Zorgvuldig onze welvaart in stand houden op de Record Store Day en platenbeurs
Record Store Day, ach wat mot je ermee? Een bootvluchteling uit Eritrea zou het wel weten: een over-the-top welvaartsverschijnsel is het, als je bootje zinkt midden op zee dan vormen die aankopen van je alleen maar overtollige ballast. Maar voor de verwende westerling gelden compleet andere normen. Neem mij nou. Ikzelf liet ik me voorheen ook wel tot de RSD verleiden, maar ik hoef maar een blik te werpen op mijn bakje ‘slechts eenmaal gedraaide platen’ en….
Gelukkig ben ik tijdig tot inkeer gekomen, en dat was slechts het gevolg van nuchter pro’s en cons afvinken . Immers, in de Utrechtse Jaarbeurs is al sinds jaar en dag een tweedaagse Record Store Day gaande, en dat ook nog eens tweemaal per jaar in plaats van dat lullige 1 x per jaar. Verschil is ook dat de keuze in de Jaarbeurs werkelijk vele tienduizenden malen groter is dan in welke RSD-sjop dan ook, dus je vraagt je af wat een mens bezielt om dan toch voor die opgehipte mini-variant te gaan. Or iz thiz just another typical case of one million lemmings who can’t be wrong? Anyway, afgelopen zaterdag viel de platenbeurs ook nog eens samen met RSD, dus was de keuze rap gemaakt.
Kraampje 168B wordt bemand door Hot Stuff uit Zweeeden. Een paar jaar terug baarden deze lui opzien toen ze de complete privé-singlescollectie van wijlen Michel Testegen (Da Capo Recordshop) opkochten. Dat dat een flinke partij was blijkt wel uit het feit dat hun gehele kraam nog steeds enkel platen uit deze collectie bevat! Ofwel, Michel is coming home, en een paar jaar na dato blijkt het nog steeds een eitje om wat ‘originele Michel-singles’ te scoren.
Dit keer hou ik het bij deze twee beauties, een 1965-Stones covertje van de toen 14-jarige Donna Lynn (‘I’d much rather be with the boys’ omgekat tot “I’d much rather be with the girls”), alsmede een puike Kim Fowley produktie, Joey Covington’s ‘Boris the Spider’ (dus een covertje van het door John Enwhistle geschreven Who-nummer ). Joey Covington zou later bij Jefferson Airplane gaan drummen en voordien stond hij bekend als ‘de zingende drummer’. Bij het afrekenen nog even een praatje gemaakt met de Zweedse dealer. Aardige vent, hij vertelt dat hij ooit in Hamburg het podium gedeeld heeft met Michel, Michel als zanger van The Other Side en hij in het Zweedse bandje The Backdoor Men. Voor de gein achteraf nog even online gezocht of er wat te vinden valt van die lui, en ja hoor, puike band ook! :
Op de website van de beurs stond het al een tijdje groots aangekondigd: een expo met Ramones-foto’s van de hand van de mij verder onbekende George DuBose. Dit blijkt een fikse tegenvaller, tegen de achterwand van een kraam hangen een honderdtal lelijk uitvergrote foto’s elkaar te overschreeuwen en je kan ze alleen van drie meter afstand bekijken. Wat een sof, op zo’n manier gepresenteerd komen ze over als hooguit aardige kiekjes.
Veel leuker vind ik een andere expo, die van vintage David Bowie-posters. Want tja, zelfs deze man is ooit een om erkenning vechtend artiest geweest, ook toen hij zich eenmaal David Bowie ging noemen, en dat blijkt mooi uit het getoonde.
Sinds vorig jaar is er aan RFW een heuse live-platenveiling toegevoegd, verzorgd door het Britse Omega Auctions (ik uitgelachen door een Brit omdat ik volgens hem het woord ‘omega’ verkeerd uitsprak, dus leerpuntje voor de toekomst: klemtoon op de tweede lettergreep!). Het is een uiterst serieus gebeuren waarbij van te voren zowel online als in een boekje een 75-tal ‘lots’ te koop worden aangeboden. De veiling staat onder bezielende leiding van een veilingmeester, hij moet goed opletten en ook zijn laptop in de gaten houden want er wordt tegelijkertijd ook online geboden. In een vitrine naast hem staan alle te koop staande platen uitgestald en erachter hangen te koop staande posters. Dit laatste is grappig want dit keer wordt er een zootje ouwe Paradiso-posters aangeboden, alle van de hand van de Engelsman Martin Kaye die de posters jarenlang eigenhandig ontwierp en zeefdrukte in de kelder van Paradiso.
In het begeleidende boekje staat achtergrondinfo over de individuele posters te lezen. Voor alle geldt: openingsbod van slechts 80 Engelse pondjes! Ze gaan evenwel grif van de hand voor diverse prijzen (waarschuwing nog voor winstbeluste K-zaag lezers: qua ouwe Paradiso-posters er is veel imitatiespul in omloop).
Een heuse bummer voor de veiling volgt als er niemand biedt op ‘de ultieme’ psych-prog-klassieker van de band Complex uit de UK . Juist deze LP vormt dit keer het paradepaardje van de veiling (hoes staat prominent afgebeeld op de voorkant van het begeleidende boekje) en moet maar liefst minimaal 8.000,- Pond opbrengen. Er zijn kennelijk grenzen…
Bij Kraampje 66 van Slowboy Records uit Dusseldorf stuit ik op deze motherfucker: ‘Better Than Something,’ een documemtaire op DVD over Jay Reatard, gestoken in een LP-vormig, 50-pagina’s tellend boekwerk, inclusief de soundtrack op LP. Wat een verwennerij, het lijkt de Record Store Day wel! Toch lood om oud ijzer die twee evenementen?
Comments
Related Posts
Eindelijk gevonden op de platenbeurs: Big Joe Krash! →
LGW, dag 2: fuk the lockdown, of toch maar niet? →
Rituelen: de Platenbeurs →
