Zoals A.R. Kane is er geeneen
Collega Snoeimeneer wees ons er deze week fijntjes en terecht op dat er hiero weinig aandacht is voor de gekleurde mens onder de popmuzikant. Een omissie die we nooit meer helemaal goed kunnen maken, maar die we met onze Week Van De Donkere Muzikant een beetje recht willen trekken. Mede daarom vandaag een opstel over het popduo A.R. Kane. En niet omdat ze toevallig met wat meer pigment geboren zijn dan jij en ik, maar louter en alleen omdat ze zo vreselijk goed en ongelooflijk invloedrijk waren.
Maar eerst even dit: als je weleens een recensie van een plaat leest, kom je soms de term “dreampop” tegen. Dat etiket, dat mij eigenlijk vooral aan slaapverwekkende muziek uit het genre Enya doet denken, plakt het recensententuig meestal op bands die muziek met gitaren maken, maar desondanks uit fijngevoelige types bestaan. Je treft het bijvoorbeeld aan bij bands als The Radio Dept., Washed Out, Tame Impala of Beach House. Zelfbenoemde muziekautoriteit Allmusic.com heeft zelfs een heuse definitie voor “dreampop” geformuleerd. Die luidt als volgt: “An atmospheric subgenre of alternative rock that relies on sonic textures as much as melody.” De vroegste invloeden van dit genre zouden Sunday Morning van The Velvet Underground en #9 Dream van The Beatles zijn. Een hoop gelul, natuurlijk. Maar de term “dreampop” heeft wel degelijk een historische grondslag. Het was namelijk de term die Alex Ayuli, een van de twee leden van A.R. Kane, eind jaren 80 gebruikte om de muziek van de band te beschrijven. En daarmee zijn we on topic aangeland.
Geen clip, wel gitaren
De heren van A.R. Kane zijn dan misschien verantwoordelijk voor een nogal suffe genre-aanduiding, hun muziek en carrière is even interessant als invloedrijk. Alex Ayuli is van Nigeriaanse afkomst en zijn maat Rudy Tambala’s voorouders komen uit Malawi. In hun jeugd zijn de mannen in de ban van jazz, dub en Jimi Hendrix. Hun eerste single When You’re Sad uit 1986 verraadt echter een heel andere invloed. Het nummer is hoorbaar beïnvloed door het toen nog prille succes van The Jesus & Mary Chain. Het levert de band meteen de bijnaam “The black Jesus & Mary Chain” op. Hoe origineel! Op opvolger Lolita (en b-kant Sado-Masochism Is A Must) vindt de band al snel een meer eigen geluid, dat inderdaad flink aan de dromerige kant is. De plaat verschijnt op het 4AD-label en past prima tussen bands als This Mortal Coil en Cocteau Twins.
Klassieker nummer 1
Geen van de singles van A.R. Kane breken door in enige hitparade ter wereld. Het tegendeel geldt voor een tussendoortje dat ze met labelgenoten Colourbox uitbrengen onder de naam M/A/R/R/S. Dat is namelijk meteen de enige en allergrootste wereldhit in de geschiedenis van 4AD. Pump Up The Volume staat in 1987 en 1988 op nummer 1 in alle hitparades van de wereld en daarbuiten. Het nummer is de aartsvader van Europese house en acid. DJ-collectieven als Coldcut, S-Express en Bomb The Bass hadden niet bestaan zonder M/A/R/R/S. Het zou niet de laatste keer zijn dat A.R. Kane zijn tijd vooruit is.
De mannen van A.R. Kane vertellen over hun “LSdream”
In 1988 verschijnt namelijk debuutplaat 69. Deze plaat was niet alleen dromerig, maar ronduit psychedelisch. Het zou een onverbiddelijke tijdloze klassieker zijn geweest als de tweemansband er voor gekozen had een echte drummer in te huren om de maat te houden in plaats van een wat blikkerige drummachine. 69 was commercieel gezien geen succes. Het is wel een plaat die oplettende tijdgenoten als My Bloody Valentine, Slowdive en Ride met gespitste en rode oortjes beluisterd hebben. Opnieuw wijzen onze donkergekleurde helden de bleke Britse jeugd de weg.
Klassieker nummer 2
In 1989 verschijnt i, het magnum opus van A.R. Kane. Openingnummer A Love From Outer Space zet meteen de toon. Het is een godvergeten schande dat dit nummer geen wereldwijde hit voor de band opleverde. Oorzaak? A.R. Kane was zijn tijd gewoon wederom te ver vooruit. Het had de pech te vroeg op het feestje van de jaren 90 gearriveerd te zijn. Het geluid van i en vooral van dat openingsnummer is namelijk precies het dansgeluid waar bands als Happy Mondays, The Beloved, The Orb en Primal Scream een paar jaar later veel plaatjes mee zouden verkopen. Maar i biedt veel meer dan de blauwdruk van baggy dansmuziek van de jaren 90. Het is met zijn 26 nummers een geestverruimende luisterervaring die ieder mens met oren zichzelf zou moeten gunnen. Ayuli en Tambala gooien alle trossen los en trekken kosten noch moeite uit de kast om ons een legale trip voor te schotelen. Eigenlijk is de plaat een samenvatting van alle muziek indiemuziek die tussen 1985 en 1995 populair was. Het maakt een deel van die muziek zelfs geheel overbodig.
Na i was het zo’n beetje over met A.R. Kane. In 1994 verscheen nog New Clear Child, maar dat had eigenlijk niet gehoeven. Er was gezegd wat gezegd moest worden. De bandleden hingen hun band in de wilgen en keerden terug naar lucratieve baantjes in de creatieve industrie die ze ook bekleedden voordat ze een band begonnen. Commercieel succes was er dan misschien weinig geweest, diep in hun hart weten de heren dat ze in een periode van drie jaar de muziekgeschiedenis onomkeerbaar veranderd hebben. Ere wie ere toekomt.
Comments
Related Posts
Nabihah Iqbal is van vele markten thuis →
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
We’re All Fucking Morons →
Pingback: Onblackheath: De Bijenkorf onder de festivals - DeKettingzaag