Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken?

Met foto’s van Anne-Marie van Rijn

Voorafgaand aan hun optreden in Ekko hangt er zo’n sfeertje waarvan je zou wensen dat het er altijd is: die van een bomvolle zaal die weet dat er iets bijzonders te gebeuren staat. Die van hoogspannen verwachtingen, van een reikhalzend uitzien naar, van een spanning die te snijden is… Mandy, Indiana is de naam van de band op deze vrijdagavond, en de grote vraag is: gaan ze de reputatie die hen vooruit is gesneld waarmaken?

Voor wie ze nog niet kent: Mandy, Indiana is geen Amerikaanse band maar komt doodgewoon uit Manchester. Hun sound ligt echter allesbehalve in het verlengde van wat we als typische Manchester-pop mogen beschouwen. Zoals hun vorig jaar verschenen debuutplaat ‘I’ve Seen A Way‘ goed laat horen hebben we te maken met een botsende mix van stijlen. Als een op hol geslagen flipperkast weet de plaat genres als techno, disco, doem, industrial, big beat, postpunk en psychedelica aan te tikken. De verwarring en vervreemding die dat oplevert wordt nog versterkt door de Franstalige vocalen van zangeres Valentine Caulfield. De plaat laat zich beluisteren als een duistere trip door het onderbewuste waarbij het experiment allerminst wordt geschuwd. Hier en daar heeft het beslist trekjes van een meesterwerk.

Behalve gedurfd en origineel is het album ook bijzonder sfeerrijk en dat is zeker ook vanwege de verschillende, zeer ongebruikelijke locaties waarin het is opgenomen: zoals in een grot (de Wookey Hole Caves, zuidelijk van Bristol, om precies te zijn) en in een crypte (The Mount Without in Bristol, om precies te zijn). Het moge dus weinig verbazing wekken dat de plaat eind ‘23 her en der in jaarlijstjes opdook.

Dat Mandy, Indiana soms vergeleken wordt met Gilla Band en Model/Aktriz is niet zo gek. Alle drie zoeken ze immers hun toevlucht tot dance-ritmes en bakkenvol effectapparatuur die moeten zorgen voor veelkleurige geluidsim- en explosies. En ook niet onbelangrijk: Mandy, Indiana maakt gebruik van de diensten van engineer/mixer Daniel Fox, hij is tevens de bassist van Gilla Band.

Dus ja, de grote vraag is dus: gaan ze in Ekko hun faam waarmaken of hun album wellicht zelfs overtreffen? Als de band opkomt is het al meteen duidelijk dat de drie mannelijke leden geen flitsend uitziende lieden zijn. Eerder ogen ze wat anoniemig. Doorgewinterde studioratten waarschijnlijk, van die lui die geneigd zijn het podium te schuwen. Dat zoiets geen enkel probleem hoeft te zijn weten we al sinds jaar en dag. In zo’n geval staat tenslotte de bekende trukendoos ter beschikking. Daaruit doemen dan steevast twee geijkte attributen op: een rookmachine en een stroboscoop. Gecombineerd met veel duisternis en met een frontfiguur die (zoals dat in theatertermen heet) ‘de vierde wand doorbreekt’ door het publiek in te stappen, heb je dan al gauw belangrijke voorwaarden gecreëerd waaronder een zaal loos kan gaan. Het is dan alleen nog aan de muzikanten om die bal erin te koppen.

*De fotografe treft in haar doka een groot aantal zwart-foto’s aan. Tja, als stroboscopen tekeer gaan moet je het veelal hebben van ‘lucky shots.’*

Maar precies daar gaat het mis met Mandy, Indiana. Het uit-knopje van de stroboscoop lijkt wel zoek en dat irriteert. Ook blijkt de band nogal van de klok. Met een optreden dat stipt begint om 21.00 en stipt eindigt om 21.45 uur is er weinig ruimte voor improvisaties, laat staan voor een totale freak-out. Ook een toegift zit er niet in. Welbeschouwd permitteert de band zich nauwelijks uitstapjes, we krijgen een optreden voorgeschoteld dat grotendeels lijkt vast te staan en nauwelijks verrassende wendingen kent. De beloftes die het album impliciet in zich herbergt komen er zodoende hooguit mondjesmaat uit vanavond. Hebben ze vooraf soms alleen maar een kopje Rooibosthee gedronken?

Aan de zangeres de ondankbare taak om de zaak toch op sleeptouw te nemen. Ze heeft een leuke pruik opgezet en in de bijna complete duisternis zien we haar zwoegen om er iets van te maken. Haar vocalen gaan echter goeddeels verloren in de geluidsmix, waardoor rottig hoorbaar is waar ze zich nou zo druk over maakt. Sterker nog: dat ze in het Frans zingt moet je ook maar net weten. Van de info op de binnenhoes weten we gelukkig al wel dat ze voor twee songteksten inspiratie heeft geput uit ‘L’ Invitation Au Voyage’ van Charles Baudelaire.

Als het optreden afgelopen is lopen er mensen rond die – zo blijkt althans als het zaallicht eenmaal weer aangefloept is- begeesterd uit hun ogen kijken en verklaren zowaar een toffe ervaring achter de rug te hebben. Zij zien voor zich dat Mandy, Indiana goed in staat is om festivalweides voor zich te winnen en Lowlands enzo omver te blazen. Ikzelve vraag me desondanks af wat voor vlees we nou met Mandy, Indiana in de kuip hebben. Is dit nou een hype of échte underground? Is het een soort Gilla Band-light met de zangeres van Viva la Fête in de gelederen? In ieder geval was het zeker wel een concert van tekortkomingen: te afgepast, te weinig spanning, te weinig emotioneel beladen, een te laag volume… Mijn innerlijke wellness-coach fluistert me in dat je dit soort concerten eigenlijk als het ware moet voelen tot onderin in je kloten cq tot achterin je vulva. Maar ja, dan komen er meteen praktische bezwaren om de hoek kijken: Ekko is gelegen middenin in een bedaagde woonwijk. Het kan in dit geval heel goed wezen dat de opgelegde tijds- en geluidsbegrenzers de band hinderlijk in de weg hebben gezeten. Nee, wat dat betreft was vroeger alles anders. Ik weet nog goed dat mejuffrouw …. (ik noem hier bewust geen namen) tijdens een Ekko-optreden van de inmiddels vergeten San Francisco-band Consolidated erover begon te klagen dat haar menstruatie spontaan op gang gebracht was door de loeiharde beats van dit ensemble. Kijk, dat waren nog eens tijden…