Vodje van Ivy Green eindelijk boven water
Als je in Amerika (en ook in andere buitenlanden trouwens) een platenzaak binnenstapt dan word je als Nederlander zijnde al snel overvallen door een plotse bui van bescheidenheid. Je realiseert je dan meteen hoe verdomd beperkt het canon is van klassieke Hollandse popwaar. Met een beetje mazzel kom je misschien nog een plaatje tegen van The Outsiders, Q65, Jacco Gardner, Golden Earring, Coitus Int, Shocking Blue, Mozes & the Firstborn, The Nixe, Focus, MC Miker G. & dj Sven of Urban Dance Squad… Maar dat is het wel zo’n beetje.
Ivy Green hoort ook thuis in dat rijtje, en dan heb ik het natuurlijk over hun titelloze debuut-LP uit 1978. Het is een plaat afkomstig uit het oertijdperk der punck, een tijd die ondermeer gekenmerkt werd door het feit dat men het eigen kunnen nog onderschatte. Ik bedoel: het DIY-gebeuren zou pas later opbloeien, men vertrouwde in dat gekke tijdsbestek nog automatisch en traditioneel op de grote, corrupte & onnozele platenmaatschappijen. Op hun beurt gooiden die de gretig getekende punckbands weer snel op straat toen men er eenmaal achterkwam dat woekerwinsten achterwege bleven. Zodoende kwam alles toch nog als vanzelf op zijn pootjes terecht als het ware.
In de facebook-groep ‘Punck Rock Nederland’ is het al een tijdje een topic. Het gaat over een verloren gewaand tekstvel dat min of meer hoort bij die geniale Ivy Green-plaat, die destijds via WEA verscheen. Sommige antieke punkerts herinneren zich dat velletje nog wel, maar niemand lijkt het bewaard te hebben. Niet dat het destijds bij die LP bijgesloten zat hoor. Neen, de band had het eigenhandig gefabriceerd (dat dan weer wel) en je kon het gratis meepakken bij slechts één platenzaak in Nederland. Tweezijdig gestencild lag het A4’tje daar, welbeschouwd niet meer dan een vodje. Je griste het mee uit een doos die daar op de grond stond, naast de kassa onder een bak met 45s. Als ik het goed heb een bananendoos met blauw-gele opdruk (helaas, na 35 jaar is het geheugen niet meer zo scherp, de aftakeling meneer…) .
Fascinerend aspect van Ivy Green: die vlassige snorretjes… het zou nog 30 jaar duren voordat The Black Lips op hetzelfde idee kwamen
Scene of the crime was Rozengracht numero 139 in Mokum. Het was hier, op de hoek met de Tweede Rozendwarsstraat, dat RAF rond 1977 het filiaal ‘No Fun’ opende. De winkel zou zich exclusief toeleggen op het nieuwe verschijnsel ‘punckrock.’ Het heeft hooguit 1,5 jaar bestaan maar thans wordt er nog steeds met veel liefde en vertedering op teruggekeken.
De reden daarvan is niet zo moeilijk te duiden, want het was de enige zaak in Nederland met een goed aanbod van punckplaten, dus da’s makkelijk zat. Onbedoeld werd het tevens al snel een hang-out van ongewassen gelijkgestemden. Voorts had men met Joost Swarte iemand in huis die voor het meeste artwork zorgde (logo, Oor-advertenties, hoesjes en labels van het No Fun-platenlabeltje). Kortom het ‘totaalplaatje’ zag eruit als een plaatje. Komt nog bij dat er een héle nuttige snackbar om de hoek zat, alsmede een auto-asseccoireszaak waar je goedkoop aan verfspuitbusjes kon komen, die weer handig van pas kwamen bij die gloednieuwe topsport genaamd graffiti. (De VPRO wijdde een paar jaar geleden een nostalgisch getint filmpje aan No Fun).
Maar van de week had een onverlaat dat Ivy Green-tekstvel dus boven water gekregen en op FB gezet. Ik zou zeggen: pak je kans, pak ‘m beet, print ‘m uit en douw ‘m bij die LP die je ongetwijfeld op de plank hebt staan. Zo niet, dan tel je helaas niet mee in deze wereld, ik zeg het maar voorzichtigjes….
