De missing link tussen Giorgio en the Undertones

Over het almaar in omvang toenemende universum van Giorgio Moroder is het laatste woord nog lange niet gesproken. Ja, bij gebrek aan een gedegen biografie heeft onze Bramster er bijna een dagtaak aan om alleen al de grote lijnen in beeld te brengen. Dan is het logisch dat er links en rechts wat curiositeiten blijven liggen, als dooie muizen langs de digitale snelweg. Gelukkig zijn er dan nog bloggende buizerds als ik, immer alert & nooit te beroerd om een scheervlucht uit te voeren om deze smakelijke hapjes alsnog op te pikken…. Neem nou deze.

In 1974 verscheen Moonshiner van Tracey Dean. Tracey Dean is het pseudoniem van Pete Bellotte, de man met wie Giorgio gedurende de hele jaren 70 een productie-duo vormde. Het tandem Moroder-Bellotte dus, dat als componist vermeld staat bij vrijwel al hun 70s producties, dus bij vrijwel alle Chicory Tip-, Donna Summer- en Three Degrees-hits. Moonshiner deed overigens helemaal niets in de hitparades, lekker obscuur dingetje dus, en het is waarschijnlijk meteen de reden waarom er sindsdien nooit meer iets van Tracey Dean vernomen is.

Bubblegum kun je Moonshiner niet meer noemen, daarvoor is het veels te brutaal, te lomp, te up-tempo, te luidruchtig… Nee, dit is meer een duidelijk gevalletje van glam-rock. Achteraf bezien wel een logische move van Giorgio eigenlijk om zich op dit terrein te begeven. Hij was immers steeds op zoek naar de big beat, alleen nog nergens zo opzichtig als hier. Moonshiner is een nummer dat je eerder luid afgespeeld in een Engels skinheadclubhuis zou verwachten, dan in de early 70s Europese discotheken van noordelijk Italie of zuidelijk West-Duitsland. Wat dat betreft was -zo blijkt maar weer eens- Giorgio vooruitstrevend en tegelijkertijd op meerdere muzikale fronten actief.

Fijnbesnord is niet altijd hetzelfde als fijnbesnaard.

Interessanter nog is het b-kantje van de plaat, Boy on the Ball. Hier wordt duidelijk dat Bellotte over een stem met een onwaarschijnlijk hoog bereik bleek te beschikken. Het behoeft geen betoog dat er in de popmuziek slechts één persoon rondloopt met eenzelfde unieke shaky vibrato falsetto, namelijk Feargal Sharkey, voormalig leipo en voorzanger van the Undertones.

Bij het afspelen van Boy on the Ball bekruipt je een gevoel van spijt dat de paden van Feargal en Giorgio zich nooit gekruisd hebben. Daar had best iets moois uit voort kunnen komen… Zo onwaarschijnlijk was dat trouwens niet geweest. Want terwijl Giorgio enkele jaren later ook de new wave zou exploreren (Blondie, Sigue Sigue Sputnik), was Feargal met The Assembly (Vince Clarke dus) de mogelijkheden van de elektronische muziek aan het onderzoeken. En laten we ook niet vergeten dat ook the Undertones – net als vele andere andere early punkbands- hun muzikale roots in de glamrock hebben liggen. Zoals hier te horen met deze ouwe Gary Glitter-stomper:

Overigens, die Feargal maakt al sinds tijden geen muziek meer. Bij wijze van substitutie (ik lul maar wat) houdt hij zich nu bezig met de zakelijke kant van de muziek-bizz. Op topniveau nog wel, want hij adviseert ook de Britse regering. Dus als the Guardian jaarlijks een Top 100 samenstelt van de meest invloedrijke figuren in UK-medialand, dan prijkt Feargal’s naam daar steevast tussen!