babbelen tegen het publiek. Dat ging echter nogal schuchter. Dat had zijn charme. Temeer omdat het in totale tegenstelling was met het luide gitaargeweld en de ons toegeschreeuwde vocalen.
Gaandeweg de set wierp de zanger (zijn naam is me even ontschoten) de schroom wat van zich af en kwam het tot wat witzige eentweetjes tussen hem de drummer, die zowaar ook nog eens een nummertje bleek te kunnen zingen. Goed, heel erg hemelbestormend was het allemaal niet, maar de energie was gefocust en aanstekelijk. En andermaal kon ik de verwondering over waarom er nauwelijks Nederlandstalige bands zijn met een zekere indiegeloofwaardigheid niet onderdrukken.
Door naar BOTSCHAFT, de gedoodverfde winnaar van de avond. Dat kwam eigenlijk vooral omdat de interesse voor deze band al veel eerder bij ons gewekt was. Eind vorig jaar bracht de band namelijk, als voorproefje van het album Musik verändert nichts, de single Sozialisiert in der BRD uit op het sympathieke Augsburgse label Kleine Untergrund Schallplatten. En dat nummer hebben we op de redactie grijsgedraaid.
Net als die nieuwe plaat van Botschaft trouwens, die van begin tot eind fabelhaft is. En waar Trucks barstte van de jeugdige branie, bestaat Botschaft louter uit lieden met jaren aan indie-erfahrung. Bassist Peter Tiedeken, drummer Holger Lüken en gitarist Nils Kempen hebben hun spreekwoordelijke sporen stuk voor stuk allang verdiend in menig Berlijns en Hamburg bandje. Verders is Botschaft kwa opleiding allerminst van de straat. Zowel eerdergenoemde bassist Peter als zanger Malte Thran zijn zelfs gepromoveerde professoren. Kom daar maar eens om! En je hoort het terug in de teksten hoor, want die zijn zowel theoretisch onderlegd en flink doorwrocht. De voetnoten ontbraken nog net.
Maar dat betekent niet dat het een stelletje saaie oetlullen zijn. De humor begint namelijk al bij de soundcheck, als de band doodleuk een natuurgetrouwe versie van Sultans Of Swing ten beste geeft. Dat sluit dat trouwens goed aan bij het repertoire van de band. Een van mijn reisgenoten typeerde ze als “Toontje Lager”, maar ik zou ze toch meer in de hoek van de yacht rock plaatsen. Boz Scaggs, Steely Dan, dat werk, maar dan met een gezonder dosis funky Neue Deutsche Welle, inclusief bijbehorende Gesellschafskritik. Tussen nummers door wordt – het is schijnbaar een traditie bij die bratwursten – wat gegrapt en gegrold met elkaar en met het publiek. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een minicollege voorgeschoteld over het gebruik van de metafoor van het atoom in het werk van K. Marx (daarna volgt het nummer Atom). Je moet van goede huize komen om dan de lachers op je hand te houden – maar dat doen ze dus. Verder zwong een en ander ook nog eens als een Duitse goederentrein. Deze ene set van krap drie kwartier maakte de hele reis naar het hart van het Wirtschaftswunder meer dan de moeite waard.
En toen kregen we als bonus nog KALA BRISELLA in de schoot geworpen. De humor bij deze band zat hem niet in teksten of gelul tussen de nummers door. Het zat hem in het spelplezier van de band en dan vooral van drumster, zangeres en superstar Anja Müller. Anja maakt met haar expressieve drumtechniek de sfeer in de band en in de zaal. Bovendien zie je de band zichtbaar lol hebben in allerlei vervreemdende ritmische geintjes die ze uithaalt.
We horen in een en hetzelfde nummer het ritme van 7/8ste, naar 5/9de gaan en dan weer naar een wals en in elk nummer zit wel een ergens een ritme-onderbreking van een tel, waarin de hele band (meestal) tegelijk stopt en snel weer doorgaat. De blije gekte van Jochen Haker en het droogkomische gebas van Dennis Deter maken het plaatje compleet. En warempel: het lukt dit stuiterende drietal zelfs om beweging te kringen in de knieën en zitvlakken van het niet zo massaal opgedraafde Publikum. Als enige band trakteren zij ons zelfs nog op een Zugabe, tot het roepen waarom onze reisgenoot J. de introverte concertbezoekers had aangezet. Dat dan weer wel.
Tijdens het terugfahrnfahrnfahrn over een lege Autobahn concludeerden wij eensgezind dat het die hele rit meer dan waard was. We hadden drie wahnsinnige bands aan het werk gezien, die ons in de overtuiging sterkte dat wij voor goede muziek onze blik niet uitsluitend hoeven te richten op de Angelsaksische wereld. Dat geeft hoop in deze tijden van een veranderend Europa. Als straks de Britten weg zijn, ligt Duitsland voor ons open. In dat mooie zaaltje in Bochum was nog plek genoeg voor wat extra Nederlanders. En over de kwaliteit van de Duitse bieren (inclusief de alcoholvrije) hoef je geen zorgen te maken. Maar daar weet jij natuurlijk al alles van. Oostwaarts dus!
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
Last Night At Club Vinex, Vol. 3 →
Die Nerven, je nieuwe favoriete band →
