Eéndimensionale rockshow van Ty Segall

Tja, hier op deze pagina’s hadden we hem van de zomer nog zitten ophemelen. Zijn nieuwe plaat ‘Manipulator’ was en is een knaller van de moderne tijd, het volle belang daarvan voor de popgeschiedenis zal pas veel later ingezien worden. Ook zijn semi-akoestische Sleeper-optreden vorig jaar in De Helling was er eentje om in te lijsten. Maar live is het sindsdien het weer terug af bij Ty: vette hardrock met veel gierende gitaarsolo’s & van dik hout zaagt men planken (mooie uitdrukking trouwens). Op een progressief ingestelde boy als ik komt dat knap behoudend over.

Op het podium in Paradiso is enige vorm van vernieuwing of verversing niet aan Ty besteed. Okay, de jongere generaties gun ik het van harte (ahum) om ook eens te ondergaan hoe opwindend een rock ‘n’ roll party kan zijn. Maar mij stoort het toch: hoe één-dimensionaal en weinig gedoseerd het allemaal is, hoe er gesmeten wordt met energie, hoe het hele zootje door de grunge-molen gehaald wordt, hoe de nuances van de plaat als sneeuw voor de zon verdwijnen (mooie uitdrukking trouwens), hoe een prachtnummer als ‘Tall Man Skinny Lady’ helemaal aan gort gespeeld wordt.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het ultra-beroerde, grote hallen-geluid in Paradiso (of lag het aan onze plek in de zaal linksvooraan?). De drumster slaat van zichzelf niet hard, maar in de geluidsmix staat ze juist knoerthard, wat de rest van de muziek wegdrukt. Ook gaat dan opvallen hoe weinig variatie haar spel kent.

(picture gejat van FB, sorry Bas….)

De meeste nummers van (dubbelalbum) Manipulator werden zo’n beetje gespeeld. Maar buiten dat was het bij Ty dus weer allemaal ouwe jongens krentenbrood (mooie uidrukking trouwens). Goed, hij had voor de gelegenheid een lichtblauwe jumpsuit aangetrokken en een stoere cowboy, Jimmy Longhorn geheten, kwam als eerste op om de band aan te kondigen, waarna hij bij het openingsnummer ‘Manipulator’ wat toetsjes meespeelde. Maar verders….

Yep, Ty Segall hangt momenteel een beetje tussen wal en schip (mooie..). Een tournee langs de grote zalen van Europa, welke punkrocker droomt daar niet van? Tegelijkertijd is er dan weinig of geen ruimte voor probeersels en dus wordt er op safe gespeeld. Hetzelfde zagen we laatst ook al gebeuren bij Thee Oh Sees in De Melkweg. Ofwel: Ty’s volgende plaat ga ik zeker aanschaffen, zijn volgende optreden ga ik zeker vermijden.