‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed

De meeste foto’s zijn van Anne-Marie van Rijn

Bij London Calling en Left of the Dial plempen ze in 020 en 010 massa’s hedendaagse indie-pop/postpunk-bands op het podium. Het is het soort muziek dat de Utrechtse kusten echter maar zelden bereikt & dat is kut. Maar wacht even.. er is nu een lichtpuntje: TiVre is de zogenaamde Elevator-serie gestart met ‘alternatieve indie’ bands (en ik maar denken dat ‘indie’ per definitie alternatief is.. ). Gewoon een stuk of drie bands die in de lift zitten voor de leeuwen gooien. In december was de primeur en afgelopen woensdag speelden nog eens drie bands: THE TUBS, @ en KING NO-ONE. Scene of the crime is Club Nine, ofwel de ruimte náást Cloud Nine, in de nok van TiVre. Misschien juist omdat dit geen perfecte popzaal is maar meer een veredelde loze ruimte, is het er leuk vertoeven. De sfeer is er althans ontspannen en gemoedelijk.

De band @, en wij Nederlanders mogen dit gerust uitspreken als a-pe-staar-tje, is een folky man-vrouw duo uit de oostkust van de Je Naait Me Steeds. Victoria Rose en Stone Filipoczak heten ze. Niks vervelender dan anno nu nog over corona te beginnen maar in hun geval is dat eventjes noodzakelijk. In de pandemietijd namelijk waren ze strikt aan huis gebonden, en ieder voor zich, zij vanuit Philadelphia en hij vanuit Baltimore, leverden ze muziekjes aan voor wat uiteindelijk hun debuutalbum ‘Mind Palace Music’ (uit 2023) zou worden. Melodierijke, integere indie-folk met teksten die leken te smachten naar ‘normaal.’

In Club Nine zijn we getuige van hun Nederlandse podiumdebuut. Verrassend is dat er geen duo maar een kwartet op het podium zit, terwijl ik toch bepaald niet scheel kijk. ‘Zit’ ja, want ondanks hun jeugdigheid is staan er niet bij, het lijkt verdikkeme Lankum wel. Ze ogen puur en onbespoten en dat wordt meteen bij hun opkomst mooi geïllustreerd als Victoria per ongeluk hun cello omverloopt. Kedeng, haha!

Wat volgt is een ijzingwekkend rijkgeschakeerd concert waarbij het album fraai tot leven komt. @ speelt speels met klankkleuren, tempi en dynamiek. De cello, de akoestische gitaar en de feeërieke, af en toe vierstemmige zang vormen de constante factor, terwijl andere instrumenten, zoals de dwarsfluit, melodica en tamboerijn, er meer voor de omlijsting zijn. De indruk die blijft hangen is dat dit vernuftige en smaakvolle folkpop is met hier en daar een psych-injectie. Een senior-kenner achter me hoor ik mompelen dat deze lui waarschijnlijk goed geluisterd hebben naar The Incredible String Band. Okay, interessant… Zeker ook gezien hun nog jeugdige leeftijd voorzie ik een mooie toekomst voor dit stel, al is hun interpretatie van folk veels te eigenzinnig om een breed publiek aan te spreken. Op 29 februari komen ze nogmaals op bezoek, in de Paradiso bovenzaal. Aanradertje!

Dan THE TUBS, ook al met hun enige NL-optreden. Een eerdere incarnatie van deze band heette Joanna Gruesome, afkomstig uit Wales. De lads trokken na het uiteenvallen daarvan naar Londen en onder hun nieuwe naam speelden zij zich begin vorig jaar krachtig in de kijker met de prachtplaat ‘Dead Meat,’ uitgebracht op het USA-label Trouble in Mind. Die liet onversneden powerpop horen, op het snijvlak van enerzijds Buzzcocks en Bob Mould en anderzijds (volgens de hype-sticker op de hoes) Fairport Convention, met als extra attractie de verbitterde teksten van zanger/voorman Owen Williams. Nee, de liefde heeft dit jong duidelijk weinig goeds gebracht.

Na twee toffe optredens vorig jaar mei in Cinetol en bij London Calling, waarbij ze optraden in de klassieke viermansbezetting zang-bas-gitaar-drms, was het in oktober in Rotown (bij Left of the Dial) plots een janboel. Toen bleek ineens de helft van de band foetsie. Gereduceerd tot trio waren ze, met een nieuwe drummer erbij, een blonde gast die het niet kon laten allerlei grappen en grollen uit te halen. Dit ging gepaard met veel gegiechel van de andere twee. Nogal een raar contrast vond ik die meligheid met hun wrange teksten. Maar na afloop in TiVre bij de merch-table babbelt de bassist me effe goed bij: toen ze destijds afreisden naar Rotjedam bleek bij de douane dat het paspoort van hun gitarist verlopen was, hij mocht het land niet uit. Vandaar dus.

Okay en nu dus weer met zijn viertjes in TiVre, Het blondje is nog steeds van de partij. Ik neem me voor dit te beschouwen als een herkansing. Nou, en daar slagen ze met glans in. The Tubs is en blijft een topband! Knuffelbare knurften zijn het ook, en misschien ook wel daarom krijgen ze de handen goed op elkaar. Zorgpuntjes blijven evenwel de duur van het optreden dat welgeteld 25 minuten (!) beslaat en het aantal nieuwe nummers dat de twee niet overstijgt. Ik zeg: kom op jongelui, gauw aan die tweede plaat werken, het leven is al zo kort!

Van een ander kaliber is de derde band van vanavond: KING NO-ONE. Net als The Tubs ook poppy en ook zo Brits als een plak bierkots op een vloerkleed. Het grote verschil is dat deze mooiboys zich ingebeeld hebben al op Pinkpop te staan en daarom alvast veel aandacht aan hun uiterlijk besteed hebben. Als ‘plaatje’ ziet het er even evenwichtig als bestudeerd uit: quasi-nonchalante ringetjes en halskettinkjes, een witwollen crickettrui waaruit bleke armpjes steken, een pedant jasje met achterop een rugbrede beeltenis van Betty Boop (!) geborduurd. ‘Fatjes’ noemden we dergelijke types bij ons op de basisschool, wat is er eigenlijk met die term gebeurd? Toch is het lastig om te benoemen waarom dit nou per se een ‘foute band’ is. Hun muziek zit immers best goed in elkaar. Het is catchy en wordt vol overgave gebracht. Hooguit gaat hun wat pompeuze, niet-alternatieve indie-pop met net iets te grote gebaren gepaard. En dat clichématige kampvuur-intermezzo is ook meer iets voor Lowlands. Dus ehm.. wat mot ik hier nou uit eindconcluderen? Gelukkig blijkt Kettingzager Koen ook aanwezig. Voor hem is het zo klaar als een klontje: The Tubs zijn niet van die hele knappe jongens die hele knappe muziek spelen, en bij King No-One is het precies andersom. Oef, ik ben eruit… bedankt gozer!