Afijn, Patti Smith, Chelsea Light Moving, The Coup….
Hallo fans, effe mijn weekend met je doornemen:
Woensdag THE COUP in Db’s. Vette West Coast funk onder leiding van Boots Riley. The Coup stond kort geleden ook al in Utrecht, op het Bevrijdingsfestival was dat (hmm, effe nadenken, dat moet op 5 mei geweest zijn). Dat optreden was vooral grootschalig en had nogal te lijden onder sonisch imponeergedrag. Maar nu dus een soort van herkansing in eine kleine und feine Kneibe.
Het valt sowieso te prijzen dat een band het kan opbrengen om na een helikoptertour langs drie van die Bevrijdingsfestivals nu gewoon voor door money te spelen. Zie ik Kane nog niet doen. The Coup gooit er voor een halfvolle zaal ook nog eens een paar ton funky energie tegenaan. Het bijna aandoenlijke politieke gepreek van Bootsy tussen de nummers door, de tomeloze inzet van zangeres Silk-E (zij IS de funk in al haar vezels, wow wat een wijf!), een spetterende versie van “5 million ways to kill a CEO,” Ik zeg: deze band verdient veel meeeer!
Bootsy tapt een welverdiend en funky biertje in Db’s (picture Anonymous)
Donderdag CHELSEA LIGHT MOVING in de Helling. In het lokale, doch globale sufferdje (de Kettingzaag dus) werden de verwachtingen hoog opgetrokken, en dat is ook wel te merken aan de opkomst. Volle bak man. Wie zijn ogen half dichtknijpt en van achteruit de zaal over de hoofden van het publiek heen richting podium koekeloert, die ziet vooral 50 tinten grijs. Nee, mijn conclusie a) is dat Sonic Youth with the benefit of hindsight vooral een zeer tijdsgebonden verschijnsel was, met zero appeal richting huidige generaties.
Op het podium van hetzelfde laken een pakje, gemiddelde leeftijd 73 ofzo. Thurston Moore heeft voor zijn muzikale begeleiding wat vriendjes meegenomen en die staan er vanavond net zo bleu en bescheten bij als dat ze musiceren. De hoop op een gretig, assertief optreden wordt zo al snel volledig de grond ingeboord. Zelfs een glam-knaller als Lip komt eruit als een mediocere rocker. Maar ja wat wil je: een poeslieve drummer, geen back-up vocals voor Thurston… Alle ogen en oren zijn op hem gericht, maar – hier komt conclusie b)- door het ontbreken van een antipool in de band blijft het maar een spanningsloos gebeuren zo.
Thurston, hier niet in de Helling maar ergens anders
Vrijdag PATTI SMITH in Paradiso. Hoewel een nog oudere act dan CLM ligt de gemiddelde leeftijd hier een stukje lager, pakweg 68 ofzo. Ik had mevrouw Smith eigenlijk nooit eerder live aanschouwd, dus deze gelegenheid grijp ik met beide handen aan om er eens geheel onbevangen tegenover te gaan staan.
Welnu, de eerste indruk is meteen een goeie. La Smith is een podiumpersoonlijkheid zoals je ze zelden ziet, en – hey da’s bijzonder- ze dwingt de aandacht gewoon af door al meteen wat kwebbelend publiek bestraffend toe te spreken (‘Back in the 20th century people actually came to concerts… to see a concert”). Daarmee heeft ze het volk meteen op haar hand, een meesterzet.
Patti gisterenavond, nog steeds “de vrouwelijke Keith Richards” (picture Maja de B.)
Maar met kaartjes van 34 Euro + 3,50 lidmaatschap wek je ook verwachtingen die ingelost moeten worden. En zo komt het dat het concert – tussen een stel fraaie, kleine liedjes door – toch vooral ontaardt in een Greatest Hits- dan wel Goud Van Oud-show. Het publiek krijgt wat het wil & verdient: lekker massaal meezingen met Because the Night en Gloria en bij tijd en wijle meeklappen (boven het hoofd!) als Patti dat aangeeft. Dieptepunten zijn een onnozel covertje van Summertime Blues en – Patti verdwijnt dan even van het podium- een medley van een drietal 60s garageklassiekers (Talk Talk van the Music Machine, Psychotic Reaction van the Count Five, en eh..) zoals gitarist Lenny Kaye die een jaar of 40 terug had verzameld voor de Nuggets-LP. En het volk maar meeklappen!
Ik zeg: Patti moet zich bezinnen en bedenken waar ze goed in is. Want wat moet je als sterveling nou op je 67e nog met massaal gejuich? Ik wil de dichteres in haar terugzien, Patti de punkshamaan, zij die kon betoveren en bezweren…. zij die met een enkel en achteloos handgebaar een revolutie kon ontketenen… Patti, Patti, waar ben je?
Tjonge wat een weekend eigenlijk, en het is pas zaterdagmiddag!
Comments
Related Posts
The Lemon Twigs stelen de show op London Calling →
Met The Bug Club de januaridip te lijf →
Widowspeak als medicijn tegen de somberte →
4 Responses to Afijn, Patti Smith, Chelsea Light Moving, The Coup….