Kathleen Hanna: Riot Grrrl in de lappenmand
KATHLEEN HANNA. Bij mij deed haar naam tot voor kort slechts vaag een belletje rinkelen, moet ik eerlijk zeggen. Okay, ooit was zij zangeres bij punkband BIKINI KILL, dat kon ik na enig peinswerk nog wel oplepelen. Maar verder… die band ging destijds eigenlijk vrijwel volledig langs mij heen, verzadigd als een jongmens kan zijn van al dat aanstormende ‘gitaartalent’.
Maar hey, aan deze patstelling kwam onlangs een abrupt einde toen een met empatische vermogens behept collegaatje mij een ouderwetse DVD ter hand stelde. Het ding uit 2013, ‘The Punk Singer” getiteld, is een hippe bio-pic dat exclusief het leven belicht van Kathleen Hanna. Bij het bekijken ervan wordt één ding duidelijk: in de US of A is zij een cultureel icoon van de bovenste plank! Niet zo best van mij dus, dit chronische gebrek aan historische kennis. Hoogste tijd om deze schandvlek met enig schaamrood op de kaken zo snel mogelijk weg te poetsen. Kom, pak mijn hand, poets je mee?
Als tiener al richtte Kathleen BIKINI KILL op. Een tamelijk heftige meidenband was dat en gaandeweg bleek dat de vrouwenzaak aan hen goed besteed was. Sterker nog: voordat ze het zelf goed en wel in de gaten hadden werd Bikini Kill gebombardeerd tot kopstuk van de RIOT GRRRL-beweging. ‘The Punk Singer‘ toont de betekenis aan die Kathleen Hanna had voor een hele generatie Amerikaanse meiden, zonder uitzondering allemaal jong, blank, welopgevoed, verwend, rebels, boos. Ofwel een generatie van deernes met een stevige hang naar onafhankelijkheid, van grietjes die ‘het’ niet langer pikten en opkwamen voor zichzelf.
Muzikaal was Bikini Kill maar matigjes interessant, durf ik nu & achteraf met zekerheid te stellen. Maar als exponent van het opkomende meidendom (‘derde feministische golf’) waren ze dat des te meer. Het werd allemaal diep gevoeld. Dat uitte zich bijvoorbeeld door massa’s schrijfsels in de vorm van pamfletten en fanzines, of – ouwe feministische truc die altijd werkt- door in koeienletters iets belangrijks op je blote buik te kladderen (‘SLUT’ in dit geval) Of, beter voorbeeld nog: Bikini Kill was het na verloop van tijd spuugzat dat er altijd maar kereltjes bij hun concerten vooraan stonden te moshen waarbij de meisjes opzij geëlleboogd werden. De band wist het te regelen dat meiden voortaan vooraan konden staan. Niet wereldschokkend, maar toch…. Het werd allemaal diep gevoeld. Of zei ik dat al?
De RIOT GRRRL beweging surfte, eerder ongewild dan welbewust, mee op de grunge-golf. Die twee bewegingen centreerden zich rond Seattle en piekten (en daalden) min of meer tegelijkertijd in die wilde, vroege jaren ‘90. En dat dalen werd ingezet toen beide bewegingen ten prooi vielen aan de wolven der commercie. Aangevreten ging de RIOT GRRRL-beweging met een doffe plof ten onder. Dieptepunt werd bereikt toen een vijftal Engelse snolletjes, genaamd de Spice Girls, ten tonele verschenen. In hun handen verwerd ‘girl power’ tot een ultraholle slogan die je vanaf toen alleen nog maar terug kon vinden op de poppenafdeling van Bart Smits en Toys”R”Us.
Ander historisch van belang zijnd feit: in haar pre-Bikini Kill periode, in het Seattle van 1991, was Kathleen bevriend met Kurtje Cobain (ze deed het echter met Dave Grohl en eh…ja dat lijkt mij ook weerzinwekkend hoor). Het was Kathleen die met een spuitbus bij Kurt thuis op een muurtje schreef: “Kurt smells like Teen Spirit man” Dat was lolbroekerig bedoeld natuurlijk, want Kurt was een ongewassen stinkrocker, eentje die niet eens wist dat Teen Spirit een merk damesdeodorant was. Maar hij vond het wel een gaaf zinnetje and the rest is history. Met dank aan onze Kathleen dus!
Nu ben ik waar ik wezen wil want de opvolger van Bikini Kill heette LE TIGRE en dat bandje is muzikaal eigenlijk onnoemelijk veel interessanter. Kathleen was toen net naar New York verhuisd en liep daar tegen wat ultrahippe nieuwe vriendjes op. Samen begonnen ze Le Tigre en brouwden een razend spannende, ultrafrisse mix dat we met recht lekker dansbare, post-feministische electroclash mogen noemen. Wat zeg ik? Een bijzondere en rake kruising is het, ergens tussen Tom Tom Club, Peaches en X-Ray Spex in. Check dit prijsnummer eens:
Deze plaat mot je hebben
We zijn dan al aanbeland in het jaar 2006 als Hannah in het huwelijksbootje stapt met Adam Horowitz, beter bekend als AD-ROCK van The Beastie Boys. Leuk setje die twee! Pech voor Adam is dat de Beasties sinds het overlijden van collega MCA in 2009 op apegapen liggen, vandaar dat hij zich steeds meer toelegt op het acteren (zoals vorig jaar nog met ‘When We Were Young’). Overigens, al snuffelend aan de DVD kom ik erachter dat ene mevrouw Tamra Davis de co-producent is van ‘The Punk Singer’ en zij is weer het eega van de derde Beastie Boy in kwestie, de heer Mike D. Volg je het nog? It’s all in the family, joh!
Paar van het jaar, bij de première: Kathleen en Adam
Aan de opwaartse lijn in Kathleen’s bofkontenbestaan komt een abrupt einde als bij haar de ziekte van Lyme vastgesteld wordt. Je schijnt die ziekte op te lopen wanneer je te grazen genomen wordt door een teek, in feite niets meer dan een oerlelijk en uiterst onbenullig beestje. Maar een beet van zo’n motherfucker kan je zomaar treffen en je verlammen voor de rest van je leven. Heel akelig. Voor Kathleen betekende dit dat alle muzikale activiteit op een flink lager pitje kwam te staan.
Sindsdien kruipt Kathleen slechts af en toe nog uit haar muzikale schulp. Eerlijk gezegd hou ik mijn hartje vast voor haar. Een geplande tour met haar nieuwe band JULIE RUIN werd vorig jaar afgelast, juist vanwege die rotziekte. Waarschijnlijk hangt Kathleen nu veel thuis rond, alwaar ze onderuitgezakt en enigszins verveeld De Kettingzaag leest. Dat is op zich wel weer een buitenkansje om haar bij deze namens de voltallige redactie een welgemeend hart onder de riem te stekken: hou je haaks, meid!
Goed nieuws is er toch ook wel want Kathleen Hannah was onlangs weer eventjes in the picture. Op de haar kenmerkende wijze en ouderwets aanstekelijk zingt ze een vrolijk moppie mee met new kid on the block /gay boy SETH BOGART. Het is meteen het prijsnummer van zijn debuut-LP die net uit is op Burger Records. Check this out:
Die Seth Bogart, moet je weten, maakt normaal gesproken deel uit van het bandje HUNX & HIS PUNX. Morgen/woensdag 11 mei treedt hij solo op in de Melkweg (zonder Kathleen Hanna, zij moet de Zaag nog uitlezen). Het voorprogramma, het moest zo zijn, bestaat uit drie wilde riot girls, beter bekend als THE COATHANGERS. Gonna be a blast!
