Kettingzaag’s medisch rubriekje: over Ty Segall en The Clash

Vandaag duiken we eens in een domein dat wij – gezonde Hollandse jongens als we zijn- tot dusverre straal hebben kunnen negeren: dat van de gezondheidszorg. In een rechtstreekse straalverbinding met Los Angeles speel ik doktertje met de heer Ty Sygall. Geroutineerd informeert hij me over ‘emotional mugging,’ een verontrustend medisch verschijnsel waar hij een probaat middel voor denkt te hebben.

Stomtoevallig blijkt ‘Emotional Mugging’’ ook de titel van de nieuwe LP van Ty Segall die op 22 januari a.s. uitkomt. Het is te hopen dat dit een voortzetting wordt van zijn fenomale glamrock-uitstapje ‘Manipulator’ van vorig jaar. Goede kans daarop want er zijn indicaties dat Ty dit glam-virus nog steeds in zich draagt, gezien de compilatie-LP die uitgerekend vandaag (Black Friday tenslotte) uitkomt op Goner Records en inmiddels al te beluisteren is op Spotify. Die plaat verzamelt een serie lo-fi singles met daarop T-Rex covers die Ty eerder uitbracht onder de naam Ty-Rex, aangevuld met twee nieuwe opnames .

Ty-Rex hoes

Fuzz hoes

Ter completering van Segall’s medisch dossier memoreer ik hier ook nog even de dubbel-LP die een paar weken terug uitkwam van diens hobby-band FUZZ. Het is de tweede plaat van deze band en als ik de stethoscoop er even goed opzet dan blijkt het nieuwtje er helaas een beetje vanaf. De sound is bekend, ouwe proto-metal als Blue Cheer en Black Sabbath nieuw leven ingeblazen, maar dan voor het gemak gestript van allerlei thans overbodig geachte frutsels. De boys rocken en gieren er flink op los op deze dubbelaar, met als varifocaal middelpunt Ty in zijn rol als drummer-zanger. Maar juist daar knelt de schoen want in zijn drumrol valt de diagnose van patiënt Segall helaas negatief uit. Hij blijkt behept met hinderlijke beperkingen (gelukkig geen mentale!). In Snijzaal 16 hoorde ik laatst over de intercom een opwindend oud werkje van MUDHONEY. Het viel mij op dat zij in feite dezelfde stijl als FUZZ hanteren, maar dan TIEN KEER ZO GOED. Luister u zelf maar eens maar eens mee naar deze twee nummers ter vergelijking, Let dan svp even op de algehele dynamiek en vooral op het drumwerk, de polsslag der beider nummers tenslotte:

Okay zuster, volgende patiënt graag. Oh jeetje, wat krijgen we nou, twee patiënten tegelijk dit keer?
De namen zijn TOPPER HEADON en TERRY CHIMES zie ik hier, hmm. De twee hebben gemeen dat ze allebei bij de The Clash gedrumd hebben en allebei sindsdien last hebben van chronische rugpijnen.

The Clash, poserend in Belfast met Topper Headon (links)

Patient HEADON kent iedereen natuurlijk. Op zo’n beetje alle bandfoto’s van The Clash is hij te zien. Een iewat ielig, als punkert verkleed mannetje , een ex-prog-drummer die zich zichtbaar wat ongemakkelijk voelde tussen zijn van vurig elan overlopende mede-bandleden. Het is goed mogelijk dat patiënt Headon zich om die reden geestelijk niet helemaal senang voelde bij deze band en dat dat zich doorvertaald heeft naar de meest kwetsbare plek van zijn lichaam, in zijn geval zijn rug. De rugpijnen waren er wellicht ook aanleiding voor dat patiënt Headon vervolgens naar de spuit greep, om zo zijn zielenleed wat te verzachten zeg maar. Maar dat laatste is puur speculatief natuurlijk.

Met patiënt CHIMES is het een ander verhaal met een iets diepere geschiedenis. In de beginperiode van The Clash namelijk drumde hij op zwaar klassieke punk-anthems zoals ‘White Riot’ ( “White Jihad” zouden we tegenwoordig zeggen), een nummer dat never lived up to its potential, juist vanwege het vrij zwakke drumwerk. Patiënt Chimes trok zijn conclusies en verliet de band al snel, om kort daarop alsnog ingehuurd te worden als sessie-drummer voor hun debuut-LP! Zo kon het dus gebeuren dat hij op de hoesfoto van die klassieke plaat schittert door afwezigheid, terwijl hij op de achterkant gewoon onder de naam “Tory Crimes” als bandlid opgevoerd wordt. Een spagaat-positie natuurlijk en er is weinig empathie voor nodig om je voor te stellen hoe zoiets geweest moet zijn voor een verder kansloze twintiger. Zoiets gaat toch niet in je kouwe kleren zitten en het is een medisch abc’tje om te stellen dat de kans aanwezig is dat dit zowel geestelijke als lichamelijke klachten tot gevolg kan hebben.

Drummerloos trio op de voorkant, kwartet op de achterkant

Maar ken je dat verhaal van die patiënt die dokter werd? In het geval van Terry Chimes is dat werkelijkheid geworden. Nadat hij uit The Clash stapte hing hij zijn drumsticks al snel in de koelkast. Hij begon zich te verdiepen in zijn eigen medische dossier en koppelde daar meteen maar een studie chiropractie aan vast. Zo kon het gebeuren dat hij in de UK uitgroeide tot een autoriteit op dat gebied. En niet alleen dat, er volgde ook nog een carrière als TV-authoriteit. Een soort Leo Blokhuis dus, maar dan op medisch gebied. Online zijn diverse clipjes te vinden van zijn TV-appearances in de girospraktijk. Een waarschuwing nog: in tegenstelling tot dokter/patiënt Segall is dit bloedserieuze shit!