Willis Earl Beal op Incubate 2013, pt 3 (slot)
Nekpijn had ik voorafgaand aan het optreden van WILLIS EARL BEAL, gewoon omdat ik er steeds zo reikhalzend naar uit had gekeken.
In Tilburg wordt tot mijn grote vreugde de vinyl-versie van zijn nagelnieuwe plaat Nobody Knows al verkocht. De hoes is een mooi, zwart, uitvouwbaar ding geworden, met een afbeelding erop van een soort doodgemarteld Nijntje zonder oren. Ingevoegd zit een heus Manifest op posterformaat, die je thuis mooi op je voordeur kan spijkeren. Wie goesting heeft zich erin te verdiepen zal merken dat er een heus concept achter de plaat zit. Iets over Nothing Is Everything. I am Nothing. Oftewel de verlossing van de mens zoals die verscholen gaat in Het Niets, zo begrijp ik. Dus los van materialisme en religie en dat soort zaken. Ik waag me er verder niet aan, dus mij hoor je ook niet – zoals anderen- zeggen dat er een steekje los zit bij deze man. De plaat zelf is fraai zat, met name Too Dry To Cry knalt eruit. Dit bluesy nummer-op-zangerige-klaagtoon had zo op Alan Lomax’ Prison Songs-collectie kunnen staan, prachtig gewoon!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=WtDAjqiZVNs&w=560&h=315]
Too Dry To Cry een half jaartje terug, hier nog met bandrecorder
Willis’ eigen “cape routine” in Tilburg
Afgelopen zondag. Begeleid door een zwarte band (qua kleding, sound en huidskleur) in een traditionele bezetting wordt duidelijk dat Willis nu kiest voor een meer conventionele benadering. De tape- recorder heeft hij thuisgelaten en de band speelt ook nog eens -tja, wat wil je met twee keyboards- tamelijk smooth. Op het podium siert Nijn ook het decor, de T-shirts van de bandleden en de cape van Willis. Huh, een cape zeg je? Ja een cape, want als een soort geheime zoon van James Brown komt Willis op met een zwarte cape om. Ook heeft hij zwarte handschoenen aan en een zwart soort Batman-maskertje dat hij vrijwel het hele optreden op zal houden. ‘Don’t touch me, I’m a real-live wire,’ zong David Byrne ooit, en die kwalificatie lijkt voor Willis helemaal op te gaan. Van top tot teen gespannen, gespierd, bulkend van ingehouden emoties, zenuwbundels rondom zijn hals….Maar als hij eenmaal begint te zingen, dan is het meer een Otis dan een James. Heel fraai, intens en soulful (hoewel niet bepaald behept met een romantische inborst zoals Otis!). Het blijft een bijzonder figuur….. Uit zijn opmerkingen tussen de nummers door wordt duidelijk dat hij neerkijkt op optreden in het algemeen en zijn eigen nummers in het bijzonder. “This is the last piece of shit,‘ zegt hij als het laatste nummer aankondigt, en hij lacht er niet bij. Nothingness rules!
Ik draaf nog even door over WILLIS EARL BEAL want onlangs stond er een interview met hem in het flutblaadje Spits. Aangezien niemand dat blaadje ooit leest, laat staan bewaart, acht ik het nuttig hier een strofe over te typen dat ingaat op HET BERUCHTE NEUDE-INCIDENT. Ter opfrissing van het geheugen: vorig jaar mei had hij in Utrecht ‘een zwerver’ voor zijn muil getrapt en werd vervolgens opgepakt , je kan het hier teruglezen.
Spits dd 11 september 2013: “Beal zegt dat hij minder zou moeten drinken en bestelt prompt nog een glas wijn. Hij vraagt of ik heb gehoord over het incident op Festival aan de Werf, het festival in Utrecht waar hij vorig jaar een toeschouwer een trap in het gezicht verkocht en na het optreden werd aangehouden. Hij zegt er spijt van te hebben: “ik dans, neem een paar borrels waarna zo’n optreden surrealistisch wordt. Die man kwam naar voren, sloeg op het podium en riep lelijke woorden. Het ging mis in mijn hoofd. Ik had ook gewoon kunnen zeggen: ‘Er staat hier een man en die doet gek, hij leidt me af van mijn werk.’ Dat komt door het drinken, dan ben ik zo vol van mezelf. Daarom houd ik niet van optreden.”
Haha, dit is niet Willis maar Schoolly D, had ik jou even beet!
Comments
Related Posts
Achterlijk veel tips en aanraders voor Le Guess Who 2017! →
Ha fijn!, naar Incubate 2013, part 2 →
Lekker naar Incubate 2013, part 1 →
