The Warlocks: toen, nu en altijd
Nu we toch zo lekker bezig zijn met plaatjes van 2013, wil ik nog wel even stilstaan bij een release die gewoon aan alles en iedereen voorbij is gegaan. Of dat terecht is laat ik even in het midden, maar ik heb het over Skull Worship van The Warlocks.
The Warlocks is een dappere band. Niet alleen omdat ze met twee drummers en vier gitaristen op het podium staan, maar vooral omdat ze dezelfde naam hebben gekozen als The Grateful Dead en The Velvet Underground voordat die hun definitieve namen kozen. Voor liefhebbers van popquizzen: die laatste band ging ook nog korte tijd als The Primitives door het leven. Ja, zo leer je nog eens wat.
The Warlocks is de band van Bobby Hecksher uit Los Angeles. Bobby speelde ooit nog samen met Beck (op zijn pre-doorbraakplaat Stereopathetic Soulmanure) en speelde bas in Anton Newcombe’s Brian Jonestown Massacre. Anton speelde op zijn beurt weer een tijdje drums in The Warlocks. Volg je het nog? Hopelijk wel, want het wordt allemaal nog veel ingewikkelder.
Tortelduifjes Jennifer en Elliott
The Warlocks bestaan sinds 1998. Bobby is de enige vaste waarde en heeft sindsdien 21 bandleden versleten. Anton Newcombe is daarvan de meest bekende, maar bassiste Jennifer Chiba de meest beruchte. Jennifer was in de tijd dat ze bij de band zat namelijk het vriendinnetje van Elliott Smith. Volgens G. Rucht was zij ook degene die Elliott aan de verkeerde drugs (te weten: crack) hielp. Jennifer was ook de eerste die het dode lijk van Elliott zag na zijn vermeende en mysterieuze zelfmoord. Dat ging zo: Jennifer en Elliottt hadden ruzie, waarna Jennifer zich in de badkamer verstopte. Toen ze daar weer uitkwam had Elliott zijn eigen in de borst gestoken met een keukenmes. Zegt zij… Chiba is trouwens nogal een starfucker. Voor Elliott was ze het vriendinnetje van Weezers Rivers Cuomo. Niet dat daar iets mis mee is, hoor.
Toch een beetje Dandy Warhols voor grown-ups
Terug naar de muziek. The Warlocks braken in 2002 soort van door met hun plaat Phoenix, waarvan opener Shake The Dope Out kwa titel en geluid eigenlijk het hele verhaal vertelt. Hun voorkeur voor drugs en spiegedelica steekt de band op geen enkele manier onder stoelen of banken. Eigenlijk is er in de tussentijd weinig veranderd. Op hun laatste plaat klinkt de band gewoon nog steeds als een buitenechtelijke liefdesbaby van Hawkwind, The Teardrop Explodes, Roky Erickson en Neu!.
Help! Enge zombies. Van de nieuwe plaat dus.
Sinds hun debuutplaat is de band nooit meer echt succesvol geweest. Ze zijn een soort broedplaats voor lokaal talent in LA en hebben vooral onder bikers een kleine vaste fanbasis. Maar hé, als je muziek nooit verandert, dan kom je vanzelf weer een keer in de mode. Ik zou ze eigenlijk best wel weer eens willen zien spelen in een vol Ekko. Lekker op elkaar gepropt op dat kleine podium met die twee drummers en vier gitaristen. In de tussentijd moeten we het maar even doen met Monster Magnet.
Comments
Related Posts
Niet nieuw maar wel lekker! L’Épée in Nijmegen →
Ontzettend cult! De Brian Jonestown Massacre in Paradiso 13 augustus 2018 →
