Sparks op Lowlands. Maar wie was Anita Garbo?
SPARKS, wie kent ze niet? Die twee broers met een zeldzaam soort van opveringsvermogen in hun genen, steeds als ze wegzakken komen ze weer terug. Ga maar na: ooit hitparade-artiest geweest, later de samenwerking opgezocht met Giorgio, later weer met Telex, diverse soundtracks gedaan, zogenaamd herondekt door Morrissey, ooit gecoverd door The Dirtbombs… En nu staan ze opnieuw in het centrum van de belangstelling met FFS, een samenwerkingsverband met FRANZ FERDINAND…. Samen hebben ze recentelijk een leuke plaat gemaakt, en morgen is FFS zowaar op Lowlands te bewonderen. Ehm, hoe heette die Duitse baron ook alweer?
In 1974 waren SPARKS daar ineens met een uniek nieuw geluid. Met ‘This Town Ain’t Big Enough for the both of us’ en ‘Amateur Hour’ hadden ze meteen twee kneiterts van hits te pakken. Glamrock zo fris als citroenmelisse, oftewel springerige pianorock bekroond met de tintelende falsetstem van Russell Mael. Met als ultieme gimmick zijn besnorde broer Ron als visueel middelpunt wisten ze zich moeiteloos te onderscheiden van de rest. De sensatie van het moment waren ze, net toen de hitparades begonnen vol te stromen met verderfelijke slappe-hap-discosoul. Grappige overeenkomst: net als nu lieten de Amerikaanse broers zich omringen door een Britse band, kennelijk werkt dat goed bij hen…
Vliegen we even door naar het hoge noorden, naar Zweden om precies te zijn want daar stond de wieg van ANITA GARBO. Een thans totaal vergeten zangeresje dat zich qua artiestennaam liet modelleren naar de grote actrice Greta Garbo (ook een Zweedse van geboorte). In haar hele leven heeft Anita Garbo slechts drie 45s gemaakt, alle drie op het Nederlandse Basart/Poker/Papillon-label. Alle drie geproduceerd door ene Jan Olofsson. Van die drie 45s was alleen ‘Miracles’ (1977) een hit en dat alleen in Nederland! Het grappige van ‘Miracles’ is dat het dusdanig veel op een SPARKS-song lijkt dat het zich ook als dusdanig genesteld heeft in het collectieve geheugen: als een SPARKS-song dus! (stel je daarbij voor: ze was vaak op de radio te horen en niet of nauwelijks op TV te zien).
Doe je ogen eens dicht: hoor je ook Sparks? Toppop, oktober 1977. Reikte tot nummer 11 in de NL-hitparade. Over de architectuur van jaren 70 bh’s zal ik het hier niet hebben maar zat zij in een rolstoel ofzo?
Op de een of andere manier was die (ook Zweedse) Jan Olofsson er knap in geslaagd de Sparks-sound tot in de finesses te benaderen: een wervelende rocksong, een droge stampbeat, een dominante hoge stem, gillende gitaren…. Toch was er één opmerkelijk verschil met SPARKS: hier waren strijkers toegevoegd. De sleutel tot het ontrafelen van dit mysterie reik ik je bij deze gratis aan: Anita Garbo was destijds het liefje van niemand minder dan Mr. ELO himself, JEFF LYNNE! Hij was verantwoordelijk voor het (geinspireerd klinkende) strijkers-arrangement, laat dat maar aan ome Jeff over! Overigens: noch op label, noch op hoes krijgt Jeff de credits hiervoor, wel is dat hier te checken. Zal wel iets met contracten met andere platenmijen gehad hebben. Maar hoe een en ander dan weer valt te rijmen met de op het label genoemde arrangeur Tom Parker weet ik ook niet hoor hee.
Op het label zien we dat ‘Miracles’ geschreven is door het vijftal J. Bould, G. Trickley, J. Bradely, G. Hunt en D. Supner. Wie the fuk waren dit nou weer? hoor ik je op je achterhoofd krabben. Welnu, dat waren vijf Britten die ooit in het bandje/collectiefje OPPO zaten. Aanvankelijk was de oer-versie van ‘Miracles’ bedoeld als een instrumentaal TV-reclame-behangetje. Het resultaat zien we hieronder: een British Leyland Mini commercial, opgenomen in Amsterdam in 1975. Gaaf!
In een later versie werd er een tekst bijgeschreven en kreeg het nummer verder vorm. Hoe het vervolgens bij Anita Garbo terechtkwam? Keine blasse Ahnung!
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 3 →
Sparks zetten Pandora in de fik →
Almost had to Start a Fight →
