De Groot is de naam, prettig om kennis te maken!
Utrecht CS, afgelopen vrijdagavond. Terwijl we in de stoptrein naar Leiden stappen realiseer ik me dat dit precies de tweede keer in mijn leventje is dat ik daar een concert ga bijwonen, wow!! De eerste keer ging het om CHRISTIAN DEATH in het LVC, ergens way back in 1985. Ik weet het nog goed: toen ik daar samen met twee maten van me arriveerde kregen we bij de deur te horen dat er versterkers opgeblazen waren en dat het concert wat later zou aanvangen.
Maar tegen middennacht was er nog steeds geen noot gespeeld en de laatste tjoek-tjoek naar Utrecht hoorden we in de verte al aan komen puffen. En in een overnachting in die stad hadden we mooi geen trek. Dus wat deden we? We gingen vriendelijk ons geld terugvragen bij de ingang natuurlijk. De mafkees in het kassahok bleek daar echter niet van gediend. Maar ha!, toen die maten van mij opzichtig met hun vuistjes begonnen te trillen en snuivende geluiden begonnen te maken, toen kregen we die tientjes ineens verrassend vlot naar ons toegeschoven. Zo zie je maar weer, je moet altijd voor jezelf opkomen!
Afgelopen vrijdag in het zaaltje QBUS speelde PLUS INSTRUMENTS, een tweemansband met aan het roer: TRUUS DE GROOT.
Truus de wie? Hoor ik het K-zaag lezerspubliek zich al morrend afvragen. Nou goed, ik zal het even uitleggen: ergens eind jaren ‘70 verscheen er op instigatie van Stichting Popmuziek Nederland de verzamel-LP ‘Uitholling Overdwars.’ De plaat tapped into een nieuwe trend in de Nederpop: de twaalf bands die erop stonden hadden gemeen dat ze rock en Nederlandstalig op een leuke manier wisten te combineren. Naast een topper als “Ik Ben Een Hoer” van TEDJE EN DE FLIKKERS stonden er ook acts op die naderhand zééér levensvatbaar bleken te zijn. Toontje Lager en Doe Maar bijvoorbeeld. Ook het nummer “Hondepoep” van de Eindhovense groep Nasmaak viel op.
Zangeres van Nasmaak was Truus de Groot, destijds vooral naam makend vanwege de door haar bespeelde ‘kraakdoos.’ Maar, terwijl de band razendsnel doorevolueerde en zich vanwege internationale ambities al snel de naam Nasmak toeeigende (wat een bullshit eigenlijk), toen had Truus haar biezen al gepakt en was spoorslags afgereisd richting USA om vervolgens voorlopig nooit terug te keren.
Tegenwoordig pas is online aardig goed na te trekken wat ze eigenlijk zoal uitgevreten heeft, daar in het Beloofde Land. Zo speelde ze in de early 80s samen met Lee Ranaldo, in zijn pre-Sonic Youth periode dus. Best wel interessant.
Nog interessanter is het project daarna, toen onze Truus deel uitmaakte van TRIGGER & THE THRILL KINGS. Op dat moment zat ze in de magische stad Memphis en speelde ze samen met o.a Jim Duckworth, de man die eerder in Tav Falco & the Panther Burns zat en later ook nog in The Gun Club. Een ander bandlid was Jim Sclavunos, ook hij speelde in Tav Falco’s band, en zat ook ooit in Sonic Youth en The Cramps + werkte met Lydia Lunch. Deze laatste Jim is nu de vaste percussionist/drummer bij Nick Cave & the Bad Seeds (aanvulling 2015: en is producer van Fat White Family’s ‘I am Mark E Smith’ ! )
Rara, wie van de drie is Truus?
Gedreven door nieuwsgierigheid struinde ik gisteren het net af, op zoek naar meer info over deze Memphis-band. Maar behalve het feit dat het destijds “cow-punk’ genoemd werd, is er eigenlijk bar weinig over te vinden. In 1986 verscheen er zowaar een plaat van Trigger & the Thrill Kings. Daar is online wel wat van te beluisteren.
Okay, daarna zou Truus zich ook nog even op de exotica storten, om vervolgens een jaar of 15 lang helemaal van het toneel te verdwijnen. Op dit moment woont ze in Californië, samen met haar partner, de kunstenaar Bosko Hrnjak met wie ze ook soms performances doet. Daarnaast is ze af en toe in de gelegenheid om het oude continent te bezoeken voor wat optredens. Zo ook afgelopen vrijdag dus in Leiden, voor een handjevol seniorenpubliek.
De theremin vs. de kraakdoos in Leiden
Alsof ze zo uit de teletijdmachine van Prof. Barabas geflitst komt, zo stapt Truus vrolijk het podium op. Inmiddels meer een gezellige Brabantse moeke dan een radicale ultra-chick dunkt mij, maar nog steeds in de weer met experimentele sounds. En ja hoor, ook de kraakdoos is weer present. Het zijn oude tijden die herleven, de tijd van het blad Vinyl en het VPRO-radioprogramma Spleen. Welbeschouwd de enige periode uit de popgeschiedenis dat dit soort muziek zich aan een marginaal bestaan wist te ontworstelen.
Maarrrr….Truuske heeft een sterke troef achter de hand in de persoon van Jimmy Virani die de theremin bespeelt. Sterker nog: het is eigenlijk een geweldige vondst om primitieve elektronica te koppelen aan het unieke geluid van de theremin. Daar komt nog bij dat Virani het instrument echt goed beheerst en niet – zoals bijvoorbeeld in het geval van de Jon Spencer Blues Explosion- het alleen maar als gimmick inzet. Voeg daar nog bij Truus’ exotica-vocalen en je hebt een geluid dat al gauw minimaal een dik kwartier weet te boeien.
In Zwitserland, maar dan mét drummer en mét publiek
Maar goed, de belangstelling voor het concert vrijdag was gering, to say the least. Eigenlijk zou Truus wat meer Anschluss moeten hebben bij de ontwikkelingen die gaande zijn in haar oude vaderland. Om te beginnen stel ik voor een alternatieve marketing-wizzard aan te trekken die haar met wat product-placement op het juiste pad weet te zetten. Vervolgens een leuke club-tour in het voorprogramma van The Chromatics, ik zeg maar wat. Vervolgens een jaartje als huisband fungeren in DWDD, waarom niet. Maar of dat lukt…. Eigenlijk zou ze zelf eens snuivend en met trillende vuisten voor de neus van kereltje Van Nieuwkerk moeten gaan staan. Je moet je huid tenslotte zo duur mogelijk verkopen, dat weet iedereen!
One Response to De Groot is de naam, prettig om kennis te maken!