Fontaines D.C. kan het niet vrolijker maken

Wat waren we allemaal verrast door Poetin’s aanval op de Oekraïne. Allemaal? Nou ja, niet de Amerikaanse Inlichtingendiensten die dit al een paar maanden voorspelden. En ook niet de Ierse band Fontaines D.C.

Hoe dit Ierse gezelschap het het wist, mag Joost weten. Contacten op het Kremlin of bij het Pentagon? Wie zal het zeggen. Maar dat deze heren het wisten, is wel zeker. Anders kom je niet met een plaat als A Hero’s Death, die de perfecte soundtrack vormt voor een ouderwetse nucleaire oorlog. Wie naar A Hero’s Death luistert, ziet de zwartgeblakerde flats en grijzige karkassen van Marioepol, de rennende oude besjes in Khariv en de rijen vol vluchtelingen op station van Lviv. En de titel van het album verklapt tevens hoe het gaat aflopen met Zelensky. Een vrolijke boel kortom.

En toch was het afgeladen vol, gisteravond 6 april in de Ronda in Tivoli. Blijkbaar is er een grote behoefte aan ouderwetse doem met het no-future-keurmerk. En het moet gezegd: Fontaines D.C. voldeed ruimschoots aan de verwachtingen en schotelde ons veel snerpend nihilisme, existentiële wanhoop en zwaarmoedig cynisme voor. Iedere rifje bracht ons naar het ravijn, iedere basloopje bracht ons naar de bodem, iedere melodie meanderde ons de mist in. Dit alles opgediend door muzikanten die met zichtbare tegenzin hun beroep uitoefenden. Zanger Grian Chatten zingzeurt sarcastisch en spreidt soms zijn armen martelaarsgewijs. Bij gitarist Carlos o’Connoll kan er zelfs geen glimlachje af als een belhamel van hooguit 12 jaar plots naast hem op het podium staat.

Let ook op de extra wijde bioscoopbroek. Een nieuwe trend?

Allemaal goed en aardig, al dit vertoon van vertwijfeling. En zeker, het is best knap hoe goed deze band de bijbehorende snaren heeft weten te vinden. Fontaines D.C. zijn klaar voor de grote festivals, zo zou de kop boven een recensie kunnen luiden. Maar toch….ik vond ze een stuk leuker toen het sarcastisch stemgeluid van Chatten nog werd omlijst door uptempo, pubrock-achtige liedjes, zoals op de m.i. veel betere debuutplaat Dogrel. Daarvan speelden ze er veel te weinig tijdens dit concert. Waar bleef bijvoorbeeld Liberty Belle? Dat prachtige lijflied van deze Dublinse titaantjes die wel even de wereld gingen veranderen. Een gemiste kans van het kaliber Donyell Malen. Vrolijker konden de heren het helaas niet maken, wel minder.