Top 10 2011 – Koen –
2011 was wellicht een slecht jaar voor de euro, Arabische dictators en Noorse socialistenkindjes, voor de pop- en beatmuziek was het weldegelijk een alleszins redelijk jaar. Merkwaardig toch dat crisisjaren vaak goede muziekjaren zijn! Hoe dan ook, zittend op een zonovergoten terras en uitkijkend over de hellingen van Tenerife, hierbij mijn top tien over 2011
1. Wilco, The Whole Love
De door depressies geteisterde Jeff Tweedy is verlost van zijn medicijnverslaving en maakt meteen even een fantastisch album. The Whole Love kent wederom enkele pareltjes die op geen enkele verzamelceedee misstaan. Nu maar hopen dat Jeff een beetje stabiel blijft de komende tijd! Het concert in de Rode Doos bewees dat Wilco overigens meer is dan Tweedy.
2. Ryan Adams, Ashes and Fire
Ryan Adams wordt dan weer niet door depressies geteisterd, maar eerder door een manische werkdrift. Dat leidde in het verleden tot een tsunami aan onvoltooide liedjes, halfbakken experimentjes en een enkel meesterwerkje. Dit alles is nu veranderd aangezien Adams is getroffen door de ziekte van Ménière, waardoor hij het wat rustiger aan moet doen. Zelden zal een ziekte zo positief hebben uitgewerkt op de artistieke output! Ashes and Fire is eindelijk weer een evenwichtig en afgerond album zonder werkelijk zwakke momenten. Schmieren kan Ryan nog steeds als de beste en ook ken ik niemand die zo goed stiltes in zijn nummers weet te verwerken.
3. P.J. Harvey, Let England shake
Op mijn door Amerikanen gedomineerde lijst houdt Polly Jean de eer van Albion hoog. Ze loopt er tegenwoordig bij als Jomanda die net de parkieten in de volière heeft gevoed, maar dat laat onverlet dat ze haar beste album tot nu toe heeft gemaakt. Pretentieus? Jazeker. Aanstellerig? Bij tijd en wijlen. Bombastisch? Soms absoluut. Maar wie een nummer als On Battleship Hill weet te schrijven, hoort thuis in deze lijst.
4. Cass McCombs, Wit’s End
Snel terug naar de VS van A, alwaar we in een hippie-ttailerpark Cass McCombs ontmoeten. Cass is zo’n jongen die twee maanden op je bank blijft slapen zonder duidelijke inkomsten en zonder duidelijk doel in het leven behalve dan het wat plukken aan zijn gitaar. En op een dag blijkt hij dan een van de beste platen van 2011 te hebben gemaakt! Voor de liefhebber van de betere dromerige liefdesliedjes.
5. Jonathan Wilson, Gentle Spirit
We blijven even op het trailerpark en horen uit een van de vervallen keten het geluid van de lancering van de Soljoez met Andre Kuipers. Of is het toch die dekselse Jonathan Wilson met een van zijn gitaarsolo’s? Zeker is dat weinig dingen in het leven zo mooi zijn als haarspeldbochten met Jonathan Wilson op de achtergrond.
6. Girls, Father, Son, Holy Ghost
Nog zo’n vreemde kostganger op ons trailerpark. Christopher Owens, opgegroeid in de Children of God-Sekte, maakt geweldige bubblegum-muziek met diepgang. Zou ze graag een keer op Primavera willen zien.
7. Feist, Metals
Leslie Feist heeft het trailerpark al weer enige tijd achter zich gelaten en maakt serieuze films en muziek. Met Metals heeft Lesley zich definitief als de Joni Mitchell van haar generatie op de kaart gezet. Ahum….ik hield toch niet van Joni Mitchell? Klopt, maar voor Feist maak ik graag een uitzondering.
8. Destroyer, Kaputt
De leeftijd gaat weer omhoog en dus is het tijd voor een vaste klant in de jaarlijstjes van 2011. De muziek van Destroyer is zo gelikt dat de tong van de producer er nog aan vastplakt. Mocht het Westen ooit aan loomheid en decadentie ten onder gaan, dan heeft Destroyer alvast de soundtrack geschreven. Drinkt tijdens optredens zoveel rode wijn dat hij slow motion eindigt.
9. Joan as Police Woman, The deep field
Joan Wasser draait al wat langer mee in de muziekbiz en mag zich zelfs de ex van Jeff Buckley noemen. In muzikaal en psychiatrisch opzicht is dat natuurlijk een waardeloze partnerkeuze geweest, maar gelukkig is ze daar goed bovenop gekomen en maakt ze solo heel behoorlijke platen. Op The Deep Field staat met The Magic een van de beste nunmers van 2011. Helaas is ze live niet op haar best.
10. Cloud Control, Bliss Release
Is het op PJ Harvey na dan alleen VS/Canada dat de klok van 2011 heeft geslagen? Nee, deze alleraardigste debuutplaat komt uit Australië. Aanstekelijke up-tempo popliedjes zoals er zoveel worden gemaakt tegenwoordig. Maar Cloud Control is in deze volle vijver zeker een aanwinst.
Ook aardig in 2011: Veronica Falls, the Vaccines en Real Estate (zie Cloud Control), Kurt Vile en War on Drugs (zie Jonathan Wilson) en Beach House (zie Cass McCombs).
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
