OnBlackheath: De Bijenkorf onder de festivals
Hoe zou het zijn als De Bijenkorf een festival organiseert? Ik had het mij eigenlijk nooit afgevraagd, maar heel vreemd zou het niet zijn. De winkel heeft een doelgroep die van mooie kleren, lekker eten en cultuur houdt en als de Libelle een hele zomerweek kan houden, dan moet een groot warenhuis toch zeker wel een festivalletje kunnen hosten?
Precies dat moeten de marketingmensen van John Lewis, een soort van Britse Bijenkorf, twee jaar geleden gedacht hebben toen ze hun naam leenden aan het OnBlackheath-festival. Het is een match made in heaven gebleken.
Het zeer welgestelde en kinderrijke zuidoosten van Londen (Greenwich, Blackheath, Lewisham) is namelijk een vruchtbare afzetmarkt. Succesvolle 40-something intelluelen zijn een goudmijn voor autoriteiten van de goede smaak. De mannen in de doelgroep geven graag geld uit aan een lekker biertje en aan fijne muziek (op vinyl uiteraard), de vrouwen houden van koken en “local” eten en de kids zijn dol op verantwoorde boeken en blieven liever sushi dan patat.
Het festival biedt daarom, heel slim, én een interessante programmering voor de gevorderde muziekliefhebber én een apart eetfestival waar bezoekers in de rij staan voor creaties van bekende “chefs” én een compleet kinderboekenpretpark waar Peter Konijn, De GVR en Beatrix Potter gewoon in het wild rondlopen. Ik zweer je: Onblackheath zit op goud.
Omdat ik zelf van de Betere Popmuziek houd, mijn partner van lekker eten en onze kinderschaar van lezen, hebben wij ons dus verschrikkelijk vermaakt.
Links: het genie van A. R. Kane showt zijn zwarte ensemble
Rechts: Hot Chip met laarsjes uit de damescollectie
Omdat de Britten nu eenmaal een lange historie hebben met goede muziek en goede smaak, was het muzikale programma om door een ringetje te halen. Zaterdag bijvoorbeeld, konden wij zomaar naar een optreden van indielegenden A. R. KANE (we schreven er pas nog over). Wat de herenigde band (waarvan de zanger als twee druppels water lijkt op Jimmy Geduld) precies wilde overbrengen werd ons niet helemaal duidelijk, maar ze moeten er nog wel wat op oefenen. Gelukkig waren DJ’s DON LETTS en NENEH CHERRY er ook. Beiden hadden vooral plaatjes uit Jamaica meegenomen waar we even lekker langzaam op konden bewegen.
Bobby Gillespie, vage gast
HOT CHIP schudde een zeer gelikte show uit hun mouw. Die band kan echt geen noot verkeerd spelen. Covers van Prince (Erotic City) en Bruce Springsteen (Dancing In The Dark) vielen op, maar hadden niet echt gehoeven. PRIMAL SCREAM sloot de avond af. Die band heeft in 25 jaar genoeg oeuvre opgebouwd om ons anderhalf uurtje alleen maar greatest hit voor te schotelen. En daar reken ik de nummers van de nieuwe plaat dan ook maar meteen bij, want die is –zoals je ongetwijfeld weet – een van de beste van dit jaar. Afsluiter Come Together werd een samenzang die nog aanhield toen bezoekers in drommen naar huis of de metro liepen.
Links: The Parrots coveren Demolición met een zangeres wier identiteit ik niet zo snel kon achterhalen
Rechts: Edwyn Collins
Zondag zou de dag met de vroege verrassingen en hoogtepunten blijken. THE PARROTS uit Madrid bewezen dat je voor puike garaje buiten de VS van A toch echt in Spanje moet zijn. Het trio, waarvan twee om een of andere reden met snor, jengelde als The Allah-Las en rockte als The Black Lips. Maar dan op zijn Spaans. Mooi dat er nu een goede Castilliaanse tegenhanger is voor het Catalaanse Mujeres. De wereld is weer in balans. (Benieuwd? Aanstaande vrijdag spelen ze in Rotown).
Een relevatie van jewelste bleek EDWYN COLLINS. Edwyn heeft tien jaar gelden twee hersenbloedingen gehad en beweegt en spreekt moeilijk. Maar als hij, zittend op een sinaasappelkissie, begint te zingen, klinkt hij nog net zo als de Edwyn van 1980. Met zijn Iggy-bariton zingt hij zowel ouder en nieuwer solowerk als de klassiekers van Orange Juice. Een uitstekende band van jonge- en wat minder jonger honden (de slaggitarist lijkt sprekend op de Mario Been van 2016) speelt de nummers tot in de puntjes verzorgd. Als Edwyn bij uitsmijters Rip It Up en A Girl Like You opstaat van zijn sinaasappelkissie en een dansje doet met zijn wandelstok, heeft hij mij en de rest van het publiek compleet plat. Dat deed me wel even denken wie er naast Edwyn en Ian Dury nog meer met een wandelstok optreden? Uw inzendingen kunnen naar het bekende postbusnummer van de redactie.
Stuart Murdoch showt de nieuwe hoedencollectie
De set van SAINT ETIENNE kenden wij van Indietracks, maar we hebben hem toch weer helemaal uitgedanst. Afsluiter BELLE & SEBASTIAN moet eens ernstig gaan nadenken over ermee stoppen. Goed, altijd leuk om die liedjes weer eens te horen, maar een band die zo weinig begeestering uitstraalt hoort misschien niet meer op een podium te staan. Het lijkt erop dat bij de bandleden het besef is doorgedrongen dat dit hun leven geworden is. Ze zijn te oud om nog iets anders echt goed onder de knie te krijgen. Dit is alles. Ze kunnen het nog prima opbrengen om een keer of twintig per jaar op te treden en af en toe een plaatje te maken, maar de glans, de wil en de gretigheid naar de bal ontbreken. Maar misschien lag het aan ons hoor. Wij waren immers het Bijenkorfpubliek op zondagavond. Moe van de prosecco, de “food trucks”, de kinderen in het gareel houden en de voorleesverhaaltjes. Het weekeinde was voorbij, wij verlangden naar ons bed.
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 9 →
Heupwiegen met je handen in de lucht →
Last Night At Club Vinex, Vol. 4 →
Pingback: Belle & Sebastian: de Toto van de indiepop - DeKettingzaag