Bowie: opgeblazen en bestolen
Mensen, mensen, in wat voor een tijden leven we toch. Terwijl de AEX onder de 400 punten zakt stijgt het aantal ebola-slachtoffers tot boven de 4000, en ondertussen zet de grote museale David Bowie expositie zijn globale triomftocht voort. Voor wie dat -net als ik- gemist heeft bestaat er wederom een herkansing. Momenteel is het hele circus opnieuw de oceaan overgestoken en in Chicago neergestreken, na eerder Londen, Sao Paulo en Berlijn aangedaan te hebben. Het clipje toont wat we zoal gemist hebben:
Mwoa.. inhoudelijk weet ik het niet, tamelijk oppervlakkig, dunkt mij. Zo te zien is het nogal een opgeblazen bedoeling met veel modepoppen, en komen vooral kledingfetisjisten aan hun trekken (grote sponsor in Chicago is niet voor niets multinational Louis Vuitton) Maar ach, wie ben ik…. De expo in Chicago draait in ieder geval nog t/m januari 2105 en zal daarna nog Parijs en Groningen (!) aandoen.
Toevallig speelde Ty Segall op 23 september j.l in Chicago, en dat was tevens de openingsdag van de Bowie-expo (en werd zelfs tot David Bowie Day omgedoopt). En aangezien één en één twee is, deed ook Ty een duit in het Bowie-zakje middels een soort van medley. Daarmee andermaal onderstrepend (na zijn hier al eerder gespotte T-Rex insteek) dat zijn invloeden vooral in de UK-glam-rock gezocht moeten worden. En hey, vanaf vandaag is het nog welgeteld 23 nachtjes slapen voordat Ty’s Paradiso show losbarst, dus zijn we benieuwd of hij deze nummers dan ook zal spelen.
Maar we hadden het over David Bowie. Graag rakel ik hier nog even een ouwe kwestie op, betreffende Bowie’s klassieker ‘Fame’ uit 1975. Al in een eerder stukkie hier spraken we al enigszins badinerend over ‘Bowie, de vuile dief’ En ook in het geval Fame is er sprake van ontvreemding van andermans eigendom. Echter, met de waarheid blijkt het dit keer net iets anders te zitten. Met mijn domme kop verkeerde ik namelijk jarenlang in de veronderstelling dat Bowie laten we zeggen de complete songstructuur gejat heeft van James Brown’’s Hot (I need to be loved), ook uit 1975. Luister en vergelijk zelf maar eens, sowieso geen straf, je weet niet wat je hoort:
Wat blijkt? Ik zat er weer eens ver naast: James Brown had dit sublieme stukje heavy funk juist van David Bowie gepikt! Sterker nog: het is aan Bowie’s mededogen te danken dat Brown geen proces aan zijn broek kreeg wegens plagiaat. Naar verluidt zag Bowie af van juridische stappen zolang het bij een album-track bleef, en James Brown dus geen pogingen zou ondernemen om er een hit-single van te maken. Dit alles uit piëteit met zijn oude held James Brown. Wat nou dief? Bowie, de barmhartige Samaritaan…
Volledigheidshalve mot ik er dan eigenlijk nog bijvertellen dat de gitarist die je hoort op ‘Fame’ Carlos Alomar is, de voormalige James Brown gitarist…
Comments
Related Posts
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
Ook de broer van Vince Clarke ontwierp een Vera-poster →
Met de Lada naar Utrecht →
