De paden op, de lanen in met Jerry Hormone en Pip Blom
Geen mens, zelfs ik niet, kan alles bijhouden in het leven. Daarom geneerde ik me er geenszins voor om het afgelopen weekeinde nou eens volkomen onvoorbereid en volledig onbevangen twee concerten te ondergaan. Allebei van Hollandse bands die in de lift zitten nog wel, eentje van Jerry Hormone Ego Trip in dB’s op vrijdag, en andertje van Pip Blom in Ekko op zaterdag.
Is Jerry Hormone een populaire pik? Ik heb geen idee eigenlijk. Hij heeft inmiddels twee LP’s uit op Excelsior, zoveel weet ik wel. In Rotterdam zag ik eens promo-materiaal en boeken van hem in de etalage van een boekhandel liggen. Wervend bedoelde foto’s van een auteur-met-bloedneus waren het en die wekten niet bepaald mijn nieuwsgierigheid op, moet ik zeggen. Een langharige, bijdehante dertiger die over het leven schrijft, wat zou die mij nou te vertellen moeten hebben, hm? Niks, vrees ik. Ook al geen aanprijzing vond ik wat ik laatst in de krant las, dat hij qua zang steeds meer aan wijlen Tröckener Kecks doet denken.
Maar goed, een mens kan niet alles negeren in het leven en dus toch maar erheen gegaan. Als ik dB’s binnenstap is het concert al aan de gang, de zaal is onverwacht bommetje vol. Jerry zelf staat zelfverzekerd frontstage in strak gesneden rock ‘n’ roll-kostuum zeer aanwezig te zijn. Zijn vierkoppige backing band inclusief orgelmannetje oogt jong en ook al langharig. Ze gaan identiek gekleed in grofgestreepte zwartwit shirts en spelen in 60s stijl. Een soort kruising tussen de Sonics en de Daltons zeg maar.
De muziek blijkt, veel meer dan ik vooraf verwacht had, pure 60s garagerock. De uitvoering ervan is verrassend stijlvast en coherent. De ritmesectie zet een aanstekelijke groove neer en de organist en gitarist geven bij tussenpozen smaakvolle solo’s ten beste, waarbij wijselijk ook af en toe gas teruggenomen wordt. Aanstekelijke, pretentieloze muziek is het, liedjes zo puntig als de neus van Eric Wiebes. Een band die als geen ander weet dat liedjes over meisjes en liedjes met onzinteksten vaak de beste rock ‘n’ roll oplevert. Een pre met een grote P vind ik ook dat Jerry de kloten heeft om in het Nederlands te zingen. Niet altijd even goed verstaanbaar, maar dat hoeft ook niet. Zodoende blíjf je luisteren, ja daar kunnen labelgenoten als Traumahelicopter of Afterpartees nog wat van opsteken!
Jerry Hormone is een kundig performer, hij heeft duidelijk voor hetere vuren gestaan. Zijn band moge dan stuk voor stuk uit knuffelbare poepies bestaan, hijzelf is niet per se grappig of sympathiek te noemen. Ook al heeft hij de soms de lachers op zijn hand, ik zou hem eerder als een koudbloedige cynicus dan als een innemende charmeur willen kenschetsen. Soms krijg je het idee dat hij zijn best moet doen om aardig te zijn & om aardig gevonden te worden. Maar ja, wat geeft dat eigenlijk? We kunnen niet allemaal Henk Koorn heten en met aardige mensen kun je de grachten dempen. Bijzonder voor dB’s is dat de meeste respons vanavond van achter uit de zaal komt. Na afloop wordt er, niet echt massaal, geroepen om een toegift. Maar zoals ik al zei, Jerry is niet per se sympathiek, en blijft stug in de kleedkamer hangen. En goh, da’s ook wel eens verfrissend!
Ook een volle bak in Ekko als zaterdagavond Pip Blom met haar band het podium opstapt. Ik was even bang om als ouwe lul uit de toon te vallen daaro maar dat blijkt errug mee te vallen, de firma grijs & dik is juist goed vertegenwoordigd. Pip en haar broertje Tender (allebei gitaar/zang) zijn letterlijk de kinderen van 80s indie-rockers Eton Crop. Vader Erwin Blom, thans tourbuschauffeur voor de band, was de zanger en moeder Leonieke Daalder de geluidsvrouwe. In die barre jaren 80 waren NL-bands, meer dan nu, extreem op de UK gericht. Voor Eton Crop (en ook voor bands als The Ex, Nightblooms, Buy Off the Bar) waren destijds twee zaken van levensbelang: dat je gedraaid werd door John Peel en dat er over je geschreven werd door de NME. Bijna geobsedeerd was men in de weer om dát voor elkaar te krijgen. Neen mensen, met mijn geheugen is niets mis!
Welnu, een dergelijke gerichtheid is kennelijk erfelijk want ook dochter Pip richtte haar pijlen al meteen op de UK. Met als direct gevolg dat ze nu helemaal ‘in’ is daar. Platen van haar verschijnen op UK indie labels, clipjes zijn in de UK opgenomen, BBC6 schijnt Pip Blom om de haverklap te draaien en de muziekblaadjes daar staan er vol mee. Nederland volgt nu. In die volgorde. Het kan dus dus wel zo!
Op het podium: onbespoten Amsterdamse jeugd. Beetje verlegen nog, met blosjes op de wangen en nergens een tattoo te zien. Het naturel krullenkapsel van Pip doet nogal jaren ’40-’45 aan maar iemand achter me verzekert me dat dat juist hip is tegenwoordig. Iemand anders weet eraan toe te voegen dat de drumster die zo waanzinnig aan het meppen is de dochter is van John Cameron van Claw Boys Claw. Zo zie je maar weer, it’s all in the family!
Qua sound zou ik de Pip Blom band ergens tussen Courtney Barnett, the Undertones en the Breeders in willen positioneren. Het is meer powerpop dan punk wat ze brengen en de liedjes huppelen meer dan dat ze rocken. Echte lentemuziek dus eigenlijk, het pipt en het blomt dat het een aard heeft. Associaties dringen zich op van lammetjes dartelend in de weide of voor mijn part gedrogeerd in het Vondelpark. In Ekko valt eens te meer op dat een flinke dosis geestdrift en originaliteit je kan brengen waar je wilt. Het feit dat je geen begenadigd muzikant bent hoeft niemand in de weg te zitten. De gitaarpartijtjes van broer en zus zijn best wel simpel, maar door gebruik te maken van juxtapositie als stijlmiddel is het effect dat liedjes naar hartenlust alle kanten op kantelen en buitelen. Ook de refreinzangpartijtjes die broer en zus steevast inzetten zijn niet zozeer unisono gezongen maar contrasterend aan elkaar waarbij alles steeds weer wonderwel op zijn muzikale pootjes terecht komt. Kortom: echt een dolle, vrolijkmakende band dit, moet je zeker gaan uitchecken!
Minpunt betreft de teksten. Die luiden in het Engels als ik het goed hoor. Ze nodigen totaal niet uit tot luisteren, ook omdat ze voor geen reet te verstaan zijn. Zo laat Pippie een unieke kans aan haar neus voorbij gaan om haar land- en/of leeftijdsgenootjes iets zinnigs of relevants mee te geven.
De paden op, de lanen in
Vooruit met flinken pas
Met stralend oog en blijden zin
En goedgevulde tas
De zonne lacht ons vrolijk toe
Ons groet der vooglen zang
En wij, we worden vast niet moe
Al wand’len we uren lang
Tra ta ta ta bom, tra ta ta ta bom, bom
Al wand’len we uren lang
Comments
Related Posts
Steve Gunn en Brigid Mae Power in dB’s, 21-04-2024 →
En Attendant Ana in Toekomstmuziek, 9 april 2024 →
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
